Le Train Bleu
Mm, ik kan bijna de zon voelen, als ik de zuidelijke bestemmingen op het stationsbord zie. Ik droom weg bij de gedachte aan Lyon, Perpignan, Avignon, Nice, Cannes, Marseille … en dat op een druilerige dag in Parijs.
De Franse spoorwegmaatschappij Wagon-Lits, exploiteerde vanaf het einde van de 19de eeuw een treinverbinding die de kans gaf vooral aan rijke Engelsen die het regenachtige weer op het eiland achter zich wilden laten, te overwinteren aan de Franse Azurenkust. Officieel heette deze route de Méditerranée Express. De rijtuigen werden herkenbaar blauw geschilderd waardoor ze de bijnaam ‘Le train Bleu’ kregen ook omdat dat blauw een connotatie maakte met het azuurblauw van de Azurenkust. Een ritje met ‘Le Train Bleu’ was enkel weggelegd voor de superrijken. Het was dan ook de tegenhanger van de Orient Express. Een ritje naar de Côte d’Azur via Lyon was het neusje van de zalm. Na aan boord te zijn gestapt in Parijs kon men genieten van een exquis vijfgangen menu in de restauratiewagon, gevolgd door een afzakkertje of twee in de barwagon. Een butler stond ter beschikking om assistentie te verlenen bij het slapengaan in de privé-couchette. Na een opwekkend nachtje slapen en een lekker ontbijt stapte men van de trein en kon men de verkwikkende lucht van Nice inademen. Niks makkelijker en sneller om de zon op je huid te voelen. Le Train Bleu stond synoniem voor de trein naar het zuiden. Met de komst van vluchten naar zuidelijke steden en de TGV, verdween echter ook de iconische trein.
In de Gare de Lyon waar de trein vanuit Parijs vertrok, is de herinnering aan Le Train Bleu nog heel levendig. Niet in de vorm van een trein, maar als restaurant. Dit restaurant onder leiding van de Franse topchef Michel Rostang, ontvangt elke dag om en bij de zeshonderd gasten, de meesten onder hen treinreizigers. Het restaurant stamt uit de tijd toen Le Train Bleu nog reed en moest hetzelfde prestige uitdragen als de treinreis zelf. Het resultaat is een nog meer iconisch restaurant, genesteld op het eerste verdiep van de Gare de Lyon. Het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan 😀.
Plafondschilderingen die zowat alle streken van Frankrijk voorstellen, overdadige lusters, sculpturen langs muren en plafonds, vergulde bogen en kaders en lederen banken, transporteren me terug naar de Belle Epoque.
Niet alleen het decor zorgt voor een unieke sfeer, ook de bediening in wat we ‘oude stijl’ kunnen noemen. Elke klant voelt zich hier een VIP. Het menu is vooral gebaseerd op gerechten die snel kunnen geserveerd worden. Niet vergeten dat dit restaurant nu nog steeds in principe voor treinreizigers bestemd is die dikwijls onder tijdsdruk staan. Eén van de populairste gerechten is de lamsbout, al jaren één van de lievelingsgerechten bij de restaurantbezoekers. De lamsbout wordt bewaard onder een zilveren stolp op een serveerwagen en door de ober aan tafel met kunde versneden tot een paar lekkere sneetjes op mijn bord. Wat saus en een portie lekkere smeuïge aardappelgratin maken het gerecht af. Als dessert kies ik voor het de Franse dessert bij uitstek : crêpe suzette. Een topkeuze, want ook hier worden de crêpes aan tafel afgewerkt. De pannenkoekjes werden op voorhand gebakken in de keuken maar het maken van de saus en het flamberen gebeurt met grote passie op de serveerwagen. Mijn blinkende ogen kijken toe terwijl de geur van de verwarmde sinaasappelsaus me tegemoet komt en de vlam, als finishing touch, in de pan slaat. Heel even voelt het alsof ik me ook bevind in die superdeluxe trein naar het zuiden. Gedurende enkele uren voel ik me als in de tijd van toen, toen ‘Le Train Bleu’ enkele malen per week op zijn iconische reis naar de Côte d’Azur vertrok.
