St. Paul's Cathedral

Wie herinnert zich niet de  huwelijksvoltrekking van de toenmalige Engelse kroonprins Charles met Lady Diana Spencer? We schrijven woensdag 29 juli 1981. Meer dan 750 miljoen kijkers zitten voor de buis en kijken naar ‘het huwelijk van de eeuw’.  Als een ontluikende vlinder verlaat Diana haar cocon, de zogenaamde glazen koets, in de weelderige berg tafzijde van haar trouwjurk.  Met een sleep van maar liefst acht meter bestijgt zij, aan de arm van haar vader, de trappen van St Paul’s Cathedral.

Met de keuze van St. Paul’s wordt er met een eeuwenlange traditie gebroken. Koninklijke huwelijken vinden normaal gezien plaats in Westminster Abbey, het kerkje van de koningin 😉.

Het bruidspaar kiest met reden voor St.Paul’s : het biedt meer zitplaatsen voor de ellenlange lijst genodigden die er vandaag verwacht worden. Naast de families en vrienden van het bruidspaar zijn ook buitenlandse gekroonde hoofden en een schijnbaar immens aantal gestelde lichamen aanwezig.

We weten ondertussen allemaal hoe het uiteindelijk met het paar is afgelopen. Geen ‘en ze leefden lang en gelukkig’ voor deze prins en zijn prinses, zelfs geen lang leven tout court voor de prinses.

Bij het oversteken van de Millennium Brug, duikt de immense koepel van St. Paul’s op tussen de gebouwen. Driehonderd jaar al domineert hij de skyline van Londen. Tot 1963 was de kathedraal zelfs het hoogste gebouw van de Engelse hoofdstad. Het is van oudsher de zetel van de bisschop van Londen en is daarmee de moederkerk van het Anglicaanse geloof.

Christopher Wren is de architect van dit indrukwekkend religieus ontwerp. Hij hield zo van zijn bouwwerk dat hij er na zijn overlijden ook begraven werd. Meer dan driehonderd jaar geleden, was hij de eerste die in de crypte te ruste werd gelegd. Daar ligt hij inmiddels in goed gezelschap. Zo werden later o.a. Admiraal Nelson en de Hertog van Wellington hier bijgezet na hun pompeuze begrafenisplechtigheid in de kathedraal zelf. Plechtigheden in St. Paul’s vonden ook plaats voor o.a. oud Eerste Ministers Winston Churchill en Margaret Thatcher.

De kathedraal zelf heeft een enorm grondoppervlak met een kenmerkende zwart witte betegelde vloer. Enorme bogen, rijkelijk met bladgoud versierd,  scheiden de hoofdbeuk van de zijbeuken. Ik schrijd richting altaar (net zoals Diana destijds) en richt mijn hoofd omhoog richting de indrukwekkende koepel : een pronkstuk van maar liefst 111 meter hoog en daarmee de op één na grootste koepel ter wereld. Maar liefst 65.000 ton weegt dit sluitstuk van de kathedraal. De koepel is nochtans geen echte koepel : het is eigenlijk een kegelvormig bouwwerk dat via acht steunpilaren op een fundament rust. Door de speciale manier van metsen en de plaatsing van de ramen wordt men optisch bedrogen.

Ik gooi een steelse blik op de zogenaamde ‘Whispering Gallery’ die zich zowat halfweg de koepel bevindt. Een ellendige 259 treden later vlij ik me neer op een bankje, in de eerste plaats om op adem te komen, maar vooral om de binnenkant van de koepel van nabij te bewonderen op zo’n 30 m boven de grond. Gedetailleerde schilderingen en statige beelden zorgen voor een prachtig schouwspel. De galerij heeft echter nog een unieke eigenschap : als je een woord fluistert langs de muur, hoor je dit zonder problemen aan de overkant, je moet enkel je oor letterlijk te luisteren leggen.

Fanaten  voor wie  259 treden niet genoeg zijn, kunnen nog hoger klimmen tot 376 treden waarbij je de Stone Gallery betreedt. Deze galerij bevindt zich langs de buitenkant van de koepel met een prachtig zicht op Londen. Voor wie echt van geen kleintje vervaard is én fit genoeg is en een gouden medaille verdient, is er nog de Golden Gallery. Ook deze bevindt zich buiten, met een nog spectaculairder zicht op de koepel en Londen.

Terug op de begane grond geniet ik dan ook maar van het spectaculaire koor en het rijkelijk versierde hoge altaar achteraan in de kathedraal.

Ik bewonder nog een laatste keer de koepel van de kathedraal, geïnspireerd op die van de Sint-Pietersbasiliek in Vaticaanstad. Ik verlaat de kathedraal terwijl de zon haar goudgelen stralen op de buitenkant van de koepel en de rest van het gebouw strooit.

St. Paul’s Cathedral, het levenswerk van Christopher Wren.