Dag 9 - Natchez - A Southern Belle is born

Al van bij de start van deze reis, doe ik verwoede pogingen om mijn innerlijke Southern Belle te aanroepen. Een Southern Belle is een zuiderse schone van goede komaf die de etiquetteregels perfect beheerst. De dag van deze dochters bestond destijds vooral uit het rondparaderen in hun veel te grote en vooral onpraktische hoepelrokken, waaronder ze ingesnoerd werden in een veel te klein korset. Op hun hoofd droegen  ze veel te grote hoeden om hun lang krullende lokken te beschermen en te zorgen dat hun huid niet kleurde. In de ene hand droegen ze een hagelwitte paraplu en in de andere hand een prachtige kanten zakdoek. Zo dwaalden ze door hun gigantische landhuizen, schreden majesteitelijke trappen af of maakten een namiddagwandeling over de uitgestrekte katoenplantages. Veel werd er niet verwacht van een Southern Belle : huwen met een respectabel man waarna ze hun rol als zorgzame echtgenote en moeder konden opnemen en vrijwilligerswerk deden ten bate van de gemeenschap.

In Natchez komt dat gevoel nog extra naar boven. De prachtige antebellum huizen katapulteren mij direct terug in de tijd. De stad trok destijds rijke zuiderse plantage-eigenaars aan die grote huizen bouwden die bij hun status pasten. Op hun plantages werden vooral katoen en suikerriet verbouwd. Zo werd Natchez de belangrijkste haven voor de export van deze oogsten naar noordelijke gebieden en naar New Orleans waar het merendeel verder werd doorgevoerd naar Europa. Voor de burgeroorlog woonden er meer miljonairs in Natchez dan in andere grote steden. Het zorgt ervoor dat de stad  vandaag de grootste collectie antebellum huizen bezit van het hele land. Dat zijn er toch meer dan 500 die nog allemaal de grootsheid van vroeger uitdragen. Immense houten huizen op grote percelen. Houten huizen met een verkoelend balkon aan elke kamer, afgewerkt met tierlantijntjes. Vooraan de noodzakelijke veranda, onmisbaar in het zuiden, en voorzien van statige zuilen. Vele van deze oude huizen worden opgekocht, gerenoveerd en als museum gebruikt. Andere blijven privébezit.

Vanmiddag bezoeken we Myrtle Terrace, één van die prachtige huizen bewaard voor het nageslacht. Dit huis werd gebouwd in 1844 en was klaar in 1851. De eerste eigenaar van de woning was niet een plantage-eigenaar maar Thomas P. Leathers, een internationaal bekende stoomboot kapitein. De huidige eigenaars kochten het drie jaar geleden en hebben sindsdien naarstig gewerkt om er een pareltje van te maken. Aan de structuur werd niets gewijzigd. Het grondplan is nog steeds het grondplan van elke plantagewoning. Zij brachten stijl, een prachtige verzameling van Empire en Victoriaanse meubelen en een levenslange verzameling van unieke decoratie-stukken mee. De aankoop van dit huis en aankleding van het interieur zijn de bekroning van een levenswerk. Eindelijk heeft hun uitgebreide en schitterende verzameling een prachtige thuis gekregen. Als ik van kamer naar kamer ga, valt mijn mond steeds verder open. 

Kristallen lusters, vergulde spiegels, porseleinen beeldjes, zilveren kandelaars, stenen bustes, glasgeblazen lampen, ... Het huis straalt gewoon de decadentie van vroeger uit, decadentie in de goed zin van het woord. Decadentie die de rijke geschiedenis van het huis eer aan doet, decadentie waarbij ik de Southern Belle in mij loslaat.  Al was het maar in  de manier waarop ik me schrijdend door het huis beweeg, ondertussen een lekkere huisgemaakte punch binnenspeel, complimenten uitdeel voor dit levenswerk, bewondering uitspreek voor de pracht en praal en met heel veel interesse de uitleg van de eigenaars aanhoor.

