Parijs langs de Seine

Het is net zoals bij ons mooi weer in Parijs, het zonnetje schijnt overdadig. Het heeft alle schijn van een perfect paasweekend. Natuurlijk is er de brand geweest eerder deze week in de Notre-Dame. En het is zaterdag, dus de gele hesjes zijn weer op stap in de Franse hoofdstad. Zover mogelijk weg blijven dus van de Champs-Elysees en omgeving. Niet dat je ook maar kans krijgt om in de buurt te komen, want hele wijken zijn hermetisch afgesloten door de ordediensten.

Dat had ik al op voorhand ingecalculeerd. Waar kan je beter vertoeven op deze stralende dag dan aan de oevers van de Seine?

Ik begin mijn lentewandeling aan het symbool van Parijs : de Eifeltoren en eindig aan het Ile de la Cité, zeg maar de Notre-Dame.

Aan de Eifeltoren is het een drukte van jewelste, niet alleen door de vele toeristen die de Eifeltoren willen opgaan, maar ook beneden op het water liggen de vele toeristenboten klaar voor een tochtje op de Seine. Dat is natuurlijk ook een manier om al die prachtige gebouwen langs het water te bekijken. Alleen besterf ik het bijna als ik zie hoe afgeladen vol ze zitten. Het goede weer zorgt natuurlijk voor ideale vaaromstandigheden en het lijkt wel of iedereen vandaag in Parijs zin heeft voor een tochtje op het water. Als ik de toeristen wat verderop elkaar zie verdringen aan de reling voor de perfecte foto of selfie, ben ik blij dat ik met mijn voetjes op de oever sta. Nog een minpunt, vanop het water mis je toch  de bijzonder sfeer van de boekstalletjes en stalletjes met schilderijen langs het water. 

Goed, de Eifeltoren dus, het symbool van Parijs en meteen ook het hoogste gebouw in de stad. Hij werd destijds als hoogtepunt voor de wereldtentoonstelling van 1889 in Parijs verkozen. Niet dat de Parijzenaars meteen dol waren op de stalen constructie. Want wat moest dat nu in godsnaam voorstellen? Een ijzeren gedrocht tussen al die mooie en klassieke gebouwen van Parijs.  Gaandeweg groeide de liefde voor de Eifeltoren, werd Eifel wereldberoemd en nu nog hebben toeristen er uren in de wachtrij voor over om tijd door te brengen op de verschillende uitkijkplatformen. Met het weer van vandaag zal dat zicht ongetwijfeld grandioos zijn.

Wie Seine zegt, zegt natuurlijk bruggen. En die hebben ze genoeg in Parijs, de ene al mooier dan de andere.  De Pont de l’Alma stelt op zich niet zoveel voor, maar ik moet steeds willekeurig denken aan de aangrenzende Alma tunnel waar prinses Diana verongelukte. De mooiste brug in Parijs is zonder twijfel de Pont Alexandre III, genoemd naar de toenmalige tsaar en een prachtig staaltje van art nouveau. 

Deze brede brug is rijkelijk versierd met lantaarns, cherubijnen, mythologische figuren en  met op elke hoek van de brug het pronkstuk: vier gevleugelde gouden paarden. Ik kan er naar blijven kijken. De brug vormt ook een prachtige verbinding tussen langs de ene kant het Grand Palais en het Hotel des Invalides aan de andere kant, de plaats waar Napoleon ligt begraven.  

Aan de Pont de la Concorde schrik ik mij toch een hoedje. De brug leidt naar de Place de la Concorde maar is volledig afgesloten door tanks en ordetroepen. Toch even met de neus op de feiten gedrukt. Vandaag marcheren de gele hesjes voor de 23^ste maal door de Franse hoofdstad. Niet dat ik één geel hesje zal zien, maar ik hoor wel duidelijk al de hele middag sirenes van politie, ik word geconfronteerd met metrostations die afgesloten zijn en met metrolijnen die ingekort werden. Later verneem ik hoeveel schade er alweer werd aangericht in het hart van Parijs. 

In de verte zie ik le Jardin des Tuileries opduiken, waar een beetje koelte op mij roept. Een prachtig stukje groen langs de oever van de Seine. Het is een heerlijke plek met schaduwrijke bomen met veel verse blaadjes, beelden, fonteinen en waterpartijen. Het is de tuin van het Louvre bij wijze van spreken. Ik ben hier niet alleen. Een plekje zoeken in de schaduw is zo goed als onmogelijk. En ik die eerst dacht dat iedereen op de toeristenbootjes zat 😊. En dan pech. Ik loop altijd even graag het binnenplein van het Louvre op, even genieten van de prachtige gebouwen die het museum huisvesten en die fascinerende piramide. Maar ook hier werden voorzieningen getroffen om de komst van gele hesjes te verhinderen en is enkel het museum toegankelijk tegen betaling. Alle andere poorten blijven gesloten.  

Het verkeer wordt drukker. Ook op het water. Man, hoeveel bootjes varen niet op en af.  Ook op het voetpad ben ik niet alleen. Het is zo druk dat het bijwijlen moeilijk is om elkaar te kruisen. Daarbovenop komen nog de elektrische steps die alleen maar bijdragen aan de chaos. Sommige zijn enorm bedreven in het hanteren van zo’n step, anderen lijken eerder een gevaar voor zichzelf en voor de voetgangers. Ik snuister nog wat in de vele stalletjes die er zich bevinden. 

Het zijn vooral de beroemde boeken- en schilderijstalletjes maar je wordt hier natuurlijk ook met vele souvenirs doodgemept. Wat denk je van een roze Eifeltoren bijvoorbeeld? Als ook nog die vervaarlijke Segways opduiken, hou ik het voor bekeken. Ik draai de Pont Neuf op die ironisch genoeg, al laat de naam het niet vermoeden, de oudste brug van Parijs is. De brug verbindt het Île de la Cité met linker- en rechteroever. Île de la cité is het eiland waarop zich de Notre-Dame bevindt. Het einddoel van vandaag is bereikt. Stappentellen heb ik niet gedaan. Maar dat zullen er ongetwijfeld wel wat zijn geweest. Ondanks de drukte en de moeilijkheden die de aanwezigheid van de gele hesjes met zich meebrachten, heb ik toch genoten van deze stralende lentedag in Parijs. Het perfecte weer. De perfecte wandeling. De perfecte sfeer. April in Parijs, Parijs in april, Parijs in de lente. Parijs langs de Seine.