Hollywood - Light, camera, action

De sterren reiken letterlijk verder dan ooit op Hollywood Boulevard. Aan het El Capitan Theatre ligt de rode loper uitgerold. Onder massale belangstelling vindt vanavond de première plaats van ‘Get Back’, een nieuwe documentaire over de Beatles. In de verte waakt het Hollywood kenteken over het mekka van de film.
Ik ben terug in La La Land. Ook al hou ik meer van het nostalgische Hollywood van de jaren  dertig, veertig of vijftig en hou ik minder van het commerciële aspect dat Hollywood Boulevard uitstraalt, toch ben ik blij dat ik hier sta. Met elke stap die ik zet, lijkt de geschiedenis tot leven te komen, de geschiedenis waarmee de voetpaden letterlijk bezaaid zijn. Elke beroemdheid die ook maar iets betekent/betekend heeft in film, theater, TV of muziek, is vereeuwigd met een eigen ster op de zogenaamde Walk of Fame. En die Walk of Fame is een bloemlezing van het beste wat Hollywood ooit heeft voortgebracht : topregisseurs zoals Cecil B. Demille en Alfred Hitchcock. Ze creëerden sterren zoals Grace Kelly, Rita Hayworth,  Marilyn Monroe, Audrey Hepburn, Jimmy Stewart, Gregory Peck, Cary Grant, Gary Cooper enz., de paradepaardjes van de machtige studio’s destijds. 

Nog meer voetstappen zet ik aan het goedbewaarde Grauman’s Chinese Theatre waar je voetafdrukken en handafdrukken van de sterren vindt in het cement. De afdrukken van Douglas Fairbanks en Mary Pickford (Hollywoods eerste power couple) waren de eerste die zo vereeuwigd werden. Dat gebeurde al in 1927. Ondertussen werden er nog om en bij de tweehonderd afdrukken sets bijgevoegd. 

Zoveel plaats is er niet, dus er worden regelmatig stenen gewisseld. Mijn schoenmaat negenendertig past makkelijk in de voetafdrukken van Steven Spielberg. Ik ben duidelijk een maatje (of zeg maar enkele maten) te klein om in zijn voetsporen te stappen.

              

Spielberg is, commercieel gezien, de succesvolste regisseur : acht van zijn films staan in de top honderd van de grootste kaskrakers aller tijden. Denk maar aan Close Encounters of the Third Kind, ET, Jurassic Park, Catch Me If You Can, The Terminal, War of The Worlds, de Indiana Jones- reeks, maar vooral Schindler’s List en  Saving Private Ryan die hem Oscars opleverden.

Al bljjft mijn persoonlijke favoriete regisseur de Master of Suspense, Alfred Hitchock. Meesterwerken zoals The Birds, Strangers on a Train, Rear Window, Dial M for Murder, To Catch a Thief, The Man Who Knew Too Much, Vertigo, North by Northwest en ten slotte Psycho, misschien wel zijn beste film, ontsproten aan zijn meesterlijke brein. Hitchock is misschien wel de grootste regisseur ooit. En vooral voor mij is hij de personificatie van de glamour van Hollywood, van die nostalgische hoogdagen van de film. Hoogdagen waarin gevierde en bijna iconische acteurs en actrices elegant het grote scherm vulden. Ze werden bigger than life, de chouchous van de televisiestudio’s zoals MGM, Paramount, Colombia Pictures, ...

Naast het Grauman’s Chinese Theatre is er nog een theater op Hollywood Boulevard, het eerder genoemde El Capitan. Het El Capitan bestaat sinds 1926 en ademt na een recente restauratie  weer helemaal de sfeer uit van die gloriedagen van het oude Hollywood. Spijtig genoeg is het theater vandaag alleen toegankelijk voor de genodigden van ‘Get Back’. Als gevolg kunnen we het prachtige interieur niet bewonderen, het interieur dat ‘grand theater’ een nieuwe dimensie geeft. Met zetels in luxueus fluweel, plafonds afgewerkt in rococo stijl en voorzien van een gouden randje, loges zoals ze alleen te vinden zijn in de grote operahuizen en dan hebben we het nog niet gehad over het personeel dat piekfijn is uitgedost en dat zo uit een film uit de oude doos lijkt gestapt.  Bovendien wordt het grote scherm verhuld achter rijkelijke satijnen gordijnen. Binnenkijken kunnen we vanavond niet, maar de buitenkant en ingang kunnen we wel bewonderen. Bewonderen zeg ik? Mijn mond valt zowat open als ik de bombastische, overdadige en van goud voorziene ingang van op afstand aanschouw. Bigger is always better, zo denken ze er duidelijk in Hollywood over.

In 1952 ging Citizen Kane hier in première gevolgd door andere films van de Paramount Studio. Ondertussen werd het eigendom overgedragen en zijn het alle grote nieuwe Disney films die hier in wereldpremière gaan.
Nog meer Hollywoodgeschiedenis is te vinden in het Hollywood Roosevelt Hotel. En wat voor geschiedenis, want hier ligt het begin van een jarenlange traditie. Het is hier in de Blossom Room dat in 1929  de allereerste Oscarceremonie plaatsvond of liever de uitreiking van de Academy Awards zoals de beeldjes officieel heten. Geen grote uitgesponnen show met optredens zoals we die nu kennen, maar een uitreiking die slechts vijf minuten duurde. Op die vijf minuten, werden dertien Oscars uitgereikt. Onder de gelukkigen: Wings als beste film en Emil Janenz als beste acteur. Verrassingen waren er die avond niet. De winnaars werden immers maanden op voorhand bekend gemaakt.

