Dag 10 – Het magische Annapurna gebergte

Een beklimming van de Mount Everest blijft mythisch. De natte droom van vele bergbeklimmers en liefhebbers van trektochten. Makkelijk en goedkoop is het echter niet. En dat is  een understatement. Toegegeven, het hangt er een beetje van af waar je jezelf aan wil blootstellen. Zo kan je al een lichte trekking maken, die uiteraard nog redelijk intensief is en niet te vergelijken is met je dagelijkse wandeling naar de bakker. Wie toch de handen echt uit de mouwen wil steken, kan de al intensievere trekking maken naar het Base Camp van de Mount Everest. Intensief in die zin dat het Base Camp zich toch op een duizelingwekkende hoogte van 5.364 meter bevindt en die hoogte zelfs de meest doorwinterde klimmers parten speelt. Technisch is de wandeling zelf niet te moeilijk want door het groot aantal trekkers is het pad aanzienlijk verbeterd. Het is ook meer wandelen dan klimmen maar de ijle lucht blijft de echte vijand.

Voor wie echt in de voetsporen van Tenzing Norgay en Edmund Hillary wil stappen kan zich opmaken voor de zogenaamde expeditie naar de absolute top van de hoogste berg ter wereld. De route die zij namen naar het Base Camp is dezelfde route die vandaag de dag nog wordt aangehouden, echter zij gingen verder, een heel stuk verder en vooral hoger. Een expeditie is voor de happy few. In de eerste plaats moet je fysiek in staat zijn de top te bereiken, want het kinderspel is al gauw gedaan. Bovendien kost het geld, veel geld. De verplichte vergunning kost al gauw vijftigduizend dollar en tel daarbij nog eens de tweehonderdduizend dollar die de expeditie zelf kost aan ondersteuning, zuurstof, enzoverder.

In tegenstelling tot wat je zou denken is de Everest regio, niet de populairste klimregio van Nepal. Die eer valt te beurt aan het Annapurna massief, dat ook deel uitmaakt van het Himalaya-gebergte. De reden is hiervoor niet ver te zoeken : het gebied is zeer toegankelijk, er zijn genoeg overnachtingsmogelijkheden én de uitzichten zijn zeer divers : hoge pieken en diepe dalen.

Bovendien is het gebied druk bewoond, waardoor je automatisch ondergedompeld wordt in de cultuur van het land. Er zijn ook hier drie trekkingsroutes : een lichte die rond de voet van de Annapura zelf blijft, een trekking naar het Base Camp en één die een kortere route rond de voet van de Annapurna behelst.

De hoogste berg van het massief is de Annapurna I die net boven de achtduizend meter komt piepen en daarmee de tiende hoogste berg ter wereld is. Hij wordt goed omringd door nog eens dertien pieken boven de zevenduizend meter en nog eens zestien boven de zesduizend meter.

En dat voor een massief dat ‘slechts’ vijfenvijftig kilometer lang is. Ook al is de regio heel populair, de pieken van de Annapurna behoren tot de gevaarlijkste ter wereld, vooral dan de zeer steile zuidelijke kant van de Annapurna I, die simpelweg gezegd een drieduizend meter hoge muur van steen is waardoor hij één van de moeilijkste, zo niet de moeilijkste top is, om te bereiken. Bijna twintig percent van de van de pogingen kennen een dodelijke afloop. De klimmers worden hierbij meestal bijgestaan door de sherpa’s, waarvan de naam nogal eens verkeerdelijk als synoniem wordt gebruikt voor dragers. Sherpa’s zijn echter een etnische groep die in het hooggebergte wonen en een Tibetaanse achtergrond hebben. Door hun genetica, de grote lasten die ze kunnen dragen (vaak gelijk aan hun eigen lichaamsgewicht), uiteraard de kennis van de streek  en hun aanpassingsvermogen op grote hoogte, zijn ze al jaren een onmisbare schakel in de klimexpedities in de Himalaya.

De Annapurna ligt niet heel ver van Pokhara, toch niet in vogelvlucht. Pokhara heeft als bijnaam de Stad der Meren en wordt beschouwd als de toegangspoort tot het Annapurna Massief.

Een nog betere plaats dan Pokhara voor de uitzichten, vooral dan om de zon te zien opkomen, is Sarangkot. Dat ligt op een eindje rijden van de stad en dat betekent dan ook vroeg opstaan om voor de eerste stralen ter plaatse te zijn. Terwijl de mist voorbijtrekt in de vallei en de voet van het massief nog in een sluier hult, valt een gele gloed over het gebergte en onthult de opkomende zon meter per meter, en één voor één, de beroemde pieken.

