Dag 4 – De Okavango Delta - Een uniek stukje natuur

Met kleine slaapoogjes kruip ik vanmorgen uit mijn tent. De nacht was kort maar oh zo heerlijk rustig. Stilte, die we allemaal wel eens kunnen gebruiken. Zie ik daar trouwens een nijlpaard ons goedemorgen komen wensen tijdens zijn ochtendwandeling? Op dit vroege uur terwijl zon nog niet aan kracht wint, is hij op zoek naar heerlijk groen als ontbijt. Na ons ontbijt worden de waterflessen gevuld en vertrekken we op wandelsafari voor een paar uurtjes. Gisterenavond hadden we reeds en opwarmertje, nu begint het echte werk.

Iets buiten ons kamp worden we verrast door een paar impala’s die ons met hun grote ogen zo lief aankijken. Dartel kiezen ze voor de vlucht vooruit. Aan de grote waterplas, lijken de nijlpaarden nog in een diepe slaap verzonken. Nadat we via een boomstammenbruggetje naar een groter eiland oversteken, ligt de vlakte voor ons open. Een troep impala’s springen door het veld. Zo goed als mogelijk verstopt in het hoge gras, staat een kudde zebra’s op de loer. Ik blijf me verbazen over hoe onze gestreepte vrienden ondanks hun zwarte en witte strepen toch opgaan in de omgeving. Het zijn trouwens net die strepen die hun beschermen tegen de roofdieren. Immers een dier dat de jacht opent, kiest altijd op voorhand zijn slachtoffer uit. Zebra’s beschermen zichzelf door door elkaar te beginnen lopen. Hun strepen die allen uniek zijn, maar er toch zeer gelijk uitzien, verwarren zo bijvoorbeeld de leeuw zodat deze laatste de aanval afbreekt.

De zebra is het nationaal symbool van Botswana en daar schuilt heel wat symboliek achter. Voor de onafhankelijkheid en onder bescherming van de Britten, ging het land immers door het leven als Bechuanaland zoals eerder gezegd. Onder dat Brits bewind, had de familie Khama het bestuur in handen. Onder de bezielende leiding van Seretse Khama, de kleinzoon van het legendarische stamhoofd Khama III, werden de eerste stappen naar onafhankelijkheid gezet en werd hij na die onafhankelijkheid, de eerste verkozen president. Seretse huwde met de Britse én blanke Ruth Williams. Een unie van zwart en wit ... vandaar de zebra. Over die romance en huwelijk werd trouwens de film ‘A United Kingdom’ gemaakt.

Vanmorgen zijn ook de giraffen op de afspraak. Met hun lange nekken overzien zij de vlakte op zoek naar dreigend gevaar. Dat doen ze op de meest elegante manier met hun sierlijke lange nek en hun lange wimpers waar menig vrouwelijke schone jaloers op is. Trouwens, giraffen en zebra’s werken goed samen. Zoals gezegd hebben de giraffen door hun lengte een prima vergezicht, de zebra’s hebben een perfect zicht van dichterbij.

Ook met de wildebeest, die we in de verte door de savanne zien rennen, worden allianties gesmeed. Waar de zebra vooral een uitstekend gezichtsvermogen heeft, heeft de gnoe een uitzonderlijke reukzin. Door samen te werken, leiden zij menig roofdier om de tuin. Niet verwonderlijk dat zebra’s en gnoes steeds in elkaars buurt te vinden zijn.  En zo heeft elk dier wel een eigenschap waarmee het zich kan verdedigen.

Plotseling verschalkt een wrattenzwijn ons als het uit een hol in de grond vlak voor onze voeten, gerend komt.

De stilte hier is bijna overdonderend. Een weidse savanne met hoog gras, palmbomen die de karakteristieke planten zijn van de eilanden en een verloren struik. De dode bomen getuigen van de immense hoeveelheid water. Met de zon hoog aan de hemel wordt de stilte enkel onderbroken door het gekraak van een takje onder de schoenzolen of het geklik van fototoestellen. Nog meer gekraak hoor ik als we door de immense vlakte stappen. Deze keer geen gekraak van die takjes want er zijn geen bomen in de omtrek te vinden. De witte korrels die ik op de grond ontwaar en waar onze schoenzolen zich in afdrukken, verraden de aanwezigheid van zout. Ik lijk net in een zoutpanne te staan, maar niks is minder waar. De vele vegetatie van de eilanden slorpt het water uit de delta op en laat zout achter waardoor de ondergrond giftig wordt en planten afsterven. Vandaar het gebrek aan of in het beste geval afgestorven vegetatie op bepaalde plaatsen.

Op de terugweg naar onze kampplaats, ligt een nijlpaard met open mond naar ons te kijken. Ik kijk met open mond terug. Straks na onze lunch en siësta komen we terug voor een avondcruise met de mokoro’s.

Rond lunchtijd zijn ook de olifanten terug van de partij. Mijn buitendouche moment moet even uitgesteld worden want onze nieuwsgierige aagjes komen wel heel dichtbij. Wie zich ook van zijn nieuwsgierige kant laat zien is de litschiewaterbok. Die leeft vooral in waterrijke gebieden en is lichamelijk zo gebouwd dat hij met enorme kracht en snelheid door het vele water kan springen.

Na de lunch gaan we eerst zelf aan de slag: we krijgen de unieke kans om zelf de mokoro’s te besturen. Makkelijker gezegd dan gedaan want de kano’s zijn vrij onstabiel en met enkel een roeiriem in de hand moet je al staande het evenwicht zoeken en de boot vooruit duwen. Dat lijkt al snel te lukken, moeilijker wordt het als je de boot moet laten draaien. Als dan de wind ook nog eens je zonnehoed in het water blaast en je die met diezelfde stok er uit moet vissen, dan krijg je al snel een vaarbewijs voor gevorderden 😉.

Onze avondcruise komt al snel in zicht. De zon zak hier immers tegen een aanzienlijk tempo. De mokoro’s banen zich een weg door het water, dicht tegen de waterkant. De nijlpaarden zijn op het meer in grote getale aanwezig. De gele vuurbol aan de hemel, verandert in een oranje bol die zijn afdaling naar de horizon heeft ingezet. Nijlpaarden spelen in het water. Het water splasht langs alle kanten, af en toe horen we gegrom. Met een drankje in de hand genieten we van de laatste zonnestralen van de dag. Toch wordt de avond pas echt beëindigd aan het grote kampvuur. Onze begeleiders laten het beste zien van de Botswaanse dans en muziek. Omhoog kijkend, ben ik een tevreden mens. De wetenschap dat ook vandaag miljarden sterren aan de hemel staan, waaronder enkele sterretjes die we graag vandaag nog bij ons hadden gehad, geeft me innerlijke rust.

Slaap wel van diep in de Okavango delta.