Dag 1 - Een Arabisch sprookje
Sprookjes bestaan natuurlijk niet behalve in de verhalen van de gebroeders Grimm, van Hans Christian Andersen of in de verhalenbundel van duizend-en-één-nacht uit het Midden-Oosten. Toch en dat zonder overdrijven, lijkt het leven van de Emerati voor sommigen op een echt hedendaags sprookje. Want voor wie met de juiste genen geboren wordt en waarvan het pure Emirati-bloed door de aderen stroomt, staat een gouden wieg te wachten, bij wijze van spreken. Hun bedje is gespreid voor het leven en zij hoeven zich absoluut geen financiële zorgen te maken. Dankzij de rijkdom die de Verenigde Arabische Emiraten verwerven uit oliewinning, moet men er geen belasting betalen en zijn huisvesting, nutsvoorzieningen, gezondheidszorg en onderwijs gratis.
Let wel, deze financiële voordelen zijn enkel voorbehouden voor de echte Emirati en dat ben je maar op één manier : geboren worden uit zowel vader en moeder Emirati. Je kan het niet worden door naturalisatie of door huwelijk of adoptie. Een Emirati is om het het uit te drukken in paardentermen : een volbloed met perfecte stamboom.
De reden om die sprookjesachtige voordelen aan de 100% volbloed Emirati te geven, ligt voor de hand : ter bescherming van het eigen volk en de eigen identiteit. De Emiraten zijn immers door de boomende economie en de rijkdommen van het land, een magneet voor heel wat gelukszoekers. Momenteel is slechts 10% van de 10 miljoen inwoners een echte Emirati. Om hun geschiedenis en cultuur te beschermen tegen een invasie van buitenstaanders, krijgen de Emirati sprookjesachtige financiële voordelen.
Immigranten, loonwerkers en gastarbeiders proberen hun eigen Emirati-droom te verwezenlijken. Door de vastgoed-boom in Dubai, zijn er uiteraard heel wat arbeiders nodig in de bouw en door het steeds groeiende toerisme is er ook in die sector personeel nodig als gids, taxi-chauffeur, hotel- en restaurantmedewerkers, enz ... Vooral Indiërs, Fillipino’s en gelukszoekers uit andere landen van het Midden-Oosten hopen hier hun eigen sprookje te verwezenlijken. Maar de realiteit is heel anders. Hun werkomstandigheden zijn heel zwaar en ze worden er bovendien nog eens slecht voor betaald ook. Er bestaat ook geen werkloosheidsuitkering voor buitenlanders en ingeval ze hun werk verliezen mogen ze nog één maand in het land verblijven om nieuw werk te vinden. Lukt dat niet binnen de maand, dan volgt onverbiddelijk het grote afscheid en verandert het sprookje eerder in een nachtmerrie.
Toch wonen er niet alleen gastarbeiders en ex-pats als buitenlander. Indien je over genoeg inkomsten beschikt en een aardige duit op je spaarboekje hebt staan, mag je hier een stulpje betrekken. Het gaat dan over 20.000 Arabische dirham aan maandelijkse inkomsten, 20.000.000 dirham onmiddellijk beschikbaar voor de aankoop van de woning en daarbovenop nog een fabelachtige 1.000.000 dirham op de bankrekening als appeltje voor de dorst (1 dirham bedraagt ongeveer 0,20 euro). Armoezaaiers zijn duidelijk niet gewenst in de Golfstaat.
De Emiraten zijn nog een betrekkelijk jonge natie, geboren als het ware in 1971 en bestaande uit zeven individuele emiraten. Voor 1971 was de regio een Verdragsstaat (een zogenaamde Trucial States) waarin de plaatselijke emiraten een verdrag aangingen met het Verenigd Koninkrijk en zo van hen bescherming genoten. Dat verdrag werd later omgezet in een effectief protectoraat. In 1968 beslisten de Engelsen te vertrekken uit de regio. Ook al was er op dat moment al olie gevonden, toch kostte de instandhouding van de overeenkomst te veel geld.
Zelfs eventuele inkomsten uit het zwarte goud konden het Engelse bestuur niet overtuigen te blijven. Omdat het Engelse vertrek nogal bruusk gebeurde, was de regio niet voorbereid op onafhankelijkheid. Er waren geen regels, geen wetten, geen ordehandhaving. Maar er lagen wel kapers op de kust. Zo pikte zowel machtspelers Saudi-Arabië als Iran land in van de bijna weerloze kleine emiraten.
Op aangeven van koning Hoessein van Jordanië beslisten de emiraten zich te verenigen. De emirs van Dubai en Abu Dhabi kwamen onder impuls van deze laatste, samen in de woestijn om de toekomst van het land te bepalen en het verhaal van het Emiraten-sprookje vorm te geven. Het was eerst de bedoeling dat ook Qatar en Bahrain zich zouden engageren, maar zij haakten wat later af en bleven elk onafhankelijke staten.
