Dag 2 – Typisch New England

De zomer trekt nog een laatste spurtje. De temperaturen lopen deze tweede helft van september nog aardig op. Na  ietwat koelere temperaturen eerder op de maand, stijgen ze overdag nu weer tot een stuk boven de 25°. De nachten daarentegen, koelen sterk af. Ziehier het perfecte recept voor een Indian Summer, of nazomer zoals wij hem noemen. Een laatste keer perst de zon er nog alles uit en laat overdag de temperaturen oplopen. Maar zodra de zon verdwijnt, verdwijnt ook de warmte om plaats te maken voor dikke jassen en truien. Je voelt de herfst in de lucht hangen terwijl je de frisse avondlucht inademt. En het zal ook niet zo heel lang meer duren alvorens de eerste sneeuwvlokjes vallen boven de hoger gelegen gebieden van New England.

Vandaag baadt Salem in Massachusetts in het zonlicht.

Dit eerder pittoresk dorp op zo’n halfuurtje van Boston heeft er nochtans een vreselijke geschiedenis opzitten. Want hoe pittoresk het stadje ook mag zijn, Salem zal voor altijd geassocieerd worden met de heksenprocessen die hier in het jaar 1692 plaatsvonden. En zeggen dat het allemaal onschuldig begon met twee nichtjes die er niet beter op hadden gevonden dan een boek te lezen (wat hen uiteraard verboden was)  over heksen en vooral hoe meisjes die behekst zijn, zich gedragen. Ze hadden duidelijk goed opgelet, want hun gedrag bezorgde iedereen koude rillingen. Toen hen gevraagd werd wie hen behekst had, duidden ze één van de bediendes aan als zijnde een heks. Deze bediende op haar beurt gaf iemand anders de schuld. En zo ging de bal aan het rollen. De hysterie deed haar intrede en de gevolgen waren niet te overzien. Ongeveer 150 mensen werden opgepakt. Wie bekende een heks te zijn, belandde in de gevangenis, zij die hun onschuld uitschreeuwden, werden opgehangen. Zo verloren twintig mensen het leven. In Salem zelf werd een herdenkingsparkje opgericht  voor al deze onschuldigen slachtoffers van een misplaatste grap. Een sereen stukje groen om even stil te staan bij wat iemand zijn medemans kan aandoen.

Wat een prachtige ochtend om onze rondreis te beginnen. Een blauwe hemel, het zonnetje dat heerlijk brandt op mijn huid. Perfect om een paar uurtjes rond te slenteren in Salem. Ik begeef me dan ook bijna rechtstreeks naar het huis van auteur Nathanial Hawthorne. Hij is vooral bekend als schrijver van de boeken 'The Scarlet Letter' en 'House of Seven Gables'. En voor de inspiratie van die laatste moest hij het niet ver gaan zoeken. Want hij hield zoveel van zijn woning, dat hij zijn koloniaal huis gebruikte als locatie voor zijn boek, de ‘House of Seven Gables’ oftewel ‘Huis van Zeven Gevelpunten’. En dat huis bevindt zich net naast de plezierhaven. Het is te bezichtigen, maar nog niet zo vroeg op de ochtend. Daarom behelp ik me met een beperkte blik door de omheining, op zoek naar de zeven gevelpunten. Aan de waterkant las ik even een rustpauze in om te genieten van de sereniteit van het kabbelende water. Voor mij liggen pleziervaartuigen te wachten op hun eigenaars voor een tochtje op het water. De nu zoveel rust uitstralende zeilhaven, was in de 18^de en 19^de eeuw, één van de drukste havens van New England.

Salem is mijn echte eerste kennismaking met New England. Een eerste kennismaking met die houten huisjes in alle kleuren. Al dat hout geeft de stad een warme, leuke uitstraling, al heeft de stad niet altijd die figuurlijke warmte gekend uiteraard.
Zoals eerder vermeld hebben de fameuze heksenprocessen er serieus ingehakt. Nathanial Hawthorne veranderde trouwens zijn naam om zijn afstamming van heksenprocessenrechter John Hathorne te verdoezelen.  Nu nog vind je overal restanten van het vreselijke verleden met musea en herdenkingsplaatsen.