Ook al is dit zicht niet te versmaden, de beroemdste berg van het massief, de Annapurna I is niet echt te zien vanaf deze plek. Gelukkig staat ook de Shanti Stupa op het programma of vertaald de ‘Vrede Pagode’. Het is de eerste vredespagode gebouwd in Nepal net na de tweede wereldoorlog. Het doel was duidelijk : als inspiratiebron dienen voor de vrede voor alle rassen en alle religies. Hij ligt op zo’n duizendhonderd meter hoogte op de Ananda heuvel en van hier heb je een prachtig zicht op de koningin van het massief. Toch komt dat zicht niet vanzelf. Om de stupa te bereiken, moet er wat geklommen worden. En dat zijn heel wat trappen. Maar de beloning volgt al snel : een spectaculair uitzicht op het Annapurna massief. En dan mogen we de stupa zelf nog niet vergeten. Een hagelwitte bol bekroond met een gouden spits en met vier boeddha-afbeeldingen langs de vier windstreken.

De beklimming van de vele trappen, was al een uitdaging, de afdaling is zo mogelijk nog inspannender. Want die loopt niet  via die fameuze trappen maar wel via een niet aangelegd steil dalend pad vol met keien, wortels en modder.

Beneden aangekomen wachten bootjes op ons voor een roeitochtje over het aangrenzende Phewa Meer. Een ontspannend tochtje na de inspanning. De bekroning van dit avontuur volgt bij de lunch als we net zoals alle notabelen (en daar mag je presidenten en gekroonde hoofden bijrekenen) in de beroemde FishTail Lodge mogen aanschuiven voor het middagmaal.

Het Phewa meer behoorde vroeger toe aan de koninklijke familie. Want hoewel Nepal sinds 2008 een democratische republiek is, was het honderden jaren lang een monarchie. Het begin van het einde van het koningschap werd in 2001 ingeluid met de nog steeds onwezenlijke bijna volledige uitmoording van de koninklijke familie. Op 1 juni 2001 vonden negen leden van de koninklijke familie de dood in het koninklijk paleis, waaronder de regerende koning en koningin. Volgens het officiële politierapport was het kroonprins Dipendra die het vuur zou geopend hebben op zijn familieleden. De prins zou daarna zelfmoord hebben proberen te plegen door zich voor het hoofd te schieten. Hij lag drie dagen in coma waarna hij aan zijn verwondingen overleed. Volgens de regels van erfopvolging, werd hij tijdens zijn comateuze toestand tot nieuwe koning uitgeroepen. Nadat hij overleed werd de kroon overgenomen door zijn oom prins Gyanendra, de broer van de koning, aangezien niemand van de kinderen van koning Birendra de moordpartij overleefd had. Tot zover de officiële stelling.

Na een tijdje rezen er echter toch serieuze twijfels. Eerst en vooral door het ontbreken van een echt motief. Wat had Dipendra te winnen om zijn familie uit te moorden? Zijn vader was al op leeftijd en de troon wenkte voor hem als eerste troonopvolger. Bovendien schoot hij een kogel in zijn linkerslaap alhoewel hij zelf rechtshandig was. Opvallend genoeg was er tijdens de gebeurtenissen weinig security voorzien die kon ingrijpen én zij die toch aanwezig waren, deden niet echt veel. Met de aanwezigheid van een groot deel van de koninklijke familie, zou je toch een uitgebreid veiligheidskorps  kunnen verwachten. En nog het meest opvallende was de afwezigheid van Gyanendra en zijn gezin die normaal gezien op een familiebijeenkomst toch present zouden tekenen. Het politieonderzoek dat de massamoord onderzocht was weinig diepgaand, snel afgerond en zonder enig forensisch onderzoek. Zo werd gezegd dat kroonprins Dipendra dronken zou zijn geweest, maar een beperkte autopsie bracht niets abnormaal aan het licht. In de hindoe-traditie werden de negen vermoorde koninklijke leden een dag later gecremeerd aan de tempel van Pashupatinath. 

Koning Gyanendra zou de laatste koning van Nepal worden. Hij kon nooit aan de populariteit van zijn broer tippen vanwege zijn koude en berekende reputatie. Het ging van kwaad naar erger toen het land geteisterd werd door een burgeroorlog. Als reactie pleegde hij een staatsgreep, riep de noodtoestand uit, zette de grondwet buitenspel en nam de absolute leiding van het land op. In 2008 kwam er een einde aan de onrust, werd het koninkrijk ontbonden en ontstond de federale republiek. Vand

aag is het voormalige koninklijk paleis, de plaats delict van toen, een museum.

Wat er ook gebeurd mogen zijn op 1 juni 2011, de vele jaren voorafgaand legden de basis voor de toekomst van het land, het land zoals we het nu kennen. Met een rijke geschiedenis geïnspireerd door honderden jaren koningschap, groeide Nepal uit tot een heuse Himalaya schat.