De Verenigde Arabische Emiraten omvatten nu volgende zeven emiraten : Dubai, Abu Dhabi, Sharjah, Fujairah, Ajman, Umm Al Qayway en Ras Al-Khaimah (dat zich pas een jaar later aansloot).
Let wel, deze financiële voordelen zijn enkel voorbehouden voor de echte Emirati en dat ben je maar op één manier : geboren worden uit zowel vader en moeder Emirati. Je kan het niet worden door naturalisatie of door huwelijk of adoptie. Een Emirati is om het het uit te drukken in paardentermen : een volbloed met perfecte stamboom.
De reden om die sprookjesachtige voordelen aan de 100% volbloed Emirati te geven, ligt voor de hand : ter bescherming van het eigen volk en de eigen identiteit. De Emiraten zijn immers door de boomende economie en de rijkdommen van het land, een magneet voor heel wat gelukszoekers. Momenteel is slechts 10% van de 10 miljoen inwoners een echte Emirati. Om hun geschiedenis en cultuur te beschermen tegen een invasie van buitenstaanders, krijgen de Emirati sprookjesachtige financiële voordelen.
Immigranten, loonwerkers en gastarbeiders proberen hun eigen Emirati-droom te verwezenlijken. Door de vastgoed-boom in Dubai, zijn er uiteraard heel wat arbeiders nodig in de bouw en door het steeds groeiende toerisme is er ook in die sector personeel nodig als gids, taxi-chauffeur, hotel- en restaurantmedewerkers, enz ... Vooral Indiërs, Fillipino’s en gelukszoekers uit andere landen van het Midden-Oosten hopen hier hun eigen sprookje te verwezenlijken. Maar de realiteit is heel anders. Hun werkomstandigheden zijn heel zwaar en ze worden er bovendien nog eens slecht voor betaald ook. Er bestaat ook geen werkloosheidsuitkering voor buitenlanders en ingeval ze hun werk verliezen mogen ze nog één maand in het land verblijven om nieuw werk te vinden. Lukt dat niet binnen de maand, dan volgt onverbiddelijk het grote afscheid en verandert het sprookje eerder in een nachtmerrie.
Toch wonen er niet alleen gastarbeiders en ex-pats als buitenlander. Indien je over genoeg inkomsten beschikt en een aardige duit op je spaarboekje hebt staan, mag je hier een stulpje betrekken. Het gaat dan over 20.000 Arabische dirham aan maandelijkse inkomsten, 20.000.000 dirham onmiddellijk beschikbaar voor de aankoop van de woning en daarbovenop nog een fabelachtige 1.000.000 dirham op de bankrekening als appeltje voor de dorst (1 dirham bedraagt ongeveer 0,20 euro). Armoezaaiers zijn duidelijk niet gewenst in de Golfstaat.
De Emiraten zijn nog een betrekkelijk jonge natie, geboren als het ware in 1971 en bestaande uit zeven individuele emiraten. Voor 1971 was de regio een Verdragsstaat (een zogenaamde Trucial States) waarin de plaatselijke emiraten een verdrag aangingen met het Verenigd Koninkrijk en zo van hen bescherming genoten. Dat verdrag werd later omgezet in een effectief protectoraat. In 1968 beslisten de Engelsen te vertrekken uit de regio. Ook al was er op dat moment al olie gevonden, toch kostte de instandhouding van de overeenkomst te veel geld.
Zelfs eventuele inkomsten uit het zwarte goud konden het Engelse bestuur niet overtuigen te blijven. Omdat het Engelse vertrek nogal bruusk gebeurde, was de regio niet voorbereid op onafhankelijkheid. Er waren geen regels, geen wetten, geen ordehandhaving. Maar er lagen wel kapers op de kust. Zo pikte zowel machtspelers Saudi-Arabië als Iran land in van de bijna weerloze kleine emiraten.
Op aangeven van koning Hoessein van Jordanië beslisten de emiraten zich te verenigen. De emirs van Dubai en Abu Dhabi kwamen onder impuls van deze laatste, samen in de woestijn om de toekomst van het land te bepalen en het verhaal van het Emiraten-sprookje vorm te geven. Het was eerst de bedoeling dat ook Qatar en Bahrain zich zouden engageren, maar zij haakten wat later af en bleven elk onafhankelijke staten.
De Verenigde Arabische Emiraten omvatten nu volgende zeven emiraten : Dubai, Abu Dhabi, Sharjah, Fujairah, Ajman, Umm Al Qayway en Ras Al-Khaimah (dat zich pas een jaar later aansloot).
In 1958 werd aardolie gevonden in Abu Dhabi. Bij de basisovereenkomst van het samengaan van de emiraten werd beslist door Sjeik Zayed bin Sultan Al Nahyan, de emir van Abu Dhabi, om die olie-inkomsten over alle deelnemende emiraten eerlijk te verdelen. Er worden nog steeds drie miljoen vaten per dag opgepompt. Het vormt de basis van het Arabisch sprookje van de Emirati. Het sprookje van duizend-en-één-nacht dat onder een fonkelende sterrenhemel werd geschreven in de woestijn in 1971.
Reacties
Een reactie posten