Tower Brigde

London Bridge is falling down, falling down, falling down … Waarom moet ik nu ineens denken aan dit kinderliedje, terwijl die brug zich een heel stuk verder stroomopwaarts bevindt? Londen Bridge mag dan wel de oudste brug hier zijn (euh … oudste verbinding toch want de brug zelf is niet meer de originele) en genoemd naar haar trotse stad, maar de mooiste brug van Londen is zonder twijfel de brug waar ik nu  op sta, Tower Bridge. Niet alleen de mooiste, maar misschien ook wel hét symbool van Londen.

Door haar massief uiterlijk, immense gestalte en haar prachtig ontwerp, kan je niet naast de  Tower Bridge kijken. De massieve torens zijn het eerste wat opvalt tijdens onze namiddagwandeling over de brug. Ze  vormen bijna een perfecte symbiose met de nabijgelegen Tower, waar ze  haar naam aan ontleent. Niets is minder waar. Er liggen honderden jaren tussen de bouw van beide monumenten, maar door een ingenieus gebruik van materialen waarmee de torens bekleed werden, lijken ze wel één geheel te vormen.

Terwijl we via het voetpad de 224 meter afstappen die de rechter- en linkeroever van de Thames met elkaar verbinden, raast het verkeer naast ons op het rijbaangedeelte : snelle personenauto’s, de beroemde Londense taxi’s, slingerende motorfietsen en de rode dubbeldekbussen die ondertussen ook in een moderner kleedje gestoken zijn. Onder ons glijdt het scheepvaartverkeer voorbij : plezierbootjes, taxi-boten, een politieboot en een rondvaartboot boordevol toeristen.  Grote zeeschepen of  boten met hoge masten schitteren voorlopig door hun afwezigheid. Spijtig genoeg voor ons, want zo zien we de brug niet in werking.

Voor het gemotoriseerd verkeer is dat goed nieuws, zij kunnen hun weg ongestoord verder zetten, want de Tower Bridge is een zogenaamde basculebrug.

Door toename van de commerciële activiteiten destijds, was het belangrijk nog een extra brug te bouwen ten zuiden van de eerder vernoemde London Bridge. Om een idee te geven, vandaag passeren elke dag zo’n  40.000 mensen de brug. Door het drukke scheepvaartverkeer dat de haven moest bereiken was een vaste brug geen optie. Uiteindelijk werd voor het ontwerp van een basculebrug gekozen en werd in 1886 met de bouw van de immense brug begonnen.

Vandaag is de brug nog beroemder dan de London Bridge. Het is één van de ‘must sees’ tijdens een bezoek aan

de Engelse hoofdstad. 

De brug heeft echter ook een uniek ontwerp. Het vernuft van een bascule brug zit hem in het systeem dat het wegdek eigenlijk uit twee helften bestaat die in gesloten omstandigheden naadloos op elkaar aansluiten. Als de brug open moet, zorgt een hydraulisch systeem ervoor dat deze twee helften worden opgekrikt tot een hoek van bijna 90° en dat op minder dan één minuut. Zo kunnen cruiseschepen, enorme containerschepen en grote jachten zonder problemen hun weg verder zetten. Maar het impliceert ook dat alle verkeer dat via de brug moet, komt stil te staan. Vroeger moesten voetgangers echter niet wachten tot de brug terug in normale positie werd gebracht. Immers beide torens zijn ook via een loopbrug bovenaan met elkaar verbonden. Deze konden destijds door de voetganger gebruikt worden. Door criminaliteit werd het voetgangersgedeelte al in 1910 gesloten en pas in de jaren tachtig heropend mét een unieke glazen bodem. Vandaag kan je tegen betaling de torens én de voetgangersbrug bezoeken.

Zo’n duizend maal per jaar wordt de brug geopend. Aanvragen moeten zo’n 24 uur op voorhand ingediend worden. Zo kan ook op voorhand gecommuniceerd worden wanneer de brug opengaat en je dus best de omgeving  (en de verkeerschaos) van de brug kan vermijden. Als toerist natuurlijk is het een unieke kans om het mechanisme in werking te zien. Misschien wel een ideetje voor een volgend bezoek aan Londen.