Dag 14 – Een spirituele symbiose

Een spirituele reis door het geboorteland van Boeddha, kan het beter?

Over de eeuwen heen, heeft er in Nepal een duidelijke vermenging tussen het hindoeïsme en het boeddhisme plaatsgevonden. Niet alleen bij de Nepalezen zelf die bijna allemaal de beide aanhangen, maar ook in de strekking zelf. Door de tijd heen werden spirituele elementen uitgewisseld waardoor het soms niet meer te achterhalen valt of een godheid hindoeïstisch dan wel boeddhistisch van oorsprong is. Zoals we met eigen ogen konden aanschouwen wordt menig godsdienstig festival door beiden gevierd en bezoeken ze dikwijls dezelfde heiligdommen. Dat konden we al op de eerste dag van onze reis vaststellen, in het tempelcomplex van Swayambhunath. Ook al zijn officieel de Nepalezen overwegend hindoe en is slechts 10% boeddhist, blijkt in de praktijk dit eerder een mix van beide te zijn in een overigens seculier land.

De goden wonen volgens de hindoe-overlevering in de Himalaya,  heilige bergen dus die dan ook niet allemaal mogen beklommen worden. Of ze er wonen of niet doet er eigenlijk niet toe, het Himalaya gebergte is sowieso een goddelijke creatie in een zonder meer goddelijk land. Want enkel een hogere macht kan dit indrukwekkend spiritueel Nepal hebben doen ontstaan. Die symbiose die ontstaan is uit het Hindoeïsme en het Boeddhisme zorgen voor een bijzondere spirituele sfeer, overal waar je komt. En die spiritualiteit vind je ook terug bij de bevolking, die anders dan de Indische zuiderburen, hartelijk en warm is. Het land wordt wel eens meer met India vergeleken en tot op een bepaald punt ook verstaanbaar want de invloed uit het zuiden is niet te negeren. Al is de band met India groot door de achtergrond van de inwoners en een gemeenschappelijke godsdienst, toch is Nepal uniek. Eerst en vooral door hun levenshouding met die unieke vermenging van godsdiensten, maar bovenal door de lieve behulpzame bevolking, die ook al hebben ze zelf weinig, nog hun laatste bezit aan je zouden wegschenken. Het wordt wel eens de betere, mooiere, hartelijkere en properdere versie van India genoemd en ik kan dit alleen maar bijtreden.

Waarom het uiteindelijk dertig jaar geduurd heeft voor ik eindelijk voet op Nepalese bodem zette, weet ik niet. Misschien omdat het zo moest zijn. Om de mensen te ontmoeten die ik nu ontmoette, omdat ik nu pas klaar ben om het land en zijn bevolking te appreciëren en de spiritualiteit te begrijpen.  Misschien is het voorbestemd, of karma om in boeddhistische sfeer te blijven, of hoe je het ook wil noemen.

Volgens de Nepalezen ben ik een mooi persoon : verstandig, lief, charmant, hulpvaardig, goedlachs, empathisch en heb ik voor iedereen een vriendelijk woord. Kortom ik heb een mooi aura. Misschien lag dat wel aan het land en zijn bevolking. Ik heb me nog nooit zo geliefd gevoeld,  ben nog nooit met zoveel respect behandeld geworden, heb nog nooit zoveel warmte om me heen gevoeld. 

Ik zag de liefde in hun ogen, ik voelde de warmte in hun handen,  ik zag en voelde het respect telkens een hoofd diep gebogen werd voor mij.

Ik werd verliefd op een land en zijn bevolking en een land en zijn bevolking werden verliefd op mij. Dertig jaar om op iets goeds te wachten is nooit te lang. Nepal en zijn bevolking zitten voor altijd in mijn hart…. Ik buig diep mijn hoofd… Namasté.