Dag 6 – Historisch Vermont

Woodstock, Vermont is niet zo beroemd als Woodstock, New York waar het fameuze festival plaatsvond maar is een populaire plaats als historisch en pittoresk dorp.

Het stamt uit 1761 en bestaat uit een verzameling van gerenoveerde Georgian huizen. In de jaren 30 was dit een populair oord voor skiërs die graag buiten de pistes skieden en was het ook één van de eerste oorden met een skilift. Het oude hotel in het centrum van het dorp werd door de familie Rockefeller opgekocht. Zij zaten ook achter de restauratie van de stad samen met spoorwegmagnaat Frederick Billings. Deze laatste zorgde vooral voor de herbebossing van de omgeving. Het resultaat is nu een aangenaam, rustig en schilderachtig dorp met goed onderhouden huizen met fleurige bloemen. Ideaal om er deze ochtend, nu de zon terug van de partij is, een half uurtje rond te wandelen. Eindelijk weer zon, eindelijk weer genieten van de kleuren van de omgeving. Want de regen van gisteren, zette toch een grote domper op de vreugde.

Plymouth is waarschijnlijk nog historischer dan Woodstock.

‘Niemand heeft me gezegd dat ik het niet mocht’. Dat antwoordde vader Colonel John Coolidge na de inhuldiging van zijn zoon Calvin Coolidge als 30^ste president van de Verenigde Staten. In 1923 stierf de vorige president Warren Harding plotseling (wat de geruchtenmolen op gang bracht dat hij een niet natuurlijke dood stierf) en kwam de eer toe aan zijn vicepresident Calvin Coolidge om hem op te volgen. Er was alleen één probleem : de vicepresident was in eerste instantie onvindbaar. Er werd met man en macht én te paard naar hem gezocht en uiteindelijk vonden ze hem in Plymouth, in zijn ouderlijk huis zonder stroom of telefoon, waar hij op bezoek was bij zijn vader.  In de nachtelijk uren werd hij ingehuldigd als president door zijn vader die geen enige bevoegdheid had, maar enkel notaris was. Vandaar de uitspraak van vader Coolidge. Eén jaar later werd hij herverkozen als president.

Zijn presidentschap werd vooral door drie dingen gekenmerkt : in de eerste plaats moest hij het boeltje dat president Harding had achtergelaten, opkuisen. Deze laatste werd met onfrisse praktijken vereenzelvigd waaronder het plaatsen van zijn vrienden op topposities en zware corruptieschandalen. Een impeachment procedure zou worden opgestart, maar hij overleed voor die kon plaatsvinden. Ten tweede was Coolidge de laatste president die niet ingreep in de economie. Daar was in eerste instantie ook weinig reden toe want de Amerikaanse economie bloeide in de jaren twintig maar eindigde dramatisch in de Grote Depressie met de beurscrash van 1929 en het instorten van de economie. En ten derde was hij de eerste president die gebruik maakte van het medium radio om zijn speeches te laten uitzenden. In  zijn geboortedorp Plymouth ligt de Calvin Coolidge Historic Site, met zijn geboortehuis, het ouderlijk huis waar hij tot president werd ingehuldigd en de dorpswinkel en postkantoor die destijds door zijn vader werden uitgebaat, allemaal in typische New England stijl.

Niet veel verder in Weston ligt de Vermont Country Store, niet zomaar een winkel maar een begrip. De winkel heeft werkelijk alles, van moderne snuisterijen tot nog echte ouderwetse zaken waar onze grootouders zo van hielden. Maar alles is bovenal kwaliteitsvol.

Zeker de moeite waard om je neus er eens binnen te steken, al is het maar omdat je hier echt het platteland voelt. En dat is toch waar Vermont voor staat.

De Hancock Shaker Village in Pittsfield Massachusetts getuigt nog van het bijzondere verleden van de Shakers. Deze religieuze commune die in de 18^de eeuw werd opgericht, is ondertussen uitgestorven. Dat komt in de eerste plaats wegens één van zijn eigen basisregels : het celibaat. Celibaat leven, betekent geen kinderen en dus ook geen nieuwe leden langs deze weg. Wel brachten sommige nieuwe leden hun kinderen mee, maar weinigen bleven nadien ook effectief in de gemeenschap. De gemeenschap moest het vooral hebben van vrijwillige intredingen. Naast het celibaat had de commune nog andere basisregels zoals openbare biecht, perfectionering van het dagelijkse leven, eenvoudig bestaan, gelijkheid tussen mannen en vrouwen, ook wat het werk betrof en gemeenschappelijke eigendom.

In totaal waren er negentien shaker gemeenschappen, zo genoemd omdat ze dansten, zongen, schudden en beefden tijdens hun gebeden. Hun religieuze dienst vond niet plaats in een kerk maar in een grote zaal en ze kenden geen voorganger. Deze nederzetting werd opgericht in 1783. Tijdens het hoogtepunt van de shakerbeweging, halfweg de 19^de eeuw, woonden hier maar liefst 300 mensen. Ze sloot de deuren in 1960, toen de gemeenschap besliste geen nieuwe leden meer te laten intreden.  Ook al is de commune uitgestorven, tot op de dag van vandaag leeft hun nalatenschap voort in ons alledaags leven. Want naast meubelmakers, waren de Shakers ook uitvinders. O.a. de circulaire zaag, de bezem, en ‘zaden in een enveloppe’ ontsproot aan hun brein.

Vandaag geeft Hancock Village nog een mooie inkijk op hun leven. Alle communes zagen er ongeveer hetzelfde uit : eenvoudige gebouwen ontdaan van alle franjes en decoraties. Zo straalden ze hun eenvoudig leven uit.  Er zijn de gescheiden slaapvertrekken voor mannen en vrouwen, de zogenaamde Brethren en Sisters,  omdat privé relaties verboden waren. Er is uiteraard een schooltje waar de kinderen onderwijs genieten en een werkplaats waar vaklui aan het werk gingen. Het is de combinatie van eenvoud, vakmanschap en toewijding die zorgde voor de eenvoudige doch elegante stijl van houtbewerking, de zogenaamde Shaker stijl. Maar de blikvanger in Hancock Village is het paradepaardje van Shaker vindingrijkheid : centraal bevindt zich een ronde schuur gemaakt van steen en hout die dateert uit 1826. Het gebouw telt drie verdiepingen waarbij de koeien op de begane grond stonden met hun koppen gericht naar de binnenkant. Zo konden ze makkelijk gevoed worden met hooi opgeslagen op de eerste verdieping. Hooi dat via hooiwagens via een hoger gelegen ingang werd binnengereden. Het mest van de koeien werd rechtstreeks in de kelderverdieping opgevangen en direct met karren afgevoerd.

Het merendeel van deze gebouwen werd gerestaureerd. Ze zijn allen gemeubileerd, net zoals toen. Een perfecte introductie tot een minder gekende beweging. En voor een paar uur leeft de geest van de Shaker commune weer op.