Dag 13 – Een Afrikaanse schittering

Entebbe ligt aan het idyllische Victoriameer. Onder een palmboom en met de voeten letterlijk in het zand en een glaasje in de hand, nemen we afscheid van Oeganda. Afscheid van de Parel van Afrika. De Parel van Afrika, de woorden van Winston Churchill. Ik moet nog eens aan die woorden terugdenken. Had hij gelijk? Is Oeganda een sprookje? Als inwoner tijdens de woelige jaren zeventig, tachtig en negentig zou je zijn woorden liever afschieten. Maar nu als toerist, absoluut. Want boven die grote verscheidenheid aan wild in die prachtige natuurparken waar je in nog relatief rustige omstandigheden op safari kan gaan, heeft Oeganda twee grote troeven : gorilla’s en chimpansees. Die alleen zijn de trip meer dan waard. Nooit vergeet ik het moment dat ik de gorilla’s hoorde, en nog minder het moment dat ik ze zag. Uren op adrenaline mezelf slepen door het oerwoud, om dan letterlijk oog in oog te komen staan met onze vrienden. Wat een onbeschrijfelijk gevoel, al heb ik mijn best gedaan 😊. En dan zijn er nog onze broers en zussen, de chimpansees. Zo menselijk, zo ons.
Is het het ideale safariland? Misschien niet, de Big Five in het wild zien zit er niet in door het ontbreken van de neushoorn in het wild. Zebra’s bijvoorbeeld heb ik ook niet gezien, net zo min als de gnoes. Vind ik dat erg? Helemaal niet. Ik heb al het voorrecht gehad om aan zoveel safari’s deel te nemen, dat ik al genoeg streepjescodes en de absolute nummer één uit de ‘Ugly Five’ gezien heb. Trouwens het geeft je ook de kans om je op andere dieren te focussen, zoals giraffen, olifanten, nijlpaarden, een grote verscheidenheid aan aapjes of die toch immer grappige wrattenzwijnen.

Bovendien vind ik Oeganda een warm land, letterlijk en figuurlijk. Lachende mensen, mooie en groene landschappen om door te rijden. Ik vind het een heerlijk land om in ‘thuis te komen’. Maar misschien ligt dat aan mij, die geur van Afrika ook hé.