Dag 5 - Living on borrowed time
De bewolking boven Arizona trekt weg vandaag, maar maakt plaats voor zwaar onweer in mijn hart.
‘Avec le temps tout s’en va’. Alles gaat voorbij. Alleen de herinneringen blijven. En gelukkig maar, want wat zouden we zonder herinneringen zijn. Zijn het misschien ook die herinneringen die een blijvende invloed op ons hebben, op ons denken, op ons handelen. Die ons nog steeds kneden tot de persoon die we geworden zijn.
Het zijn de herinneringen aan een warme cocon die me vier dagen geleden naar de andere kant van de oceaan brachten. Herinneringen aan betere tijden en nog eens een kans om ondergedompeld en vertroeteld te worden door ouderlijke warmte, iets wat ons sinds 2011 bij het overlijden van onze mama ontnomen werd. Bij het overlijden van je ouders, verlies je wat mij betreft, ook een stukje identiteit. Je bent immers niet meer ‘dochter van ...’ . Je bent geen dochter meer, tout court. Nu kon ik voor één keer nog eens een dochter zijn. Een dochter met heerlijke herinneringen aan haar Amerikaanse surrogaat ouders. Mooie herinneringen die me altijd zullen bijblijven. Heerlijke en warme herinneringen. Die herinneringen worden vandaag concreet. Deze middag voor het grote afscheid, duiken we nog even in het verleden aan de hand van filmpjes uit de oude doos, met deze oude doos in de hoofdrol 😊. Even speelt mijn Amerikaans verleden zich niet alleen af in mijn herinneringen, maar ook op het grote scherm voor mij. Hilarische kersttaferelen, gezellige familiemomenten, spetterende verjaardagen, mijn thuis weg van thuis.
‘Living on borrowed time’, omschrijft mijn Amerikaanse papa dikwijls zijn situatie. ‘It is a miracle I have lived this long’, is één van de eerste dingen hij tegen mij zei bij mijn aankomst. Mirakels geschieden nu eenmaal, maar we weten ook dat we het eeuwig leven niet hebben. Voor de ene is het leven korter dan voor de andere. Mijn ouders hadden beiden een relatief kort leven. Ik had gehoopt meer geluk te hebben met mijn Amerikaanse ouders. In één geval zal dat niet zijn. Over een prognose spreken de dokters zich niet echt uit; verder dan ‘tot wanneer zijn nieren het begeven’ komen ze niet. Wanneer dat zal zijn weet niemand, maar het zal sowieso vroeger dan later zijn.
Vier dagen geleden kwam ik hier dolgelukkig aan. Blij dat ik erin geslaagd was deze reis in corona tijden te maken. Nu dringt de realiteit door, de realiteit van het grote afscheid. De enige reden waarom ik deze reis ondernam : zeggen wat er nog moest gezegd worden in eigen persoon. Zij die me kennen, weten dat dit niet mijn sterkste punt is. Want het uitspreken van afscheidswoorden, is in mijn ogen de duivel op de nek halen, het toverwoord voor Magere Hein om een bezoek te brengen.
Ook al wordt het niet uitgesproken, stilte en tranen zeggen zoveel meer dan woorden. En het besef is er zeker wel. Het besef dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat we elkaar zien in dit leven : een warme knuffel, een stevige omhelzing. Dikke tranen wellen op en rollen schaamteloos over onze wangen. Schokschouderend van het wenen nemen we definitief afscheid : ‘Inge, please come back but don’t wait too long. You are our family’...
Hopelijk is de extra speeltijd die hem door de opperscheidsrechter werd gegeven, nog lang niet voorbij.
‘Avec le temps tout s’en va’. Alles gaat voorbij. Alleen de herinneringen blijven. En gelukkig maar, want wat zouden we zonder herinneringen zijn. Zijn het misschien ook die herinneringen die een blijvende invloed op ons hebben, op ons denken, op ons handelen. Die ons nog steeds kneden tot de persoon die we geworden zijn.
Het zijn de herinneringen aan een warme cocon die me vier dagen geleden naar de andere kant van de oceaan brachten. Herinneringen aan betere tijden en nog eens een kans om ondergedompeld en vertroeteld te worden door ouderlijke warmte, iets wat ons sinds 2011 bij het overlijden van onze mama ontnomen werd. Bij het overlijden van je ouders, verlies je wat mij betreft, ook een stukje identiteit. Je bent immers niet meer ‘dochter van ...’ . Je bent geen dochter meer, tout court. Nu kon ik voor één keer nog eens een dochter zijn. Een dochter met heerlijke herinneringen aan haar Amerikaanse surrogaat ouders. Mooie herinneringen die me altijd zullen bijblijven. Heerlijke en warme herinneringen. Die herinneringen worden vandaag concreet. Deze middag voor het grote afscheid, duiken we nog even in het verleden aan de hand van filmpjes uit de oude doos, met deze oude doos in de hoofdrol 😊. Even speelt mijn Amerikaans verleden zich niet alleen af in mijn herinneringen, maar ook op het grote scherm voor mij. Hilarische kersttaferelen, gezellige familiemomenten, spetterende verjaardagen, mijn thuis weg van thuis.
‘Living on borrowed time’, omschrijft mijn Amerikaanse papa dikwijls zijn situatie. ‘It is a miracle I have lived this long’, is één van de eerste dingen hij tegen mij zei bij mijn aankomst. Mirakels geschieden nu eenmaal, maar we weten ook dat we het eeuwig leven niet hebben. Voor de ene is het leven korter dan voor de andere. Mijn ouders hadden beiden een relatief kort leven. Ik had gehoopt meer geluk te hebben met mijn Amerikaanse ouders. In één geval zal dat niet zijn. Over een prognose spreken de dokters zich niet echt uit; verder dan ‘tot wanneer zijn nieren het begeven’ komen ze niet. Wanneer dat zal zijn weet niemand, maar het zal sowieso vroeger dan later zijn.
Vier dagen geleden kwam ik hier dolgelukkig aan. Blij dat ik erin geslaagd was deze reis in corona tijden te maken. Nu dringt de realiteit door, de realiteit van het grote afscheid. De enige reden waarom ik deze reis ondernam : zeggen wat er nog moest gezegd worden in eigen persoon. Zij die me kennen, weten dat dit niet mijn sterkste punt is. Want het uitspreken van afscheidswoorden, is in mijn ogen de duivel op de nek halen, het toverwoord voor Magere Hein om een bezoek te brengen.
Ook al wordt het niet uitgesproken, stilte en tranen zeggen zoveel meer dan woorden. En het besef is er zeker wel. Het besef dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat we elkaar zien in dit leven : een warme knuffel, een stevige omhelzing. Dikke tranen wellen op en rollen schaamteloos over onze wangen. Schokschouderend van het wenen nemen we definitief afscheid : ‘Inge, please come back but don’t wait too long. You are our family’...
Hopelijk is de extra speeltijd die hem door de opperscheidsrechter werd gegeven, nog lang niet voorbij.
Reacties
Een reactie posten