9/11 Memorial

Van grote wereldgebeurtenissen weten we nog precies waar we waren toen we het nieuws vernamen of waar we het live zagen : de moord op John F. Kennedy in 1962, de eerste maanlanding in 1969, de dood van Elvis Presley in 1977, de vijfde overwinning in de Tour de France van Eddy Merckx in 1974, het huwelijk van Charles en Diana in 1981 … en de gebeurtenissen van 9/11.

We schrijven 9 september 2001. We hadden net enkele boodschappen gedaan tijdens een weekje vakantie om de verbouwingen aan ons nieuwe huis te starten en hadden de boodschappenronde afgesloten met een lunchke, het was tenslotte vakantie. Na onze lunch te hebben verorberd stapten we in de auto op weg naar huis.  Op de autoradio klonk het relaas van de spannende verhaallijn van het nieuwe boek  van Stephen King of was het de nieuwste film  van Martin Scorsese of Steven Spielberg …???  Dat dachten we althans : het ging immers over vliegtuigen die van de radar verdwenen waren, blijkbaar gekaapt werden en in de World Trade torens van New York vlogen. Niets van dat alles bleek aan het brein van een bekend schrijver, gevierd scenario schrijver of beroemd regisseur te zijn ontsproten. Wat we hoorden, was een live verslag van de verschrikkelijke gebeurtenissen van die dag. We haastten ons naar huis waar we op CNN de brandende World Trade Torens zagen staan, die plotseling veranderden in een reuzegrote donkergrijze wolk… Weg waren de torens, de straten werden gevuld met puin en  vluchtende mensen. Vluchtend voor de as,  de rook, de brand en voor nog meer onheil. Mensen bedekt onder een dikke laag stof, waarin tranen en bloed zich een weg baanden over het gezicht. Doodsangsten stonden op diezelfde gezichten te lezen. 

Op 11 september 2001 vielen er 2.996 doden, waarvan 2.606 in en rond de Torens, 265 in de vier gekaapte vliegtuigen en 125 in het Pentagon.

Het veranderde New York voor altijd.

Elke tragedie laat littekens na. Voor de overlevenden zijn dit hun verwondingen en psychisch lijden. Voor de overgebleven familieleden en vrienden is dit de pijn van het verlies van een dierbare.  Voor de stad zit het in de vorm van een geamputeerde skyline.

Maar New Yorkers zijn sterke mensen. Hun voornamelijk immigrantenachtergrond heeft daar veel mee te maken. Destijds vluchtten zij voor de honger en oorlog in Europa, voor de mislukte oogst in Ierland. Er waren grote migratiegolven van Joden, Italianen, Grieken en Chinezen.  Zij werden allemaal New Yorkers  en wisten uit het niets iets op te bouwen. Een sterk ras dus, niet klein te krijgen.

Op Ground Zero vallen als eerste de waterbassins op die als herdenkingsmonument werden opgericht voor de gebeurtenissen van 9 september 2001. De waterbassins vullen het grondoppervlak van de twee ingestorte torens van het World Trade Center. Het bloed werd ondertussen figuurlijk weggespoeld door het verstrijken van de tijd, de herinneringen blijven wel. Die gebeurtenissen, op een dag die begon onder een wolkeloze hemel maar onder een zwarte asregen eindigde, worden allemaal nog eens haarscherp voor de geest gehaald in het 9/11 museum. De rechtstreekse beelden die de wereld rondgingen, voicemail berichten van werknemers die vast zaten in de torens of van passagiers op de gekaapte vliegtuigen, oproepen aan de hulpdiensten, de bevelen van de dispatch van de hulpdiensten zelf. Persoonlijke bezittingen die teruggevonden werden in de ravage, de laatste kolom van het WTC die nog rechtstond, een stuk van de oorspronkelijke muur van één van de torens,  trappen waarlangs de laatste overlevenden konden vluchten en tot slot de foto’s van de 2.996 slachtoffers van die dag. Zo krijgen alle getroffenen een gezicht, een stem en komt elk slachtoffer met een eigen verhaal. Ondanks hun verschillende achtergrond, kenden hun leven eenzelfde einde : zij werden allemaal helden op 9/11.

Ondertussen heeft de stad een prothese aangemeten gekregen met de bouw van de Freedom Tower, nu officieel One World Trade Center, op de plaats van Toren 6. Op het 100^ste verdiep bevindt zich het Observatory van waaruit je een weids zicht hebt vanop het hoogste gebouw van het Amerikaanse continent. Het gebouw is 541m hoog, wat overeenkomt met 1776 voet. Die hoogte is niet zomaar gekozen. 1776 is het jaar van de  Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring, een symbolische betekenis dus. Alleen al de ervaring in enkele seconden omhoog geschoten te worden met de lift is al de moeite waard. De wanden van de lift zijn een technologisch hoogstandje want het lijkt alsof de lift glazen ramen heeft van waaruit je zicht naar buiten hebt.

Tot slot is er nog het monument van de brandweer. De brandweer verloor die dag meer dan 300 manschappen. Elke brandweerman die binnenging, wist dat hij er niet levend zou uitraken…

De gruwel van die dag achtervolgt ons nu nog altijd…