De Passy
Het definitieve einde volgt voor ons allemaal. Hoe en waar we eeuwig zullen rusten, is een keuze. In een urne thuis op de schoorsteenmantel of bijvoorbeeld in een praalgraf op het kerkhof. Als dat kerkhof dan ook nog eens op een iconische plaats ligt, mag je je op een misschien wel vreemde manier toch gelukkig prijzen.
Claude Debussy en Gabriel Fauré, die Maurice Ravel tot zijn leerlingen mocht rekenen, waren niet alleen getalenteerde componisten; ze waren bij leven, ook tijdsgenoten. Ook na de dood, vertoeven ze in elkaars nabijheid om hemelse melodieën te componeren. Hemelse melodieën die misschien hét symbool van de lichtstad bewieroken waar het kerkhof van De Passy uitzicht op heeft : de Eiffeltoren.
Gelegen naast het Trocadero, ligt het kerkhof op één van de meest gegeerde plaatsen en waarschijnlijk op één van de meest waardevolle percelen van de stad.
Claude Debussy en Gabriel Fauré zijn niet de enige ronkende namen die hier hun laatste rustplaats hebben gevonden. De meest opvallende naam is die van Bao Dai, de laatste keizer van Vietnam. Hij werd tot keizer van Vietnam gekroond op twaalfjarige leeftijd. Als medestander van Japan kondigde hij in 1945 de onafhankelijkheid van Vietnam aan van Indochina. Lang mocht het Keizerrijk Vietnam niet bestaan. Enkele maanden later trad de keizer af en ging hij in ballingschap, eerst in Hong Kong, later in Frankrijk. In 1949 werd hij opnieuw staatshoofd van Vietnam, niet als keizer maar deze keer als president mét goedkeuring van Frankrijk. Bij de eerstvolgende verkiezingen zes jaar later, geraakte hij echter niet herverkozen. Hij keerde definitief terug naar Frankrijk waar hij uiteindelijk in 1997 stierf.
Over keizerrijken gesproken. Leila Pahlavi was de jongste dochter van de laatste sjah van Iran. Haar vader overleed in ballingschap in Egypte waarna de hele familie verhuisde naar de Verenigde Staten. Leila werd model voor modeontwerper Valentino maar dat modellenwereldje deed haar geen goed. Ze hield er een beschadigd zelfbeeld met anorexia nervosa aan over hetgeen op zijn beurt leidde tot een zware depressie. Ze overleed veel te vroeg ten gevolge van een overdosis slaapmiddelen. Hopelijk vindt ze hier de rust waar ze bij leven zo naar snakte. Ze ligt hier in Parijs begraven naast haar grootmoeder langs moeders kant.
Fernandel was Frankrijks komiek bij uitstek. Zo begon hij destijds zijn carrière in het vaudeville-theater. Theater was echter niet genoeg, de lat moest hoger. Hij ontpopte zich ook tot acteur en werd al snel de belangrijkste Franse filmkomiek. Zijn opvallend grote tanden en zijn op zich bijna komisch Provençaals accent waren zijn belangrijkste troeven. In het collectieve geheugen gegrift staan ongetwijfeld de filmtoppers La Vache, Le Prisonnier en de Don Camillo-films waarin hij de hoofdrol speelde. Ik herinner me vooral het interview met Jan Van Rompaey voor het televisieprogramma Echo, waarin een epische verwarring ontstond rond de vraag van Jan Van Rompaey ‘Est-ce vous vous sentez chez vous, chez nous?( (Voel je je thuis bij ons?). Wat volgde was een hilarische conversatie tussen hen met verwarring rond chez vous, chez nous, chez moi en chez toi.
Eén van de meest kunstzinnige graven is dat van schilder Edouard Manet. Artistiek ging hij natuurlijk al door het leven als impressionistisch schilder van o.a. ‘Le déjeuner sur l’herbre’. Benieuwd welke impressionistische draai hij zou geven mocht hij vandaag hier naast mij staan met een leeg canvas op zijn schildersezel en penseel en palet in de hand om deze prachtige omgeving vast te leggen? Monumentale graven beschermd door het groene bladerdak, allen met een onbetaalbaar uitzicht op de ijzeren dame van Parijs : de onweerstaanbare Eiffeltoren. Wie zou daar nu niet tot aan het einde der tijden willen rusten?
