Dag 10 – Het moderne Boston

Boston Common baadt deze ochtend in het zonlicht. Gelukkig bieden de bomen wat schaduw op deze tropische dag. De temperaturen lopen tegen de 30° aan. Hoogzomer dus, ook al zijn we eind september. Het is zaterdag en het park loopt al vol op dit vroege uur. Aan de noordzijde bevindt zich Beacon Street, een prachtige verzameling herenhuizen voor een groot deel ontworpen door Charles Bulfinch en allemaal met een onbetaalbaar uitzicht op Boston Common.

Typisch zijn de afgeronde gevels, die de huizen laten schitteren als een elegant, speels lint. Beacon Street is ook het begin van Beacon Hill, zowat mijn favoriete wijk in Boston. En Hill heeft zijn naam niet gestolen. Want tijdens een wandeling door Beacon Hill, krijg ik flash backs aan San Francisco. Op en neer gaan de straten en steegjes, allen met nog meer ontwerpen van Charles Bulfinch. Afgeronde gevels, Griekse zuilen, gietijzeren balkons, huizen in federale stijl of met erkers, met brandtrappen of unieke decoraties. Beacon Hill is een plaatje. Zeker vandaag op deze zonovergoten dag. 

Op Beacon Street no 84, op de hoek met Brimmer Street,  ligt een wel heel bekende gevel. Van 1982 tot 1993 was die wekelijks te zien op het kleine scherm in de serie Cheers, je weet wel  ‘The place where everybody knows your name’.

Enkel de gevel mét trap naar beneden werd door de TV- makers gebruikt, de binnenscenes werden in de studio gedraaid. Zodra je binnenkomt is duidelijk waarom. De zeer beperkt ruimte met een kleine toog en enkele tafeltjes, was niet echt de serie waardig en bovendien moeilijk om camera’s te laten draaien.

Daarom werd het decor in de studio ontworpen met slim gebruik van de ruimte door het plaatsen van een  centrale vierkante toog. Ook al was de gevel van Cheers geen ontwerp van Charles Bulfinch toch was hij hier niet ver weg. In 1969 werd de originele pub hier geopend onder de naam Bull & Finch. In 2002 veranderde de naam naar Cheers Beacon Hill, om de link met de serie niet te vergeten … en om vooral het verschil te maken tussen het origineel en de ‘replica’ die ondertussen werd opgericht in Faneuil Hall. Die tweede Cheers is een replica van het interieur van de serie.

Steek gerust je neus binnen in beide. Met wat geluk heb je snel een tafeltje voor de lunch in Beacon Hill of je kan je even neerploffen aan de bar voor een frisse pint na een inspannende wandeling. In Faneuil Hall waan je je even in de serie al is het niet Diane of Carla die je bestelling komt opnemen. Maar laat dat de pret niet bederven. Want met Carla’s meatballs, een Giant Norm Burger of een Frasier’s Chicken Panini zijn de personages nooit ver weg.

Met het buikje vol en de dorst gelest, kan je zonder twijfel met moed beginnen aan een nieuwe avontuur doorheen Boston.

Ten westen van Boston Common en Public Garden ligt Back Bay, de moderne en iets modieuzere wijk van Boston en ook de eerste geplande wijk van de stad. Op Marlbourough Street kan je in alle rust genieten van de prachtige herenhuizen die de straat sieren.

Even mooi als Beacon Street, maar een pak rustiger. De architecten van Backbay maakte van Commonwealth Avenue de belangrijkste straat van het ontwerp. Ze haalden hun inspiratie uit de brede lanen van Parijs. Commonwealth wordt doorsneden door een groene brede berm, zeg maar gerust een promenade om het met een chique woord te zeggen.  Hij wordt wel eens de Champs Elysées van Boston genoemd.

Zowel Marlbourough als Commonwealth zouden een les in architecturale stijlen kunnen zijn. Newbury Street is pas echt synoniem met chic. Ook hier prachtige grote herenhuizen waarvan de benedenverdieping getransformeerd werd in dure boetieks, trendy restaurants en chique galerijen. Het is één en al elegantie. Iets verder ligt de Bibliotheek van Boston, destijds de eerste openbare bibliotheek van het land.

Maar ook de Trinity Chuch, uitgeroepen tot één van Amerika’s tien mooiste gebouwen. Het is een absoluut meesterwerk in graniet en zandsteen. Naast de bijna 300 jaar oude kerk, ligt het toppunt van modernisme, de John Hancock Building, het hoogste gebouw van Boston én van New England. Met zijn 226 m torent het boven de stad uit en is letterlijk het hoogtepunt van staal, beton en glas met maar liefst 10.344 ramen.

Er zijn vele Amerikaanse honkbalploegen, vele kampioenenploegen, maar er zijn maar  twee legendarische teams. In de eerste plaats de wereldberoemde New York Yankees en daarnaast de aartsrivaal Boston Red Sox. De Sox spelen in het oudste nog steeds gebruikte stadion in de VS, Fenway Park, daarom ook wel America’s Most Beloved Ballpark genoemd. Het ligt vrij centraal in Boston net ten westen van Back Bay. Vandaag spelen de Sox één van hun laatste matchen van het reguliere seizoen tegen de Baltimore Orioles.

De Sox zijn de regerende World Series Champion, zeg maar de Amerikaanse kampioen. Dit jaar wil het niet zo vlotten, alhoewel zij goed aan het seizoen begonnen waren, verkeken ze enkele weken geleden hun kans op een nieuwe titel. De Orioles zitten zo’n beetje in hetzelfde schuitje. Vandaar dat de wedstrijd vandaag er nog weinig toe doet. En zoals overal is dan ook de strijdlust van de spelers na een lang seizoen ver te zoeken. Maar toch, een wedstrijd bijwonen van een legendarische ploeg in een legendarisch stadion blijft een absoluut niet te missen gebeurtenis. De Sox hebben trouwe supporters die hen dan ook blijven aanmoedigen, dus sfeer genoeg in het stadion.

Op deze snikhete dag hebben we gelukkig een plaatsje op de overdekte tribune met zicht op de Green Monster, de beroemde grote groene muur aan het einde van het linkse veld. En met een traditionele hotdog en cola in de hand, heeft ook de inwendige mens niet te lijden. Ondanks onze aanmoedigingen verliezen de Sox uiteindelijk ook deze wedstrijd maar dat kan de pret niet drukken. Wat een topnamiddagje ‘at the ballpark’!  De perfecte manier om deze dag en reis af te sluiten.