Dag 2 - Scottsdale, - Home sweet home

Wat een heerlijke dag. Heerlijk van temperatuur, heerlijk om nog eens een warm zonnetje op de huid te voelen. 30° in november, het kan slechter.

Maar het zonnetje schijnt ook in mijn hart. Ik loop op wolkjes na het grote weerzien gisterenavond. Een lekkere huisbereide maaltijd, uren vertelplezier maar vooral een onovertroffen gezelschap .
Vandaag staat de verkenning van Scottsdale op het programma, want het is even belangrijk dat Scottsdale ook mijn thuis weg van huis wordt. Belangrijk dat ik me hier even goed voel als in Columbus, Ohio destijds.
De reden van de verhuis jaren geleden vanuit Ohio was werkgerelateerd. Maar wie wil nu niet in Arizona wonen want het lijkt wel de perfecte woonplaats. Gedaan met de tornado’s die ons in Ohio zo dikwijls teisterden. Geen orkanen die vooral in het zuidoosten lelijk huis houden, geen aardbevingen zoals aan de westkust en vooral ... er is ruimte. Neen, in Arizona is het prettig wonen. Dat hebben nu ook de inwoners van de omliggende staten ontdekt. Het weer is er even mooi als in Zuid-Californië maar minder kans op de natuurelementen die roet in het eten gooien. Al moet je misschien wel de uitzonderlijke zandstormen voor lief nemen. Die intocht van inwoners van vooral uit Californië, leidt momenteel tot nooit geziene vastgoedprijzen. In Arizona is het leven goed, toch voor hen die het zich kunnen veroorloven.
Scottsdale is samen met buur en de hoofdstad van Arizona, Phoenix, één van de grootste metropoolgebieden in de Verenigde Staten. Toch heeft het letterlijk zijn grens bereikt. De stad werd uitgebouwd tot aan de grens met de omliggende Indianenreservaten. Uitgebouwd is niet letterlijk volgebouwd, nee,   alle ruimte werd op een mooie manier benut. Zo wordt er gebouwd in wat ze de woestijnarchitectuur noemen, huizen gebouwd in zandsteen  ... in zandkleur. Een mooi duet van woonplezier en omgeving. Omdat de kleuren zo opgaan in de woestijn, heb je een soort natuurlijke camouflage van de woningen. Niet dat Scottsdale daarmee een grijze muis is. Want er is ook heerlijk groen voorzien. Dat groen komt uiteraard van de obligate palmbomen en van kleine aangelegde parken maar vooral door de aanleg van een immense hoeveelheid golfterreinen. Tweehonderd terreinen maar liefst, en in alle maten. De Phoenix-Scottsdale metropool bezit daarmee de meeste golfterreinen van de hele Verenigde Staten. Golf is dé sport. 'America's Best Place to Live for Golf', wordt Scottsdale wel eens genoemd. Wie niet golft, telt niet mee. Golf is zo populair én belangrijk dat Arizona State University, de universiteit van Arizona en de grootste universiteit van de Verenigde Staten en hier in Scottsdale gelegen,  zelfs studiebeurzen voorziet voor goede spelers. De volgende Tiger Woods klopt ongetwijfeld een balletje op de droomvelden van Scottsdale. Niet alleen golf is hier belangrijk, ook honkbal. De Major League ploeg San Francisco Giants hebben hier inderdaad hun trainingskamp. Scottsdale ligt trouwens in de Sonora woestijn, die zich uitstrekt vanuit Mexico over het zuidwesten van de Verenigde Staten. Een enorme zandbak met niet alleen miljarden zandkorreltjes, maar ook met heel wat flora. De meest opvallende aanwezige is de saguaro,  een immense cactus die tot twaalf meter hoog kan worden. Nog opvallender zijn de armen die de cactus begint te kweken na een groei van meer dan ... zeventig jaar. Een gemiddelde saguaro leeft dan ook  ongeveer honderdvijftig jaar. Met hun imposante aanwezigheid zijn ze als het ware de wachters in de woestijn, een raad van oude wijzen die het leven in de Sonora woestijn overschouwen. Niet alleen overschouwen ze de woestijn, maar ze zorgen ook voor de instandhouding ervan. Het vocht dat de saguaro opneemt en vasthoudt is van levensbelang in de droge omgeving. Ze zijn de levensader van vogels, insecten en andere woestijndieren. Lang nadat wij het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld hebben, blijven zij achter als beschermengelen van het leven hier. Alles komt en gaat, maar de saguaro staat.

