Dag 3 – Saint-Tropez – En God schiep …. BB

Slechts één film was er  nodig om Saint-Tropez op de kaart te zetten én Brigitte Bardot wereldberoemd te maken. Die film was ‘Et Dieu créa la Femme’, geschreven én geregisseerd door Roger Vadim. Deze was toen al een gerespecteerd scenarioschrijver en getrouwd met de Franse actrice Brigitte Bardot  voor wie hij al een aantal films geschreven had. Maar het was deze film waarin ze al meteen naakt in beeld kwam en die haar laneerde als hét sekssymbool van de jaren vijftig en zestig. Het leverde haar ook een breed uitgesmeerde romance (één van de vele) op met haar tegenspeler Jean-Louis Trintignant. BB had dan ook de gewoonte nogal makkelijk verliefd te worden op haar tegenspelers.

De film werd voor een groot stuk opgenomen op de stranden van Saint-Tropez, een lieflijk vissersdorpje aan de Côte d’Azur. Het succes van de film zette ook het dorpje in de kijker en werd het meteen een toeristische bestemming. Ondanks zijn populariteit als toeristische bestemming, heeft het zonder meer zijn authentieke sfeer kunnen behouden. Dankzij de gele, oker en roze muren lijkt het niks veranderd te zijn in de laatste decennia. Langs de waterkant en achter deze typische Provençaalse huisjes, liggen kleine inhammen met aangrenzende stranden waarop het water van de Middellandse zee breekt. Heerlijk fris water. Op deze kleine idyllische stranden van o.a. La Plance, werd deels ‘Et Dieu créa la Femme’ gedraaid.

De Place des Lices is het hart van de oude stad. Schaduwrijke platanen zorgen voor wat lommer op de terrasjes van de vele cafés. Bovendien zorgt een zeebriesje voor wat extra koelte, zeker op een warme dag zoals vandaag. Onder de platanen wordt er ook strijd geleverd: ingebeelde petanquebanen ontstaan op het plein, ballen worden bovengehaald en het spel kan beginnen. Het strijdgewoel zorgt voor extra ambiance onder de zuiderse zon.

Nice heeft zijn Salade Niçoise én de Socca, Saint-Trop (zoals het door de lokalen liefkozend wordt genoemd), heeft de Tarte Tropézienne. Place des Lices is dan ook de uitgelezen plaats om als vieruurtje dit lekkere gebakje achterover te slaan. In 1955 werd deze taart gecreëerd door de Poolse banketbakker Alexandre Micka. Die was destijds ook de cateraar van ‘Et Dieu créa la Femme’, en presenteerde het gebakje aan de crew. Brigitte Bardot was er meteen dol op en gaf de creatie dan ook de naam ‘Tarte Tropézienne’. Los van het feit dat deze caloriebom om duimen en vingers af te likken is, werd de taart een immens succes, net door het feit dat BB ze zo graag lustte. En zeg nu zelf : twee zoete briochebroodjes met daartussen banketbakkersroom en botercrème, afgewerkt met wat oranjebloesemwater voor de tropische toets én bloemsuiker, wat wil je nog meer. Het smaakt in elk geval naar de hemel op aarde.

Over de hemel op aarde gesproken, Saint-Tropez bezit één kerkhof en meteen één van de weinigen in Frankrijk gelegen aan de kust, en dit geval  met een uniek zicht op de Baai van Saint-Tropez. Dat alleen maakt het al een bezoek waard. Het uitzicht is hier werkelijk schitterend en is de klim langs  de soms wel steile straten en de citadel van Saint-Tropez meer dan waard. Hier ligt o.a. Roger Vadim, al jaren de eerste ex-echtgenoot van BB, begraven.

BB zelf heeft de stad ook nooit verlaten. Zij kocht haar stekje al in 1958 toen het niet meer was dan een vissershuisje. Ze verbouwde het tot haar uniek gezellige woonst in een eclectische stijl en het werd haar toevluchtsoord in moeilijke momenten én nadat zij in 1973 de filmwereld de rug toekeerde. BB houdt niet van pottenkijkers. Een muur, hekken, hoge planten en bomen zorgen ervoor dat haar plekje aan nieuwsgierige ogen onttrokken wordt. Sinds ze zich terugtrok uit de filmwereld, lijkt ze zich ook uit het openbare leven te hebben teruggetrokken. Ze leeft als een kluizenaarster in haar paradijs op aarde : La Madrague. Elke droom haar tegen het lijf te lopen in het dorp, sla ik hiermee al meteen aan diggelen.

Naast ‘Et Dieu créa La Femme’ is er nog een film of liever filmreeks die onlosmakelijk met Saint-Tropez is verbonden : ‘Le Gendarme’ met in de hoofdrol Louis de Funès. De eerste film onder de titel ‘Le Gendarme de Saint-Tropez’ werd in 1964 uitgebracht. De laatste (Le Gendarme et les Gendarmettes) in 1982. Het gebouw van de gendarmerie in de film was destijds het echte gebouw dat door de plaatselijke Gendarmerie Nationale werd gebruikt. Dat is nu niet langer het geval, maar het gebouw bestaat nog wel, inclusief het opschrift 'Gendarmerie Nationale'.  De beroemde gevel werd in 2008 gerestaureerd en sinds 2016 is hier een museum gevestigd, niet alleen opgedragen aan de gendarmerie, de filmreeks ‘Les Gendarmes’, maar ook aan de geschiedenis van de film in Saint-Tropez in het algemeen, onder de naam ‘Le Musée de la Gendarmerie et du Cinéma de Saint-Tropez’. Het museum is vooral gewijd aan Louis de Funès en de gehele filmreeks, maar bijvoorbeeld ook aan Brigitte Bardot. Het is op zich een klein museum maar is op een interactieve manier opgezet.

Het oude Saint-Tropez heeft nog steeds zijn charme kunnen behouden met oude straatjes en steegjes met pastelkleurige gevels, gezellige pleintjes en een uitgesproken zuiderse Provençaalse sfeer die de jetset en toeristen van over de hele wereld aantrekt.

Bij het verlaten van de stad liggen in de oude vissershaven de exuberante jachten van de rijken der aarde, zij aan zij met oude vissersboten.

Het mooie licht zorgde ooit ook voor een toeloop van schilders met in hun zog ook schrijvers zoals Guy de Maupassant. De schoonheid van Saint-Tropez werd vereeuwigd met verf en penseel, literair bezongen in boeken en op het witte doek vereeuwigd en toen moest God, of Roger Vadim zo je wil, ook nog het sekssymbool Brigitte Bardot creëren 😉.