Het Roosevelt is trots op zijn filmgeschiedenis. Foto’s die die geschiedenis tot leven wekken, bedekken de muren. De originele filmcamera die gebruikt werd in ‘Gone With The Wind’, is één van de pronkstukken naast andere Hollywood memorabilia. Spijtig genoeg werden na de recente restauratie van het hotel al die stukken verhuisd van de mezzanine naar de gangen die enkel toegankelijk zijn voor de hotelgasten. Vanaf de mezzanine heb je nog wel een prachtig zicht op het unieke Spaanse interieur van de lobby inclusief fontein en Moorse ramen. Niet alleen voor dat zicht is het alsnog de moeite om de betegelde Moorse trap te nemen naar de mezzanine: het is net op deze trap dat Shirley Temple destijds haar beroemd trapdansje instudeerde.
Mels Drive-In is een icoon in Californië. Het is dé diner bij uitstek en de verpersoonlijking van the American Way of Life. Persoonlijk hou ik enorm van de nostalgische sfeer die zo’n diner uitstraalt. Die typische diners ontstonden eind jaren veertig en zijn niet weg te denken uit het Amerikaanse leven.
Banken en barstoelen uit vinyl,  neonverlichting zowel binnen als buiten, een jukebox waaruit de rock ‘n roll muziek knalt, personeel in hun korte, bubblegum roze uniformen en algehele kitsch in het kwadraat. Voor mij een cheeseburger en een milkshake, gevolgd door een ruime spie cheesecake of een heerlijke plakkerige Sundae en ik ben in de zevende hemel.

De eerste Mels Drive-In werd opgericht in 1947 in San Francisco toen diners aan hun opmars begonnen. Over de jaren breidde de familie de zaken uit ook naar het zuiden van Californië. In Hollywood bevinden zich maar liefst twee vestigingen. Eén ligt net naast Hollywood Boulevard, ideaal om een dagje in het hart van Hollywood af te sluiten. De  bekendste en ook vaak in films vertoonde vestiging ligt echter op Sunset Boulevard. De zaak is hier maar liefst 24 uur per dag, zeven dagen op zeven open.
Mels Drive-In is even beroemd als Sunset Boulevard zelf.  Sunset Boulevard begint in Hollywood en baant zich een weg via de chique residentiële wijken naar het strand in Malibu. Sunset behoort evenzeer tot de geschiedenis van Hollywood als Hollywood Boulevard bijvoorbeeld.
Vooral over de Sunset Strip, een stukje Sunset Boulevard van twee kilometer lang gelegen in Hollywood, doen de wildste verhalen de ronde. Het is dan ook de zeer populaire en hippe uitgangsbuurt bij uitstek met restaurants, bars, hotels en nachtclubs. Schreeuwlelijke billboards op Sunset  Boulevard, verraden direct dat je op de zogenaamde Strip bent. Het bekendste hotel  hier is Chateau Marmont. Over wilde verhalen gesproken... . Zo bezeerde Jim Morrison ooit zijn rug hangend  aan een regenpijp terwijl hij probeerde zich vanaf het dak via het raam van zijn kamer binnen te zwieren. James Dean en Nathalie Wood repeteerden hier het script van de filmhit ‘Rebel without a cause’. Nog spraakmakend was de stunt van John Bonham, drummer van Led Zeppelin. Tijdens het verblijf van de band in het hotel besloot hij op een motorfiets door de lobby van het hotel te rijden. Het leverde niet de verwachte schade op, dus probeerde hij het nog tweemaal. Van een stunt gesproken. Toch is het hotel onlosmakelijk verbonden met één van de droevigste gebeurtenissen in de geschiedenis van Chateau Marmont : de  definitieve exit uit dit leven van John Belushi na een accidentele overdosis door een zogenaamde ‘speedball’, een combinatie van heroïne en cocaïne. Hij blies zijn laatste adem hier uit op 5 maart 1982.
Het beroemdste restaurant hier was ongetwijfeld Le Dome, uitgerekend van een Belg : Eddy Kerkhofs.
Van 1977 tot 2007 stond Eddy hier achter de potten om de ‘wie is wie’ van Hollywood culinair te verwennen. Tot zijn vaste klanten behoorden Elton John, Liz Taylor, Paul Newman, Roger Moore, Liza Minnelli en zoveel meer. Ik herinner me nog uit vorige bezoeken aan LA dat hier altijd een lange rij wachtenden stond aan te schuiven. Uiteraard niet de sterren zelf, want over de jaren heen werden dit persoonlijke vrienden van Eddy.
De bekendste clubs zijn The Viper Room, waar destijds acteur River Phoenix stierf en The Rainbow Room, waar rocksterren en hun groupies graag verblijven. De Viper Room was ooit eigendom van Johnny Depp en was het toneel van clandestiene pokeravonden, drugsfeestjes, en  het mysterie van de spoorloze verdwijning van zijn toenmalige zakenpartner ...  Zo vertelde mijn Amerikaanse vriendin Laura dat ze ooit in de Rainbow Room zat terwijl Rod Stewart het aanwezige clientèle vergastte op een kort optreden in ... een knalgroene legging. Niet alleen zijn podiumkunsten gaf hij zo prijs...
Hollywood : light, camera, action nietwaar?