Miss Marjorie is dé Southern Belle bij uitstek. Vanavond zijn we te gast bij haar thuis, de familiewoning die al verschillende generaties in hun bezit is. In 1850 kochten William en Jane Cannon, de woning in antebellum stijl op een perfect gelegen stukje land. Dat land bestond toen al uit 40.000 m² maar de  vooraanstaande familie voegde er nog eens 100.000 m² aan toe. Op die manier startten ze een bloeiende katoenplantage die ze de naam ‘Glencannon’ gaven. Toen de Burgeroorlog uitbrak, werd de plantage de ongelukkige locatie waar schermutselingen plaatsvonden met soldaten van de noordelijke Unie. Er vielen schoten, maar de Cannons waren niet zomaar bereid hun woning op te geven. Ze vuurden terug en beschermden zo hun huis tegen een agressieve overname. Na de oorlog verkochten de kinderen de woning aan Osborne King Field, een rijke  architect en baksteenproducent. Hij was één van de belangrijkste ontwerpers van de huizen van Natchez en leverde ook de bakstenen bij de  constructie. Hij veranderde de naam naar Glenfield Plantation en zorgde zo voor onderdak voor de volgende zeven generaties. Onze wat oudere Miss Marjorie behoort nog tot generatie vier. Het zegt al wat over haar gezegende leeftijd, wat er ook voor zorgt dat zij wandelende geschiedenis is.

Is het mijn rode Scarlett O’Hara jurkje dat ik vanavond draag? Zijn het mijn lachsalvo’s die het terras vullen? Wie zal het zeggen. Wat ik wel weet is dat ik al snel de aandacht trek van Miss Marjorie. Terwijl ik met smaak van mijn ‘mint julip’ in een rijkelijk zilveren bekertje nip, slaat Miss Marjorie een praatje. Een compliment over mijn jurk  gevolgd wordt door mijn woorden van lof voor haar prachtige goudkleurige wijdse avondjapon met enkele kanten accenten én hoepelrok zoals het een Southern Belle betaamt. Terwijl ik me de ‘mint julip’ laat welgevallen, verklapt ze mij het familierecept voor dit bij uitstek zuiders drankje. Mint julip wordt traditioneel gemaakt met vier ingrediënten : bourbon, munt, suikersiroop en ijs, veel gestampt ijs. We zijn in het warme zuiden en de mint julip moet zeer fris geserveerd worden. Liefst nog, zoals nu, in een zilveren bekertje zodat de drank lang koud genoeg blijft.  Ze verklapt me dat ze als kind al mint julips dronk toen ze het kreeg om medicinale redenen tegen maagpijn en darmkrampen. Het medicinale drankje gaat nu door het leven als hippe cocktail.

Miss Marjorie vertelt honderduit over de geschiedenis van Glenfield Plantation. Trots dat ze het al al die jaren in de familie heeft weten te houden. De plantage-activiteiten zijn immers al lang gestaakt. Vandaag de dag ontvangt Miss Marjorie gasten voor een avondmaal in echte zuiderse stijl, al dan niet met overnachtingen. De hoofdactiviteit van Glenfield Plantation vandaag is de B&B. We genieten van een heerlijke zuiderse maaltijd, waarna we een rondleiding krijgen door het huis. Familieverhalen passeren de revue en we krijgen het levendige verhaal te horen van het schietincident tijdens de burgeroorlog. Eén van de kogels belandde in de muur van de gang en dat kogelgat is er vandaag nog, als herinnering aan wat hier ooit heeft plaatsgevonden. Familiefoto’s, erfstukken en andere memorabilia zorgen ervoor dat de geschiedenis van de Glenfields en hun woning bewaard blijft voor volgende generaties. Maar het verleden is niet alleen aanwezig in tastbare zaken. Er werden immers ook al paranormale verschijnselen waargenomen. Bezoekers die op hun foto’s plotseling meer personen hebben staan dan er daadwerkelijk fysiek aanwezig waren.  Spiegels die reeds lang gestorven familieleden weerspiegelen... Deze avond blijft het echter rustig. Geen stemmen in de slaapkamers, geen geklop, geen verschijningen. Geen rariteiten op de foto’s.  Ergens ben ik blij.  Bij het afscheid laat ik vallen hoe geweldig ik ons bezoek vond omdat ik me voor één keer Scarlett O’Hara of een andere Southern Belle wou voelen. Haar antwoord had ik niet verwacht, maar tovert toch een glimlach op mijn gelaat : 'My dear, you are such a breath of fresh air lightning up our evening. You have all the qualities. You ARE a Southern Belle'