Het woestijnlandschap van de Sonora is allerminst saai te noemen. Het zand mag dan eentonig zijn, en cactussen lijken misschien niet de meeste interessante planten, maar dat zijn ze hier wèl. Cactussen komen hier voor in alle soorten, maten en gewichten. Sommige frisgroen, andere met enorme stekels, nog andere met felkleurige bloemen. Niet alleen mooi om naar te kijken, maar lekker ook nog. Cactus wordt immers ook gebruikt in de keuken al verkies ik persoonlijk de heerlijke margarita van de cactusvijg. Mmmmm. De Desert Botanical Garden in Scottsdale bezit trouwens een prachtige collectie woestijnplanten.

Spaanse missies zijn onlosmakelijk verbonden met het zuidwesten van de Verenigde Staten.
Die missies stammen nog uit de tijd van de Spaanse kolonisering van grote gebieden van het Amerikaanse continent van wat nu het zuiden van de Verenigde Staten is tot het tipje van het Zuid-Amerika. Door de oorspronkelijke bewoners te bekeren tot het katholicisme, kon de kolonisatie zich verankeren.
Pinnacle Peak General Store and Café lijkt zo uit die geschiedenis weggelopen. Een missiepost met kerk en een uit de kluiten gewassen klokkentoren waar nog enkel de missionarissen ontbreken. Toch bestaat het kleine shoppingcenter pas sinds de jaren zeventig. Maar de sfeer die het uitstraalt is er eentje van lang vervlogen tijden. Een gezellig café, een authentiek winkeltje én het oudste postkantoor van de streek. Het is één van de leukste plekken in Scottsdale om een lekker ontbijt of lichte lunch te nuttigen.

Nog relevanter voor het huidige zuidwesten zijn de karavanen met pioniers, pelsjagers en goudzoekers die 200 jaar geleden via de Great Plains op zoek gingen naar een nieuw en beter bestaan in het westen. In de  aanpalende dorpjes Cave Creek en Carefree verwacht ik elk moment een postkoets die vanachter de hoek verschijnt, een huifkar die met nog meer kolonisten aandraaft, of enkele cowboys die te paard achter de aartsvijanden aangaan. Spijtig genoeg vind ik de saloon niet om een verfrissend drankje te nuttigen nu de temperaturen hoog oplopen.  In elk geval zien grote delen van deze dorpjes er nog uit als een echt westerndorp uit de tijd van toen.

Het hart van Scottsdale is Old Town, de ultragezellige uitgaansbuurt van de stad. Met een eclectische verzameling restaurants met  een scala aan wereldkeukens, leuke cafeetjes waar zeker tijdens de uitzendingen van sportwedstrijden de sfeer er goed in zit en leuke souvenirwinkels, kortom dit is the place to be. 

Old Town is ook nog zo een beetje opgezet als in de tijd van de pioniers.  En dan is er nog het Arts District met interessante galerijen. Allemaal in die Wild West stijl van houten, kleurrijke gebouwen.

Al eeuwenlang waakt Camelback Mountain over Scottsdale. Het is één van de populairste bestemmingen in de buurt om te wandelen of te trekken. Zijn naam heeft het niet gestolen. Met een beetje fantasie zie je inderdaad de bult en het hoofd van een knielende kameel in de natuurlijk geboetseerde vorm van de berg.
Ik kniel echter voor de dokters en het verplegend personeel van de Mayo Clinic. De Mayo Clinic wordt wereldwijd beschouwd als één van de beste ziekenhuizen ter wereld. In de Verenigde Staten zijn er drie campussen waarvan één hier in Phoenix/Scottsdale. Vooral de afdeling bloedkankers is wereldvermaard. Het zijn de specialisten van dit ziekenhuis die mijn Amerikaanse papa  al die jaren al in leven hebben gehouden. Dertien jaar na zijn diagnose is hij er nog altijd, al veel langer dan zijn initiële levensverwachting. Wat een geluk dat hij naar Scottsdale verhuisde enkele maanden voor die diagnose. Dankzij de kennis in dit mekka van bloedkankers, klinisch onderzoek en experimentele therapieën zorgen  de dokters ervoor dat hij nog steeds onder ons is. En ook al zal het nog een kwestie van zeer beperkte tijd zijn, toch ben ik blij om wat deze specialisten verwezenlijkt hebben. Ik kniel, buig mijn hoofd en zeg : dank u dokters.