Dag 7 – Het kleine maar prestigieuze Rhode Island

Oh, wat heerlijk is het toch als het zonnetje zich al van bij de morgenstond aan de hemel zet en haar warmte in volle glorie uitstraalt. Perfect weer voor een dag aan de kust.

Rhode Island is de kleinste New England staat en de kleinste staat van de VS tout court. Het ligt als een parel aan de Atlantische Oceaan en zijn havens waren historisch belangrijk door de handel met West-Indië. Newport was tussen 1930 en 1985 de thuisbasis van de zeilraces om de America’s Cup en is nog steeds één van de grootste pleziervaarthavens van de wereld. En ook vandaag ligt er menig bootje op het glinsterende water in de inhammen van de haven, van kleine pleziervaartuigen tot grote jachten. Maar Newport heeft nog andere troeven waarvoor het bekend staat.

Vooral dan de landhuizen uit de Gilded Age van einde 19^de eeuw, toen rijke en beroemde families hier elke zomer naar toe kwamen om te ontsnappen aan de hitte van New York. De huizen van de families Astor en Vanderbilt behoren ongetwijfeld tot de mooiste architecturale parels van het land. De zogenaamde Newport Mansions liggen allemaal aan de prachtige baai waar een licht briesje vandaag voor verfrissing zorgt terwijl het aanstormende water sterft in honderden druppels op de rotsen. Twaalf van deze mansions kunnen bezocht worden. En vandaag is dat niet The Breakers, het indrukwekkend overdadig ontworpen zomerhuis van de familie Vanderbilt.  Het wordt aanzien als het meest extravagante zomerhuis van allemaal. En dan te bedenken dat alle eigenaars wel een beetje Europese grandeur naar Newport wilden halen met immense kunstwerken en overdadige decoraties. Vandaag kiezen we voor Rosecliff, een ander klein paleisje dat zich naast The Breakers bevindt. Misschien niet zo imposant als de Vanderbilt eigendom, maar het komt met zijn eigen geschiedenis. Het werd destijds gebouwd door Therese Fair Oelrichs en haar echtgenoot Hermann Oelrichs, de Amerikaanse agent voor de Norddeutscher LLoyd rederij. 

Ze kochten de grond in 1891 en huurden een architectenbureau in om er een zomerhuis te bouwen, geschikt voor feestjes op grote schaal. En of ze daar in slaagden. Theresa had niets anders om handen en dit was haar kans om haar tomeloze energie te steken in het beklimmen van de sociale ladder. Therese werd één van of misschien wel dé grootste gastvrouw in Newport. Ze gaf feestjes als geen ander waar steeds over gesproken werd. Haar gasten behoorden dan ook steevast tot de rijkste, beroemdste en belangrijkste families. Met een stijlvolle eetkamer waren haar dinertjes steeds bijzonder en haar balzaal was de perfecte locatie voor een avondje dansen onder de meest schitterende plafondschilderingen. Zo waren de zomers in Newport een aaneenschakeling van danspartijen en etentjes waar iedereen bij wou zijn. 

Maar de wereld veranderde,  het economisch klimaat ook en met de heffingen van zware belastingen op tweede verblijven, trokken vele families weg uit Newport en verkochten hun eigendom. Zo stierf ook de sociale scene van Newport uit en dat stortte Therese in een zware depressie. Ze dwaalde jaren rond in haar huis en sprak nog enkel over wat ooit geweest was. Ze stierf als een gebroken vrouw.

Maar Rosecliff is niet vergeten. Het werd door de latere eigenaren aan de Preservation Society geschonken, zoals wel meerdere families deden, en is nu open voor het publiek. Rosecliff wordt ook als locatie voor verschillende films gebruikt waarvan het toepasselijke The Great Gatsby met Robert  Redford uit 1974 de bekendste is. En ook al liggen de vermaarde feestjes al ver achter ons, toch voel je tijdens je bezoek aan Rosecliff nog steeds de sfeer van vroeger. In de fenomenale danszaal voel je je beentjes kriebelen en in de salons wil je je zonder meer neervlijen. Europese grandeur in Newport, je vindt het hier bij de Newport Mansions.

Het Newport Casino was ooit de privé club voor de elite die hier hun zomer doorbrachten. In 1880 legde de club grasbanen aan om haar leden te laten kennismaken met de nieuwste rage in sportland : tennis. Het eerste US National Lawn Tennis Championship werd een jaar later gehouden. 

Het grandslam tornooi zijn ze kwijt, maar op deze plaats werd in 1954 de International Tennis Hall of Fame gesticht. Dit moet zowat het grootste tennismuseum ter wereld zijn met kledij, tennisrackets en andere persoonlijke spullen van de grootste tennisspelers. Maar het belangrijkste onderdeel van het museum is de Hall of Fame, waar de groten in de sport worden opgenomen. En dat gaat van oude tennishelden als Fred Perry, René Lacoste, Suzanne Lenglen, Rod Lever, tot de helden die mij als jonge tennisser mijn liefde voor de sport bijbrachten : pionier Arthur Ash, legende bij leven Bjorn Borg, de tiranieke John McEnroe, de ijskoele Ivan Lendl, de charmante Stefan Edberg, atlete zonder weerga Martina Navratilova en de uiterst gracieuze Chris Evert. Maar ik ben hier vooral als eerbetoon aan onze twee Belgische tennislegendes. Bij binnenkomst hoor ik trouwens al de stem van Kim Clijsters door de boxen galmen. Op groot scherm volg ik haar speech die ze hier hield in 2017 toen zij meer dan terecht opgenomen werd in de Hall of Fame. Een jaar eerder was die eer ook al te beurt gevallen aan onze Waalse trots Justine Henin. Het vervult me met fierheid dat wij als klein Belgenland toch twee grootheden in de tennissport hebben voortgebracht: de ene die volgens de kenners over een oneindige competitieve geest beschikte en een ongelooflijk atletisch vermogen had (Kim Clijsters) of de andere als één van de meest professionele atletes met een buitengewoon assortiment slagen en dito stijl en die mag beschouwd worden als één van de grootste atletes van haar tijd (Justine Henin). De Hall of Fame is te betalen maar de grasbanen buiten in een prachtig oud-Engels kader zijn gratis te bezichtigen. Ik zie mij zo al staan op één van de banen in mijn lange witte jurk met houten raket. Throw back naar de vorige eeuwwisseling. 

Niet ver van de Tennis Hall of Fame bevindt zich de St. Mary’s Church, de katholieke kerk waar JFK en Jacqueline Bouvier in 1953 in het huwelijk traden. 

Maar Newport is in de eerste plaats nog steeds een haven. En aan de waterkant is het dan ook heerlijk verpozen. Met levendig gekleurde restaurants en cafeetjes met schaduwrijke terrasjes waar het zalig vertoeven is met een glas fris in de hand. 

Ook wel nodig bij deze bijna tropische temperaturen zo laat in september. Die Indian Summer hé. Met jachten die aan- en afvaren, plezierboten die de zeilen hijsen en sloepen, die de passagiers van de grote cruiseschepen tenderen die net buiten Newport liggen aangemeerd, is het druk op het water. Een continue eerbetoon aan het maritieme verleden van Newport en de belangrijke haven die het nog steeds is.