Dag 2 – Nice is nice

We schrijven 1820. De zon staat hoog aan de hemel als een aantal beeldige dames in  lange jurk met lange mouwen en hagelwitte parasolletjes paraderen op een lange strook zand langs de kust. Aan hun hand stappen ongedurige jongens in korte broek met een bal en speelse meisjes met  emmer en schepje in de hand, die maar al te graag in dat zand willen spelen. De parasolletjes en lange kledij beschermen de dames tegen de brandende zon die een vrijgeleide krijgt zonder ook maar één wolkje aan de hemel. Makkelijk stappen in het zand is het niet, vooral dan door de lange jurken die bovendien snel vuil worden, wat niet echt past bij het beeld van elegante Engelse aristocratische dames. De oplossing én het geld komen van de Engelse toeristen zelf : de aanleg van een wandelweg zodat de dames stijlvol hun namiddagwandeling kunnen afleggen. De naam die deze wandelweg krijgt is een eerbetoon aan de geldschieters en is nog steeds gekend onder die originele naam : La Promenade des Anglais. Het is één van de bekendste iconen van de Côte d’Azur.

Dat idyllische beeld van zorgeloze vakantiegangers dat de Promenade met zich meedraagt, krijgt op 14 juli 2016 een tragisch randje. Terwijl Frankrijk zijn nationale feestdag viert in de geest van vrijheid, gelijkheid en broederschap en duizenden toeschouwers het vuurwerk over de Baai der Engelen aanschouwen, rijdt een witte koelwagen de Promenade op en zaait dood en vernieling alvorens de chauffeur zelf wordt doodgeschoten door de politie. De balans is bijzonder zwaar : 86 doden en 434 gewonden. De bestuurder rijdt twee kilometer lang zigzaggend over de weg om zoveel mogelijk slachtoffers te maken. De anders zo aanlokkelijke, zomerse Promenade wordt een plaats van plassen bloed, dode en verminkte lichamen, speelgoed en persoonlijke bezittingen, een slagveld van doden en gewonden. Wat een feestdag had moeten worden, eindigt in complete horror. De slachtoffers van toen worden nog steeds herdacht op de Promenade in de vorm van een officieel monument, maar ook met een meer persoonlijke fotogalerij.

Al even legendarisch als de Promenade zelf, is het iconische Negresco hotel, een parel uit de Belle Epoque. Alsof de tijd hier heeft stilgestaan. Het hotel ligt aan de Promenade met zicht op de baai en verpersoonlijkt nu nog steeds de sfeer de sfeer van toen. Het hotel opende in 1913 de deuren en zijn pracht en praal trokken meteen de jetset, artiesten, politici en koninklijke telgen aan. Jeanne Augier kocht het hotel in 1957 over en zette het verhaal van het Negresco verder. Ze verwelkomde elke belangrijke gast persoonlijk : o.a. Dali, prinses Gracia, de Beatles en Elton John. Ze begon met het verzamelen van waardevolle kunst en meubelen. Het is naast een hotel dan ook een uitzonderlijke plek van unieke kunst, een plek van schoonheid en van pure verwennerij. Het is het hart van de Promenade des Anglais.

Al even iconisch op de Boulevard is het Palais de la Méditerranée dat gebouwd werd in de jaren twintig van de vorige eeuw en de glitter en glamour van de jaren dertig weerspiegelde. Naast een hotel, was er ook een bar, een casino, een restaurant en een theater aanwezig. Het oorspronkelijke gebouw werd ondertussen afgebroken, met uitzondering van de imposante art deco gevel, die als geklasseerd monument gelukkig bewaard werd gebleven. Achter die gevel werd een Hyatt hotel gebouwd dat van alle modern comfort is voorzien. Ook het restaurant en de bar werden weer opgetrokken.Vooral het wervelende casino kreeg opnieuw een plaats en betekent nog steeds een populair tijdverdrijf voor toeristen met zijn honderdzeventig eenarmige bandieten die belust zijn op geld, en meerdere roulette en black jack tafels, waar de gelukkige wint.

Daarnaast er is ook nog het oude romantische Nice waar er die typisch Provençaalse sfeer hangt. Gekleurde gevels, geurige bloemen, kerken op elke hoek van de straat, steegjes die op en af gaan en waar de was hangt te drogen aan rekjes die uit de ramen hangen. Ook aan marktjes geen gebrek. Hier kan je ook de specialiteit van Nice proeven, niet de bekendere Salade Niçoise gebaseerd op tonijn, maar de Socca, een soort pannenkoekje gemaakt van kikkermeel, water, zout en olijfolie. Het wordt meestal gegeten met een glaasje gekoelde lokale roséwijn. Niet  ieders smaak, maar je moet het toch eens geprobeerd hebben.

Een dag in Nice eindigt altijd waar hij begonnen is, op de nu aangepaste en meer veilige Promenade, genietend van het azuurblauwe water dat schittert in het zonlicht. Een boulevard die ondertussen zeven kilometer lang is en waar inwoners en toeristen flaneren onder de palmbomen, of even uitrusten op de blauwe banken. Het leven is goed langs de Baai der Engelen onder de zuiderse zon.