Dag 1 – Een parel met een niet zo fraai verleden

In 1908 schreef Winston Churchill na zijn reis door de Engelse bezittingen in Afrika, het volgende over de toenmalige Britse kolonie : ‘Het Koninkrijk Oeganda is als een sprookje, éénmaal men er aankomt waant men zich in een volledig andere wereld. Het landschap, de fauna en het klimaat zijn er verschillend van de rest van Oost-Afrika, maar bovenal zijn de mensen er volledig anders dan ergens anders in Afrika. Mijn raad (voor de bezoeker) : richt je op Oeganda! Voor haar pracht, haar grote verscheidenheid in vorm en kleur, voor de overvloed aan wild, zij het vogels, insecten, reptielen, groot en klein wild en voor de uitgestrektheid van haar landschappen. Oeganda is waarlijk de Parel van Afrika’.

Ver moest ik dus niet zoeken om een gepaste titel te vinden. ‘Gorilla’s in de mist’ lag misschien ook wel voor de hand, maar de gorilla’s zijn maar één onderdeel van een reis naar Oeganda, ook al is dat zonder meer de voornaamste reden van mijn trip. En wie ben ik om te twijfelen aan de inzichten van een erudiet man als Winston. Zoals hij terecht in al zijn wijsheid zegt : Oeganda staat voor zoveel meer. Verbazingwekkend veel zelfs. Dat merkte ik al bij het lezen van de reisbrochure. Je kan toch met gemak 10 dagen of zelfs langer doorbrengen in dit land.

Dat Oeganda dezer dagen als een toeristische bestemming te boek staat, is op zich al een half mirakel. Want Oeganda heeft er een niet te benijden geschiedenis op zitten. Na haar onafhankelijkheid in 1962 ging het het land net als zoveel andere Afrikaanse ex-kolonies niet voor de wind. En daar heeft een rij dictators veel mee te maken. Obote en Idi Amin zijn ronkende namen, maar zeker niet in positieve zin. Honderdduizenden mensen verloren hun leven onder hun schrikbewind. Destijds was het absoluut geen bestemming om op vakantie te gaan.

Al is de politieke situatie nog steeds niet optimaal, toch is Oeganda stabiel genoeg om veilig door te reizen, het noorden van het land uitgezonderd. En dus steken wij vandaag de grens over naar Oeganda. De grens tussen Rwanda en Oeganda is gesloten voor de plaatselijke bevolking. Enkel westerse toeristen mogen oversteken. Dat gebeurt wel met de nodige voorzorgen. Zo moeten we eerst de tenten van de UNHCR passeren waar we gedesinfecteerd worden en onze temperatuur gemeten wordt. Zo wordt vermeden dat het gevreesde Ebola virus Oeganda binnenkomt. Na heel wat papierwerk  bij de verschillende administraties van beide landen, krijgen we eindelijk een stempel voor de Parel van Afrika. Hopelijk schittert die parel als nooit te voren.