Dag 6 - Of African Queen, Kings and Presidents

‘Here is to royalty’ (uit The Suns also Rises – Ernest Hemingway)

Het Masindi Hotel bestaat sinds 1923 en is bijna een eeuw jong. Het werd destijds gebouwd door de lokale spoorwegmaatschappij in Masindi, waar goederen komend uit Oost-Afrika hun weg vonden naar Europa. Het Masindi Hotel werd een tussenstop voor reizigers die het gebied doorkruisten. Na jarenlang in overheidshanden te zijn geweest, wordt het hotel sinds 2000 privé geleid. Onze bijna eeuwling draagt met trots haar titel als oudste hotel van Oeganda. 

Met de jaren heeft het hotel een rijke, bijna koninklijke geschiedenis bij elkaar verzameld. Eerst was er het verblijf van Hollywood royalty. In 1951 vonden in Congo en Oeganda de opnames plaats van de film ‘The African Queen’ met in de hoofdrollen Hollywoodsterren Humphrey Bogart en Katherine Hepburn. Tijdens het filmen in Masindi verbleven beide sterren in het Masindi Hotel. Reserveer kamer 4 en/of 6 voor een vleugje Hollywood. Humphrey Bogart won trouwens een Oscar voor zijn rol.

Eén van de meest notoire gasten was de literaire koning, de Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway. Hij verbleef in het hotel in 1954 om te herstellen na een memorabele week. Ernest overleefde immers ongelooflijk maar waar, twee vliegtuigcrashes op slechts enkele dagen tijd. Hij raakte ernstig gewond en  verbleef enige tijd in het hotel. Zijn verwondingen weerhielden hem er niet van de hotelbar te frequenteren waar hij ongetwijfeld zijn vaste plaats had.  Een ‘scotch and soda’ in zijn niet-gewonde hand, verhalen vertellend over zijn onwaarschijnlijke avonturen in Afrika.  Het was ook zijn manier om om te gaan met de pijn van zijn verschillende kwetsuren zoals beschadigingen aan ruggengraat, lever, nier, milt en eerstegraads brandwonden aan gezicht en armen. ‘Wine is a grand thing. It makes you forget all the bad’  (Ernest Hemingway).

Na de vliegtuigongevallen zou Hemingway meer drinken dan ooit te voren. De bar draagt vandaag nog steeds de niet bijster originele naam ‘Hemingway Bar’. Reserveer kamer 8 voor goddelijke Hemingway inspiratie.  

En dan is er nog de ‘ongekroonde’ royalty. Zeg maar de ongekroonde staatshoofden.

Alhoewel, als staatshoofd kan je je natuurlijk veel toe eigenen. Vooral dan als je aan een bepaalde vorm van grootheidswaanzin lijdt. Zo liet voormalig president Idi Amin zich aanspreken met ‘His Excellency, President for Life, Field Marshal Al Hadji Doctor Idi Amin Dada, Distinguished Service Order, Military Cross, Lord of All the Beasts of the Earth and Fishes of the Seas and Conqueror of the British Emipire of Africa in General and Uganda in Particular’, en claimde daarbovenop nog de titel ‘Uncrowned King of Scotland’. Tja nog iemand iets aan toe te voegen? Grootheidswaanzin was niet het enige pinpuntje aan Idi Amin. Want terwijl hij zichzelf een titel van verschillende regels toekende, hadden zijn onderdanen een andere titel voor hem. ‘Slachter van Afrika’ komt niet uit het niets. Tijdens zijn schrikbewind werden meer dan 500.000 tegenstanders uit de weg geruimd. Volgens de overlevering werden sommigen aan de krokodillen gevoerd, van anderen bewaarde Amin de hoofden in zijn diepvries. Indianenverhalen of niet, de geruchten zijn hardnekkig en verhalen van kannibalisme blijven de kop opsteken.
Ook al liggen de Aminjaren al ver achter ons en is de politieke toestand iets stabieler, toch blijft vrijheid van meningsuiting een heikel punt en blijven tegenstanders van de huidige leider met de regelmaat van de klok verdwijnen. Idi Amin en de huidige president Museveni verbleven of verblijven regelmatig in het Masindi Hotel. Vannacht krijg ik zelf een plekje in wat we de presidentiële vleugel zullen noemen, de kamers die afgehuurd worden voor het hoge bezoek.

Er is geschiedenis en geschiedenis. Er is geschiedenis die de wereld van vandaag gevormd heeft, geschiedenis die je wil zien, wil voelen, waar je graag deel van had uitgemaakt. En dan is er geschiedenis die je niet kan afschudden. Geschiedenis die tot op de dag van vandaag nog steeds nazindert in het land. En dan heb ik het niet over het witte doek-nalatenschap van onze Hollywoodsterren, of over het literaire testament van vriend Ernest.  Het gaat over die bloedige, dramatische geschiedenis van grote stukken van Afrika, waar ook Oeganda niet aan ontsnapte. Hun succesvolle onafhankelijkheidsstrijd werd gevolgd door een politiek instabiele situatie met genocide, persoonlijke verrijking en machtsmisbruik. De Oegandezen hebben nog niet veel geluk gehad met hun leiders.

Misschien had ik beter een ‘Hemingway’ke’ gedaan om goed te kunnen slapen in de presidentiële vleugel want op één of andere manier, dwalen de verziekte geesten van de presidenten hier nog rond. Niet bevorderlijk voor de nachtrust. Maar ja, voor mij is het maar één nachtje onrust, voor de Oegandezen is het iets wat ze al heel hun leven meedragen.