Dag 3 - De absolute schoonheid van de Okavango Delta

Enkel het geluid van de voortbewegende kano in het water doorbreekt de serene stilte. Als onze begeleider de  lange roeiriem in het water steekt, is er enkel een rimpeling in het water te zien. Vogels verstoppen zich in het lange gras dat de smalle en kronkelige waterwegen omzoomt. Papyrus buigt in de wind. Hier en daar wordt het water opgesmukt door een fleurige waterlelie in zowel witte als blauwe kleuren.  Een visarend maakt een duikvlucht boven onze hoofden. Grote waterplassen wisselen kleine waterwegen af die soms zo smal zijn dat de boot zich door het lange gras beweegt. Ik geniet van dit moment terwijl ik zachtjes onderuit zak in de mokoro. De mokoro is een typische kano gebruikt in dit deel van de wereld waar het ook het enige transportmiddel is. Hij brengt me na een tochtje van zo’n twee uur naar onze overnachtingsplaats voor de komende dagen. Een lange rij mokoro’s worden door de ervaren begeleiders met de roeiriemen in evenwicht gehouden.

Ooit was deze streek bedekt door het Makgadikgadimeer dat meer dan 10.000 jaar geleden opdroogde. Nu is de Okavango Delta is één van de zeven natuurlijke wonderen van Afrika en ongetwijfeld het mooiste van allemaal. Het is een uniek stukje natuur, de enige delta in de wereld die niet in een grote waterplas uitmondt. Het water van de delta vloeit immers uit in de zandvlakte van de Kalahari woestijn. Tijdens de tocht van het water naar de Kalahari zorgt het water voor kleine waterwegen die zo eilanden creëren, het ene al groter dan het andere.

Ons tentenkamp ligt op één van die eilanden en is enkel bereikbaar per mokoro. We hebben een kleine overnachtingstas bij en voedsel en materiaal om een geïmproviseerde keuken op te zetten. De tenten werden al opgesteld door onze gastheren voor onze aankomst. We hebben elk een tentje met bed, matras en beddengoed en een chemisch toilet in een afgesloten buitenruimte.

Het is middag en tijd voor de lunch. Terwijl onze gids het middagmaal bereidt, duiken nieuwsgierige olifanten op aan de horizon. Zij komen steeds dichterbij terwijl er onderweg met behulp van hun lange slurven heerlijk groen lang gras in hun mond verdwijnt. Het is lunchuur voor iedereen. Terwijl ook wij onze smakelijke lunch verorberen, duiken enkele olifanten op in het ondiepe water naast onze mokoro’s die nog aan de waterkant liggen. Ze spetten wat rond en laten zich het verkoelende water welgevallen op deze warme namiddag. 

Ook voor ons is het warm. Enkelen nemen een douche met behulp van een waterzak waarvoor het water verwarmd wordt op het grote houtvuur, dat eveneens als kampvuur gebruikt wordt. Ikzelf neem een fris drankje en zet me in de schaduw van mijn tent om de dag al te overpeinzen. Straks staat er immers nog een avondwandeling op het programma als de grootste hitte van de dag achter ons ligt. Nu even genieten van de rust en de omgeving. Plotseling hoor ik gekraak achter mij. Ik ben niet de enige die dat opgevallen is. Voorzichtig onderzoeken we de ruimte tussen de tenten en schrik ik op van een slurf die een mals blaadje van de takken haalt. De olifanten hebben onze tenten genaderd. Niet alleen dat, enkele minuten later blijkt ons kamp omsingeld te zijn door onze grote grijze vrienden. We worden opgemerkt en enkele olifanten nemen een beschermende houding aan t.o.v. de kleintjes. Ze flapperen kwistig met hun oren en maken een briesend geluid. Onze aanwezigheid is duidelijk niet gewenst. We stappen voorzichtig achteruit. Na een paar spannende minuten, druipen ze af en zetten ze hun weg verder.

Ondertussen maken we ons klaar voor onze avondwandeling. Binnen een uurtje begint de zon te zakken, de beste tijd voor een wandelsafari.

Via uitwerpselen van alle soorten dieren, de ene al groter dan de andere, begeven we ons naar een grote waterplas waar de nijlpaarden verkoeling vinden. Nijlpaarden komen even naar boven om naar lucht te happen, alvorens ze weer voor enkele minuten onder water verdwijnen om zo hun bijzonder gevoelige huid te beschermen tegen de zon. Diezelfde zon zorgt ook voor een feeërieke achtergrond en kleurt steeds roder terwijl ze verder richting horizon zakt. Net voor het absolute donker valt, komen we terug aan in het kamp. 

Met een drankje rond het kampvuur, genieten we nog van de laatste momenten van deze dag. Op een tiental meter houden vuurvliegjes een schitterende lichtshow. En hoe spectaculair die ook moge zijn, niets kan op dit moment het spektakel overtreffen dat zich boven onze hoofden afspeelt. Honderden, nee duizenden, nee honderdduizenden maar waarschijnlijk enkele miljoenen  sterren lichten als fonkelende diamanten aan de hemel op. In het stralend middelpunt : de Melkweg. Miljarden glinsterende sterren die zich in een roze nevel bevinden en als een diamanten ketting de aarde omarmt. Een goddelijk aureool, zowat de pure essentie van het heelal. Zo dichtbij, maar ook zover af. Ik heb al op vele plaatsen in de wereld een prachtige sterrenhemel  mogen aanschouwen, maar de show die zich hier vanavond ontvouwt, is een eerste. Ik leg mijn hoofd te rusten wetende dat het heelal over mij en al dat moois dat ik hier op aarde vandaag zag en ook nog de komende dagen te zien zal krijgen, waakt. Absolute schoonheid op aarde als hierboven.