Dag 10 – Java - Het politieke en economische centrum van Indonesië

Hoewel Java vele malen kleiner is dan Sumatra en vele andere eilanden van de archipel, is dit eiland wel het politieke en economische centrum van het land. Niet alleen is hier de hoofdstad Jakarta gevestigd, het is om meerdere redenen uniek.

Zo is het binnenland zeer vruchtbaar dankzij de vulkanische ondergrond waar de as van meer dan dertig actieve vulkanen voor zorgt. In het centrum van het eiland wordt vooral natte rijst verbouwd, in het oosten wordt overwegend rietsuiker geteeld die beiden met grote overschotten geproduceerd worden.

Wie eiland zegt, zegt ook havens. Die zijn er ook in overvloed. Om te beginnen is er de haven van Surabaya, de belangrijkste haven van het land en Surabaya is na de hoofdstad, de belangrijkste stad van het Indonesië. Er is nog een tweede grote haven, namelijk die van Semarang.

Op Java wordt ook de zogenaamde Kopi Loewak geproduceerd. Kopi is het Indonesisch woord voor koffie en Loewak is het lokale woord voor de civetkat. Kopi Loewak is één van de duurste koffies ter wereld. Dat heeft  niet zozeer te maken met de exclusiviteit van de koffieboon maar wel met het hele productieproces. Immers de rode koffiebessen op de plantages worden gretig gegeten door de Loewak. In het verteringsproces dat volgt, wordt de schil verteerd maar de pit zelf blijft heel en passeert later het darmkanaal. Die pitten moeten gezocht worden in de ontlasting van de katten (heel veel werk wat ook de prijs verklaart), waarna deze gewassen en gedroogd worden. Dan worden de koffiebonen geroosterd. Tijdens dat roosteren werken de aminozuren die tijdens het fermentatieproces zijn vrijgekomen, in op de pit. Het is dit laatste proces dat voor de bijzondere smaak van de koffie zorgt.

Vandaag voel ik mij de koning of toch de koningin te rijk. Gezeten in mijn fietstaxi laat ik mij vervoeren door een traditioneel dorpje net buiten Jogjakarta gelegen. Een typisch Javaans dorp dat duidelijk leeft van de rijstteelt. Hier en daar staat nog een verloren tempel. Tot onze verbazing wordt voor de bewerking van het veld een tractor gebruikt in plaats van de traditionele buffel. Op het centrale plein waar de dorpsbijeenkomsten plaatsvinden, vindt net de gymles plaats voor de ouderen van dagen. Op leuke muziek strekken zij hier de benen en armen en al wat nog meer kan bewegen. We worden vriendelijk uitgenodigd met hen mee te doen. Dat laten we niet liggen en iets later springen en dansen we met hen mee. Die lichaamsbeweging hebben we dan ook al gehad voor vandaag.

Terwijl ik verder geniet van de omgeving en met interesse bestudeer hoe de boeren hun rijstvelden bewerken, zijn schoolkinderen op weg naar de klas in hun nette schooluniform. Daar blijk ik een bijzondere aantrekkingskracht op uit te oefenen. De tieners wuiven gretig, oudere mensen langs de kant van de weg moet ik de handen schudden. Bovendien wordt hier en daar nog een baby in mijn armen geduwd. Straks toch even nakijken of ik niks weg heb van één of andere popster waar ik mee verward wordt 😉… Nu geniet ik van mijn koningin momentje en de Javanen genieten mee. Die vinden het allemaal geweldig. Ook hier blijven selfies niet uit. Leuk voor een paar uurtjes, maar ik zou toch niet zo door het leven willen gaan.

The Queen is dead. Long live the Queen. Mijn reisgenoten hebben een nieuwe bijnaam voor mij…