San Francisco - The city by the bay

Ik geniet nog een laatste keer van het uitzicht voor mij.  Het is bijna niet te geloven dat het ondertussen al 12 maanden geleden is dat ik hier aankwam met mijn twee koffers, klaar om de wereld te veroveren of toch op zijn minst San Francisco. 

De Golden Gate Bridge, waar ik op sta, schittert momenteel nog in het zonlicht maar de mist duikt stilaan op in de verte. Zo gaat het er dikwijls aan toe in ‘the city by the bay’.

Ik laat mijn oog vallen op wat ironisch genoeg één van de meest toeristische trekpleisters is, een onooglijk eilandje in het midden van de baai, maar waar je vroeger zeker niet wilde komen. En eens je er was, geraakte je er meestal niet meer weg.  Ook vandaag zie ik continu bootjes met toeristen aan- en afvaren. Zij bezoeken het gevangeniseiland Alcatraz.  Het huisvestte ooit enkele notoire gevangenen waaronder dat kleine onderkruipertje uit Chicago, Al Capone genaamd, één van de belangrijkste ‘gasten’ op het eiland. Er was toch één voordeel aan een gevangenschap op Alcatraz : je had het mooiste uitzicht op San Francisco.

Oh, dat zicht op de stad. De Coit Tower domineert de skyline. Deze Art-deco toren is gemaakt uit gewapend beton en is een eerbetoon aan de brandweer. San Francisco brandde over de jaren heen ettelijke malen af. Vandaar. Het Transamerica Pyramid gebouw, is het hoogste gebouw van de stad. Met zijn uitgesproken architectuur is het hét symbool van San Francisco.

Ik moet even glimlachen bij de herinnering aan mijn eerste autoritje door de stad. San Francisco is erg heuvelachtig en sommige straten zijn echt wel steil. Vooral parkeren is een opgave, want om te vermijden dat je auto er  op zijn eentje op uittrekt,  is het belangrijk je rem op te trekken, in versnelling te parkeren en ook je wielen zo te draaien dat de auto niet kan wegrijden.  En dat is iets dat je je moet eigen maken. 

Autorijden is echt een uitdaging in de stad. Wat dacht je van de kronkeligste straat ter wereld? Acht haarspelbochten tel je in Lombard Street, en dat over een lengte van slechts  één huizenblok.              De bochten waren nodig omdat de hellingsgraad van de straat te groot was om hier een normale straat aan te leggen. De straat is enkelrichting, maar is zo populair bij de toeristen, dat je dikwijls moet aanschuiven voor je ritje aan een slakkengang naar beneden.

Dat heuvelachtige gehalte van de stad maakt dat één van de leukste attracties meteen ook één van de meest praktische is. Je kan niet de stad bezoeken zonder een ritje op de cable car. Soms kan je gewoon niet anders. Het alternatief is immers een steile klim (en dat gepakt en gezakt) zoals bijvoorbeeld  op California Street richting Nob Hill, de hoogste heuvel in de stad. Chapeau als je die te voet wil doen. De leukste plaats op de cable car is niet een zitplaats op de houten banken maar een staanplaats op het voetenbalkje langs de buitenkant. De haren in de wind  terwijl de cable car zich steeds  verder omhoog trekt. Wat een ongelooflijk gevoel van vrijheid geeft dat!  

Alle cable car routes passeren langs Chinatown,  dus geen excuus om je niet even te laten onderdompelen in pure kitsch. De huizen en winkels lijken op pagodes met drakenstaarten die zo uit China lijken te zijn weggelopen. Winkels hebben meer weg van een pakhuis. Steek even je neus binnen. Ontelbare zaken gaande van allerhande prullaria tot en met grote wokken en ander kookgerei liggen opgestapeld tot tegen het plafond. 

Mijn ogen dwalen af richting Alamo Square, waarschijnlijk één van de meest lieflijke pleintjes in de stad. Ideaal voor die uitzonderlijke zomerse lentedagen of lenteachtige zomerdagen. De prachtige gekleurde Victoriaanse zusterhuisjes vormen de perfecte achtergrond voor het kleine park.

Ongeveer 6 maanden geleden vierde ik mijn eerste Kerst ooit in de VS. Union Square zag eruit als een sprookje met prachtige versieringen, een gigantische kerstboom met honderden flikkerende lampjes en de schitterende versierde uitstalramen van Macy’s, Saks Fifth Avenue en Neimann Marcus. Als je hier geen kerstcadeau vindt... Voor wie van shoppen houdt, is er trouwens maar één adres.

Tussen de toeristenbootjes ontwaar ik ook enkele zeilbootjes. Het is hier in deze prachtige baai dat ik leerde zeilen. Het gaf me iets te doen op een zaterdag.  Manoevreren tussen toeristenbootjes, andere zeilboten en zware vrachtschepen. Olala.

Niet alleen op het water was er fun, ook ernaast. Want Fisherman’s Wharf  met Pier 39 is één van de leukste plaatsen om iets te eten of te drinken, vooral met een stralende zon aan de hemel.  En je bent nooit alleen. Zeehonden houden je altijd wel gezelschap. Zij vertoeven graag op de houten aanlegsteigers tot wanhoop van de vele booteigenaars.

 

Brr, het namiddagbriesje bezorgt me koude rillingen. Mark Twain schreef ooit met enig gevoel voor overdrijven, dat de koudste winter die hij ooit beleefde, een zomer in San Francisco was. Met enigszins warme gevoelens laat ik mijn ogen rusten op Nob Hill. Wie herinnert er zich de serie ‘Hotel’ uit de jaren 80 met Bette Davis, Anne Baxter en James Brolin? Het St. Gregory was een fictief hotel maar de elegante façade die werd gebruikt in de serie, was die van het Fairmont hotel gelegen op Nob Hill. Het hotel serveert een exquise ‘afternoon tea’ die ik toch eens wou proberen toen ik uit nieuwsgierigheid tot daar was ‘gewandeld’. Buiten een lekkere en gezellige namiddag, leverde het me hopelijk ook nog een vriendschap voor het leven op. Want in de rij wachtenden leerde ik wat nu een goede vriendin is, kennen. Afwachten of de vriendschap de afstand tussen België en Los Angeles waar ze woont, zal overleven.*

Maar meer nog dan de bezienswaardigheden, zal vooral de mentaliteit me bijblijven. Dat flower power gevoel van alles mag en kan. Hoge tolerantie, vrije geesten al dan niet met ‘flowers in your hair’. Je hebt hier veel meer een progressief gevoel dan in andere Amerikaanse steden.

 

Na een verblijf van een jaar zijn mijn twee koffers volgepropt met stapels foto’s, mijn leven verrijkt door mensen die ik nog steeds als mijn familie beschouw en mijn geheugen gevuld met mooie herinneringen aan een stad waar ik verliefd op werd.

Ik draai mij nog een laatste keer om en geniet nog één keer van die mooie skyline voor de aankomende mist de stad binnensluipt en San Francisco als in een waas doet verdwijnen.

Ik zou het niet anders willen.

Juli 1991

*P.S. Bijna 30 jaar later zijn we nog steeds de beste vriendinnen, woonden we elkaars huwelijk bij en zagen we elkaars kinderen opgroeien.