Dag 14 – Op weg naar oost Java

Reisdagen zijn niet altijd saai. De afstanden zijn groot, de reistijd nog groter, maar toch is er altijd wel iets te zien, zeker in een land als Indonesië. Een diverse bevolking vooreerst, een mix van verschillende bevolkingsgroepen, elk met eigen tradities en geschiedenis.

Wat ook het bekijken waard is, is de bijzondere verkeerssituatie die zich afspeelt in de straten van Indonesië. Ja, er rijdt wat rond : vrachtwagens, bestelwagens, auto’s, bussen en de alomtegenwoordige brommers en motorfietsen.

Verkeerslichten bestaan en in tegenstelling tot wat je zou denken, niet alleen als decoratie, de lichten worden correct gevolgd. Tot daar de enige overeenkomst met onze verkeersituatie. Immers het rijden over de Indonesische wegen heeft meer weg van een georchestreerde dans. Een mooie dans, dat wel al is het soms dansen op een slappe koord.

Niet alleen verkeerslichten zijn voorzien, er zijn zowaar ook rijbanen gemarkeerd … met witte verf op een zwart wegdek, opvallender kan niet. Duidelijker kan ook niet, maar dat is buiten de lokale bevolking gerekend. Immers de gemarkeerde rijbanen bestaan vooral om … niet gebruikt te worden. Een baan met telkens één rijbaan in elke richting kan mits wat goede wil, creativiteit, durf en vooral geluk, gebruikt worden door wel twee auto’s, telkens in beide richtingen. Het vraagt wel enige precisie, een schietgebedje, een snel reactievermogen en vooral vééél geluk. Maar als de puzzelstukjes in elkaar vallen, lijkt het wel een gepassioneerde tango, waarbij de danspartners naderen tot enkele millimeters om dan vurig uit elkaar te gaan.

En dan is er nog de eenzame spoorweg zoals ik hem noem. Een spoor dat door het Javaanse binnenland naar de haven van Semarang leidt. Geen lichten of barelen die de komst van een trein aan een overweg aangeven. Wel een even eenzame man met een vlag, die geduldig wacht tot een trein tuffend en toeterend zijn komst meldt om dan het spoor verkeersvrij te houden.

Ja mannen met vlaggen zijn een dingetje in Indonesië, een land waar het recht van de sterkste duidelijk geldt (op alle niveaus). Ze zijn niet weg te denken op sommige plaatsen, zoals bijvoorbeeld om op de rijbaan te komen van een parking. Een man met een vlag is dan ook een heerlijke uitvinding, het kost je slechts een klein centje waarna de vlag onverbiddelijk omhoog gaat en je zonder problemen mee in het verkeer schuift. Elke goede uitvinding leidt tot copy cats. Zo vinden we ook ‘mannen met vlaggen’ op plaatsen waar die absoluut geen nut hebben, in de hoop een centje mee te pikken. Het leidt tot hilarische toestanden, maar het legt ook een zeer groot pijnpunt bloot : de economische realiteit van heel wat inwoners. Maar iedereen overleeft in het land, zelfs met een beperkt inkomen, kom je hier een heel eind. En nood zorgt voor creativiteit. Creativiteit om te overleven, creativiteit om te leven tout court.