Dag 6 – Wadi Rum, een onvoltooide symfonie

Lawrence of Arabia schreef ooit: 'Bevangen door ontzag hulde onze minuscule karavaan zich in een doodse stilte, beschaamd om eigen nietigheid tegenover zoiets overweldigends. Alleen in kinderdromen zijn landschappen zo stil en weids'.

Hij beschreef zijn tocht door Wadi Rum, ook wel eens de mooiste woestijn ter wereld genoemd. Wadi Rum als woestijn omschrijven, klopt niet echt. Technisch gezien is Wadi Rum zoals de naam zegt een wadi, een vallei waar  vroeger water stond. En dat water heeft voor het prachtige maanlandschap gezorgd waarmee Wadi Rum dikwijls wordt vergeleken. 

Deze feeërieke achtergrond bekoorde dan ook menig filmmaker zodat hele filmploegen neerstreken. Denk uiteraard maar aan Laurence of Arabia, waarbij het leven van TE Lawrence verfilmd werd. De oneindig lijkende rode vlakte inspireerde Ridley Scott voor het Mars-epos Martian met Matt Damon. Het was niet de enige Mars film die hier werd opgenomen. Zo is er bijvoorbeeld nog Last Days on Mars, Mission to Mars en  Red Planet. Misschien had men Wadi Rum eerder ‘de rode planeet’ als bijnaam moeten gegeven. Of misschien ziet de achterzijde van de maan er wel zo uit 😉.

In elk geval is het landschap niet te overtreffen en is dit waarschijnlijk één van de mooiste plaatsen op deze planeet.  We hebben dan ook het ongelooflijk voorrecht om een dag en nacht in dit schitterende stukje natuur door te brengen. Ons tentenkamp bevindt zich tussen machtige rode rotsformaties. 

Het mulle rode zand is heet aan de voetjes. Gelukkig verkennen we deze middag Wadi Rum per jeep. Ingesmeerd met zonnemelk, een sjaaltje op het hoofd (beter dan een petje of hoedje in de open jeeps) en flesjes water, beginnen we aan onze tocht. 

Onze eerst stop is wat onze gids ‘de plaats van stilte’ noemt. Iedereen zoekt zijn eigen plekje op in het oneindige landschap. Eerst hoor ik nog het geluid van mijn voetstappen in het zand, maar als ik stop om de schoonheid rondom mij  te bewonderen, hoor ik enkel nog een indrukwekkende stilte. Geen dieren- of menselijke geluiden, geen geloei van wind. Enkel het absolute niets. En hoe oorverdovend geluid kan zijn, zo oorverdovend is ook stilte. 

De omgeving lijkt wel een onvoltooide symfonie van zandduinen en grillige rotsen, geboetseerd door water en wind. Het zand heeft onwaarschijnlijke schakeringen van grijs tot rood, onder invloed van het steeds veranderende zonlicht.

Sommige rotsformaties hebben de meeste bizarre vormen. Zo is er de ‘de paddenstoel’, die als een eenzame Parijse champignon zich rechthoudt tussen al die natuurkrachten. 

Of de natuurlijke ‘bruggen’ of ‘ramen’, het is hoe je het bekijkt, maar hoe dan ook een prachtig voorbeeld van winderosie. 

Die erosie verandert de rotsformaties van Wadi Rum nog elke dag. En de goden zagen dat het goed was. De bedoeïenen zijn de oorspronkelijke bewoners van de wadi. Verspreid tref je hun tenten aan of zorgen hun karavanen met dromedarissen voor een betoverend beeld.

Bij het vallen van de avond, genieten we, op het nu afgekoelde zand, van een prachtige ondergaande zon. Met haar laatst stralen van de dag werpt ze een zachte, gele gloed op de onvoltooide symfonie van Wadi Rum om dan te verdwijnen achter de horizon. 

De nacht valt over de woestijn. Het licht van de halve maan verhindert vooralsnog dat we kunnen genieten van een fonkelende sterrenhemel. Terwijl mijn oogjes allang gesloten zijn en ik droom van wereldwonderen, maandlandschappen, Romeinse steden en unieke plekjes op deze wereld,  ontvouwt zich boven onze hoofden een schitterend schouwspel van duizenden sterren, waarbij zelfs de melkweg te zien is. Duizenden sterren die de onvoltooide symfonie van Wadi Rum eindelijk afmaken. Het perfecte plaatje.

     Chasing the Milky Way in the valley of he moon - Caption en foto Anaïs Smets.