Al weken voor Halloween leeft dit stadje op. Mensen verkleden zich hier graag in griezelige heksen met spitse neuzen en dikke puisten waarbij ze toverspreuken uitspreken druk gesticulerend met hun enge vingers met duizelingwekkende nagels. Huizen worden versierd tot echte spookhuizen met rammelende geraamtes, zombies die opstaan uit het graf, handen die vanuit de aarde je proberen vast te grijpen en spoken die op de loer liggen achter de hoek. Halloween wordt overal in de VS natuurlijk gevierd, maar hier doen ze er nog graag een schepje bovenop. En met hun verleden, komen ze er nog mee weg ook.

Als ik denk aan New England, denk ik niet alleen aan die schattige houten huisjes maar ook aan de vele vuurtorens langs de oceaan. Die zijn ook nodig, want de rotsachtige kust is een gevaar voor de scheepvaart. Eén van die 63 vuurtorens langs de kust van Maine ligt nabij Old York, het Nubble Lighthouse of Cape Neddick Lighthouse, zoals je wil. Hij werd gebouwd in 1879. De vuurtoren zelf kan niet bezocht worden maar moet zowat de meest gefotografeerde vuurtoren van de oostkust zijn. Hij is niet weg te denken van postkaarten, souvenirs en fotoalbums en ook vandaag stromen de toeristen toe voor hun kiekje. In 1977 schoot de NASA de Voyager II de ruimte in om foto’s te nemen van de rand van ons zonnestelsel. Deze heeft allerlei foto’s en voorwerpen mee van de aarde, mocht het ruimtetuig buitenaards bezoek krijgen. Eén van de foto’s aan boord van de Voyager is die van … het Nubble Lighthouse. Het zegt iets over de populariteit van de vuurtoren.

Kennebunkport was altijd al een lieflijk vissersdorpje in Maine. Niet voor ieders portemonnee want al die lieflijkheid, rust en prachtige huizen komen natuurlijk met een prijs. Als je weet dat de huizen in dit dorpje vooral zomerverblijven zijn, dan leert een eenvoudige rekensom dat de eigenaren vooral tot de rijkere klasse behoren.

Terwijl Kennebunkport jarenlang  een exclusieve aangelegenheid was voor de rich and famous, een plaats waar die rijkere klasse zich kon ontspannen, werd Kennebunkport op slag beroemd toen de Amerikaanse president George Bush Sr. tijdens zijn ambtstermijn hier o.a. Margareth Thatcher en Michael Gorbatsjov ontving.

In tegenstelling tot andere presidenten die gebruik maakten van de officiële presidentiële zomerresidentie Camp David, gebruikte hij zijn eigen geliefde buitenverblijf op Walkers Point. En ook zoon Bush ontving hier menig wereldleider. Er valt ook wel iets voor te zeggen. De voorvaders van de presidenten Bush maakten een uitstekende keuze voor de locatie van hun buitenverblijf. Gelegen op  het uiteinde van een schiereiland, wordt het gigantische complex omgeven door water met prachtige en verre uitzichten op de omgeving. En het pittoreske centrum van Kennebunkport ligt op een boogscheut. Een pittoresk centrum met leuke winkels, lekkere visrestaurants, gezellige coffeeshops en plezierbootjes op het water. Wie wil hier nu niet zijn zomerverblijf hebben?

Portland is de grootste stad van Maine. Ooit was het één van de belangrijkste havens. Vandaag vertrekken er vooral toeristenboten vanuit de haven op zoek naar walvissen of kreeften of gewoon om te hengelen.

  

In het oude stadsdeel zijn de straten nog geplaveid met kasseikopjes en is het laveren tussen de terrassen van de gezellige pubs. Het lijkt wel een stukje Europa in Maine. Maar de stad ademt ook een moderne sfeer uit met leuke uithangborden en artistieke uitstalramen van de hippe winkels en populaire antiekwinkels. In de haven staat er trouwens ook een stukje van de Berlijnse muur.

Een geslaagde kennismaking met Maine, de grootste staat van New England, dat verder bestaat uit New Hampshire, Vermont, Connecticut, Massachusetts en het kleine Rhode Island. Er staat dus nog een hoop op het programma, en tot dusver heeft het al mijn verwachtingen ingelost. Op naar meer.