De Franse spoorwegmaatschappij Wagon-Lits, exploiteerde vanaf het einde van de 19de eeuw een treinverbinding die de kans gaf vooral aan rijke Engelsen die het regenachtige weer op het eiland achter zich wilden laten, te overwinteren aan de Franse Azurenkust. Officieel heette deze route de Méditerranée Express. De rijtuigen werden herkenbaar blauw geschilderd waardoor ze de bijnaam ‘Le train Bleu’ kregen ook omdat dat blauw een connotatie maakte met het azuurblauw van de Azurenkust. Een ritje met ‘Le Train Bleu’ was enkel weggelegd voor de superrijken. Het was dan ook de tegenhanger van de Orient Express. Een ritje naar de Côte d’Azur via Lyon was het neusje van de zalm. Na aan boord te zijn gestapt in Parijs kon men genieten van een exquis vijfgangen menu in de restauratiewagon, gevolgd door een afzakkertje of twee in de barwagon. Een butler stond ter beschikking om assistentie te verlenen bij het slapengaan in de privé-couchette. Na een opwekkend nachtje slapen en een lekker ontbijt stapte men van de trein en kon men de verkwikkende lucht van Nice inademen. Niks makkelijker en sneller om de zon op je huid te voelen. Le Train Bleu stond synoniem voor de trein naar het zuiden. Met de komst van vluchten naar zuidelijke steden en de TGV, verdween echter ook de iconische trein.
In de Gare de Lyon waar de trein vanuit Parijs vertrok, is de herinnering aan Le Train Bleu nog heel levendig. Niet in de vorm van een trein, maar als restaurant. Dit restaurant onder leiding van de Franse topchef Michel Rostang, ontvangt elke dag om en bij de zeshonderd gasten, de meesten onder hen treinreizigers. Het restaurant stamt uit de tijd toen Le Train Bleu nog reed en moest hetzelfde prestige uitdragen als de treinreis zelf. Het resultaat is een nog meer iconisch restaurant, genesteld op het eerste verdiep van de Gare de Lyon. Het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan 😀.
Plafondschilderingen die zowat alle streken van Frankrijk voorstellen, overdadige lusters, sculpturen langs muren en plafonds, vergulde bogen en kaders en lederen banken, transporteren me terug naar de Belle Epoque.
Niet alleen het decor zorgt voor een unieke sfeer, ook de bediening in wat we ‘oude stijl’ kunnen noemen. Elke klant voelt zich hier een VIP. Het menu is vooral gebaseerd op gerechten die snel kunnen geserveerd worden. Niet vergeten dat dit restaurant nu nog steeds in principe voor treinreizigers bestemd is die dikwijls onder tijdsdruk staan. Eén van de populairste gerechten is de lamsbout, al jaren één van de lievelingsgerechten bij de restaurantbezoekers. De lamsbout wordt bewaard onder een zilveren stolp op een serveerwagen en door de ober aan tafel met kunde versneden tot een paar lekkere sneetjes op mijn bord. Wat saus en een portie lekkere smeuïge aardappelgratin maken het gerecht af. Als dessert kies ik voor het de Franse dessert bij uitstek : crêpe suzette. Een topkeuze, want ook hier worden de crêpes aan tafel afgewerkt. De pannenkoekjes werden op voorhand gebakken in de keuken maar het maken van de saus en het flamberen gebeurt met grote passie op de serveerwagen. Mijn blinkende ogen kijken toe terwijl de geur van de verwarmde sinaasappelsaus me tegemoet komt en de vlam, als finishing touch, in de pan slaat. Heel even voelt het alsof ik me ook bevind in die superdeluxe trein naar het zuiden. Gedurende enkele uren voel ik me als in de tijd van toen, toen ‘Le Train Bleu’ enkele malen per week op zijn iconische reis naar de Côte d’Azur vertrok.
Reacties
Een reactie posten