Dag 7 – Een vredevolle dag

Vandaag is het 22 oktober 2081.  Neen, ik ben niet dronken en dit is geen typefout. In Nepal houdt men het graag ingewikkeld en worden maar liefst drie tijdsrekeningen gebruikt. Gelukkig genoeg ook onze Gregoriaanse, maar vooral de maankalender waaruit deze datumnotatie komt en die men in Nepal officieel de zogenaamde Bikram Sambat kalender noemt, een hindoe jaartelling die al eeuwen gebruikt wordt. Deze tijdsrekening is gebaseerd op maanfasen en maanberekeningen. Waar in onze kalender een maand soms langer en soms korter is om, uitgezonderd in een schrikkeljaar, elk jaar uit 365 dagen te laten bestaan, wordt dat in de Bikram Sambat helemaal anders opgelost. Om de zoveel jaar komt daar gewoon een hele maand bij of er valt er gewoon één tussenuit. Op deze manier hollen zij al richting de 22^ste eeuw.

Niet alleen hebben ze een eigen kalender, ze hebben ook een eigen tijdszone. De Nepal Standard Time (NPT) heet die officieel en is gebaseerd op de meridiaan die door de top van de Himalaya reus Gaurishankar loopt die zo’n honderd kilometer ten oosten van Kathamandu ligt. Dat verklaart waarom de tijd in Nepal vijfenveertig minuten afwijkt van de meridiaan en officieel op +5u45 is vastgelegd t.o.v. Greenwich Mean Time.

Deze ochtend is het douchetijd. Niets bijzonders zou je denken, ware het niet dat we vandaag niet douchen in onze badkamer, maar gedoucht worden door onze grote grijze vrienden die we gisterenavond hebben leren kennen. Een olifantenbad heet dat en waar we naartoe gelokt werden onder het voorwendsel de olifanten te wassen. Wisten wij veel dat het eerder omgekeerd is. Want zodra we op de rug van de olifant kruipen, vult hij zijn slurf met water en heeft hij er veel plezier in  dat met volle kracht op ons uit te storten. Gewassen zijn we op deze manier zeer zeker. En voor één keer geen warme douche, maar een verfrissende start van de dag.

En die verfrissende start van de dag is nog niet zo slecht, want er wacht ons een lange rit naar Limbini. De afstand is groot voor Nepalese normen, de reistijd nog langer. De uren gaan voorbij terwijl ook het landschap en dorpjes voorbijtrekken. Spelende kinderen zijn kleurig uitgedost terwijl een eenzame fietser moedig tegen de wind in trapt. Rijstvelden wisselen af met dorpjes die dikwijls slechts uit enkele huizen bestaan. Brommers scheuren voorbij. Langs de kant van de weg bevinden zich kraampjes uitgebaat door de dorpelingen waar fruit verkocht wordt zoals bananen maar ook echte maaltijden met gefrituurde hapjes en hippe Nepalese snacks. Hier en daar wordt een veld bewerkt.

We houden een stop aan de zogenaamde Shashwat Dham, een indrukwekkende hindoe site met o.a. een tempel gewijd aan de god Shiva.

Het doel vandaag is de Wereldvrede Pagode in Limbini. Die werd destijds gebouwd door Japanse boeddhisten en kostte toch om en bij het miljoen dollar. De pagode telt drie verdiepingen en vier gouden boeddha’s, elk in zijn vier manifestaties en elk in één van de vier windrichtingen. De boodschap die de tempel wil verspreiden laat de naam al vermoeden : het streven naar wereldvrede. De bedoeling van het monument is om mensen van alle slag, van verschillende afkomst, van verschillende rang en stand en geloof hier te verenigen in dat streven naar wereldvrede. 

Als we even later trommelen in de Japanse boeddhistische tempel, lijkt de wereld wel perfect.

Vredig is het hier in elk geval, zo vredig zelfs, dat ik hier nog zou geloven in wereldvrede. Aan Nepal en zijn bewoners zal het in elk geval niet liggen…