Het Amerikaanse kerkhof van Colleville-sur-Mer

Op deze stralende ochtend glinstert de zee in het zonlicht. Pleziervaartuigen trotseren zonder moeite de kalme golven en een lichte wind laat de zeilen bollen. Beneden op het strand komen de eerste families aan voor een heerlijke dag aan het water. Straks zal het strand hier vollopen met spelende kinderen, zich onbewust van het historisch belang van dit stukje zand aan de Normandische kust.

De tegenstelling kon niet groter zijn dan 75 jaar geleden toen soldaten, onschuldige jonge mannen uit het verre Amerika, met boten aan land gingen op Omaha Beach.  Niet met romantische zeilboten maar met landingsvaartuigen waarbij ze na het neerlaten van de langdingskleppen, ook nog eens 30 meter door ondiep water moesten waden om het strand te bereiken.

Het weer was in elk geval een pak slechter dan vandaag, geen stralende zon zoals wij vandaag het geluk hebben. De invasie van Normandië werd zelfs door het slechte weer een dag uitgesteld. De Duitsers hadden hun verdediging goed voorbereid. Overal onder de hoogwaterlijn lagen obstakels op het strand en sommige delen van het gebied, met name boven de hoogwaterlijn, waren voorzien van landmijnen. En de Duitsers verschansten zich in bunkers bovenop de ruim dertig meter hoge kliffen. De landing door de Amerikanen gebeurde onder het continue geweervuur van de vijand. Op deze plaats was de strijd het hevigst en leidde tot grote geallieerde verliezen.

Omaha Beach was een gigantisch slagveld. In de eerste achttien uur van de invasie, kwamen vierenhalf- tot vijfduizend man om of raakten gewond. De vandaag blauwe, glinsterende zee kleurde bloedrood die dag.

Achter mij bevindt zich de trieste balans die de bevrijding van Europa en bij uitbreiding de redding van de wereld en democratie met zich meebracht. Want in de duinen achter Omaha Beach bij Colleville-sur-Mer ligt een Amerikaanse begraafplaats met voornamelijk in Normandië gesneuvelde Amerikaanse soldaten. 

En dat zijn er wel wat. 9.386 om precies te zijn. Eén van hen is Brigade Generaal Theodore Roosevelt III, zoon van voormalig president Theodore Roosevelt, nog steeds door velen beschouwd als de beste Amerikaanse president. Theodore Jr. voerde het commando over de troepen die op Utah Beach landde. Hij stierf 36 dagen na D-day, niet in een hevige strijd, maar aan een hartaanval.

De familie Roosevelt, na de Kennedy’s de beroemdste politieke familie in de USA, besliste hem te begraven in Normandië. Hij eindigde op het kerkhof van Colleville-sur-Mer. En vele Amerikaanse families volgden hun voorbeeld. Want wat goed genoeg is voor de familie Roosevelt, is goed genoeg voor ons, dachten ze. Daarom werden niet alle Amerikaanse slachtoffers gerepatrieerd maar vonden eeuwige rust in deze groene oase. Het resultaat zijn 9.386 witte kruisjes, perfect opgelijnd in een serene groene tuin. 

Het kerkhof is zeer populair bij toeristen, daarom verkiezen wij de vroege ochtend of late namiddag zo tegen sluitingstijd voor een bezoekje. Een eerder rustig moment om mijn bloemetjes te leggen. Want dat is telkens het doel van ons jaarlijks uitje naar Normandië. Een ruikertje leggen aan het graf van Leo D. Murphy, mijn officieus geadopteerde soldaat. 

Al meer dan 10 jaar, stoppen we even bij het graf van deze veel te vroeg gestorven jongeman, die stierf voor onze vrijheid. Een jonge soldaat die voor mij symbool staat voor al die  soldaten die hier hun leven gaven. Wij zijn hen eeuwige dank verschuldigd. Zij gaven hun toekomst op voor de onze. Dat wij en de generaties na ons, hun opoffering nooit mogen vergeten.