Claude Debussy en Gabriel Fauré, die Maurice Ravel tot zijn leerlingen mocht rekenen, waren niet alleen getalenteerde componisten; ze waren bij leven, ook tijdsgenoten. Ook na de dood, vertoeven ze in elkaars nabijheid om hemelse melodieën te componeren. Hemelse melodieën die misschien hét symbool van de lichtstad bewieroken waar het kerkhof van De Passy uitzicht op heeft : de Eiffeltoren.
Gelegen naast het Trocadero, ligt het kerkhof op één van de meest gegeerde plaatsen en waarschijnlijk op één van de meest waardevolle percelen van de stad.
Claude Debussy en Gabriel Fauré zijn niet de enige ronkende namen die hier hun laatste rustplaats hebben gevonden. De meest opvallende naam is die van Bao Dai, de laatste keizer van Vietnam. Hij werd tot keizer van Vietnam gekroond op twaalfjarige leeftijd. Als medestander van Japan kondigde hij in 1945 de onafhankelijkheid van Vietnam aan van Indochina. Lang mocht het Keizerrijk Vietnam niet bestaan. Enkele maanden later trad de keizer af en ging hij in ballingschap, eerst in Hong Kong, later in Frankrijk. In 1949 werd hij opnieuw staatshoofd van Vietnam, niet als keizer maar deze keer als president mét goedkeuring van Frankrijk. Bij de eerstvolgende verkiezingen zes jaar later, geraakte hij echter niet herverkozen. Hij keerde definitief terug naar Frankrijk waar hij uiteindelijk in 1997 stierf.
Over keizerrijken gesproken. Leila Pahlavi was de jongste dochter van de laatste sjah van Iran. Haar vader overleed in ballingschap in Egypte waarna de hele familie verhuisde naar de Verenigde Staten. Leila werd model voor modeontwerper Valentino maar dat modellenwereldje deed haar geen goed. Ze hield er een beschadigd zelfbeeld met anorexia nervosa aan over hetgeen op zijn beurt leidde tot een zware depressie. Ze overleed veel te vroeg ten gevolge van een overdosis slaapmiddelen. Hopelijk vindt ze hier de rust waar ze bij leven zo naar snakte. Ze ligt hier in Parijs begraven naast haar grootmoeder langs moeders kant.
Fernandel was Frankrijks komiek bij uitstek. Zo begon hij destijds zijn carrière in het vaudeville-theater. Theater was echter niet genoeg, de lat moest hoger. Hij ontpopte zich ook tot acteur en werd al snel de belangrijkste Franse filmkomiek. Zijn opvallend grote tanden en zijn op zich bijna komisch Provençaals accent waren zijn belangrijkste troeven. In het collectieve geheugen gegrift staan ongetwijfeld de filmtoppers La Vache, Le Prisonnier en de Don Camillo-films waarin hij de hoofdrol speelde. Ik herinner me vooral het interview met Jan Van Rompaey voor het televisieprogramma Echo, waarin een epische verwarring ontstond rond de vraag van Jan Van Rompaey ‘Est-ce vous vous sentez chez vous, chez nous?( (Voel je je thuis bij ons?). Wat volgde was een hilarische conversatie tussen hen met verwarring rond chez vous, chez nous, chez moi en chez toi.
Eén van de meest kunstzinnige graven is dat van schilder Edouard Manet. Artistiek ging hij natuurlijk al door het leven als impressionistisch schilder van o.a. ‘Le déjeuner sur l’herbre’. Benieuwd welke impressionistische draai hij zou geven mocht hij vandaag hier naast mij staan met een leeg canvas op zijn schildersezel en penseel en palet in de hand om deze prachtige omgeving vast te leggen? Monumentale graven beschermd door het groene bladerdak, allen met een onbetaalbaar uitzicht op de ijzeren dame van Parijs : de onweerstaanbare Eiffeltoren. Wie zou daar nu niet tot aan het einde der tijden willen rusten?
Reacties
Een reactie posten