Dag 6 – Enkele verrassende pareltjes

De natuur van Oman is het bezingen waard. Waar kleine broer de Verenigde Arabische Emiraten een enorme zandbak is, geldt dat voor Oman veel minder. Er is natuurlijk wel de prachtige en zanderige Wahiba Sands in de Grote Arabische woestijn, maar het rijzige en alomtegenwoordige Hajargebergte zorgt voor reliëf in het landschap. Bovendien zijn er nog de verschillende wadi’s (rivierdal of uitgedroogde rivierbeddingen) die zorgen voor aangenaam en bijwijlen groen wandelplezier en voor verfrissende beekjes en waterpoelen.

Onze eerste kennismaking met een wadi is de Wadi Bani Khaled, gelegen in … Wahiba Sands, een mooie afwisseling tussen al dat rode zand. Een pad  tussen de bergen leidt ons naar een groot meer met smaragdgroen water dat naar ons ligt te lonken.

Het is vrijdag en dus de traditionele rustdag in Oman. Straks zullen families de oevers innemen en zullen kinderen hun namiddag in het verfrissende water doorbrengen. De die hards onder ons gaan nog een stapje of zeg maar honderden stapjes verder over een al iets uitdagender parcours. De gids noemt het ‘gladde stenen’ en dat is niets teveel gezegd. Immers het pad naar het ultieme doel, gaat over grote rotsblokken  waar we moeten over klimmen of op stappen maar die door de jaren afgesleten zijn. Een glibberige bedoening is het resultaat en zelfs een uitdaging voor wandelschoenen met goede profielen. Maar na klimmen en dalen, hartje vasthouden, een helpende hand, af en toe stoppen om te genieten van de omgeving, horen we plots het ruisen van het water. De vele bergriviertjes stromen langs diezelfde rotsblokken naar beneden en vormen zo in een klein dal een heerlijke zwemvijver. 

Nog een laatste glibberige afdaling en het doel is bereikt. Even de voetjes baden in het frisse water en genieten van de rust alvorens dit heerlijke paradijs overspoeld wordt door nog meer toeristen. De aantrekkingskracht  van Wadi Bani Khaled is me heel duidelijk. Een parel die goed verborgen ligt tussen die prachtige, zij het verraderlijke rotsen, hier en daar getooid door weelderig groen. De zon heeft zich ondertussen hoog aan de hemel gezet. Ze brandt op mijn huid. Even nog op krachten komen en dan de terugweg aanvatten. Makkelijk is het niet, maar de beloning oh zo mooi en intens.      

                                   

Oman heeft een sterke band met het water. Dat komt nog het meest tot uiting in de belangrijke havenstad Sur. De stad heeft een goede reputatie voor het opleiden van matrozen en zeevaarders. Het is ook hier dat de dhows worden vervaardigd, de traditionele houten boten die vooral de Indische oceaan bevaren.

Het maken van een dhow is een echte kunst. Het kost maanden voor een boot klaar is die traditioneel gemaakt wordt uit teak of acacia hout. Door de kostprijs zijn al vele werven gesloten, maar een aantal houden stand.

De zeeschildpad blijft één van de sierlijkste waterdieren. Ik vergeet nooit meer de eerste keer dat ik een exemplaar elegant door het water zag klieven. Dat gebeurde tijdens een  boottochtje tussen verschillende eilanden van de Galapagos archipel. Hij/zij zwom meters naast onze boot net onder het wateroppervlak om dan even naar lucht te komen happen. Zo snel als ie naar boven kwam, zo snel verdween ie alweer naar de diepere wateren, op een aller stijlvolste manier. Een prima waterballerina is er niks tegen. Het leven van de schildpad begint op één van de vele hagelwitte stranden waar  moeder schildpad haar eieren legt. De stranden van Oman zijn één van de belangrijkste broedplaatsen voor de groene zeeschildpad. Elk jaar komen duizenden schildpadden hun eieren aan land ingraven. Eén van die belangrijkste plaatsen is Raz Al Jinz, waar de schildpadden in beschermd gebied komen nesten. Hier wordt ook veel wetenschappelijk werk verricht.

Bijzonder aan dit hele verhaal is dat onze vrouwtjes aan land komen op de plaats waar ze destijds zelf geboren werden. Zelfs al moeten ze daar duizenden km voor afleggen. De schildpadden komen pas uit het water als het donker is. Ze houden niet van te sterk licht.  Door de volle maan vanavond schatten we onze kansen om een schildpad te zien laag in. Het is ook niet het hoogseizoen dat theoretisch loopt van juni tot september. Toch wagen we de kans om tijdens de avondlijke uren op strandexpeditie te gaan. Met een gids worden we het strand opgestuurd  met strikte regels : steeds de gids volgen en geen flitslicht gebruiken. Voor de eerste keer deze reis lijken onze kansen te keren.  In het maanlicht zie we al meteen een kleintje dat net uit het ei is gekropen en bijna hulpeloos de branding opzoekt. Het richtingsgevoel moet duidelijk nog aangescherpt worden. Maar wat wil je ook, deze schildpadden groeien op zonder moeder en moeten het maar alleen zien te redden. Vanaf het moment van geboorte, loert het gevaar overal. Krabben, meeuwen, roofvogels en roofvissen vinden deze babyschildpadden een hapklaar brokje. Slechts enkele kleintjes overleven de reis van het ei naar zee. Slechts één op 1.000 wordt volwassen. 

Een vrouwtje verblijft ongeveer twee uur op het strand voor het leggen van de eieren. In totaal graaft ze drie putten. Twee blijven leeg en dienen als afleiding. De kwaliteit van het mulle zand hier in Raz Al Jinz zorgt ervoor dat de schildpadden makkelijk kunnen graven. Voor het echte nest wordt een diepe put uitgegraven, daarin worden de ongeveer 100 eieren gelegd om nadien de put weer dicht te dekken. Daar eindigt de taak van moeder zeeschildpad. Een zeeschildpad kent absoluut geen moederlijke gevoelens of enige opvoedkundige finesse. Na het leggen van de eieren  keert zij haar gebroed de rug toe om nooit meer terug komen. We blijken vanavond extreem veel geluk te hebben. Want naast onze dartele pasgeborene, zien we nog drie toekomstige moeders aan het werk. Eentje is naarstig haar put aan het uitgraven. Je moet bedenken dat zo’n schildpad ongeveer 1 m lang is en zo’n 150 kg weegt. Met haar poten is ze vinnig aan het werk om de put waar ze haar nestje zal achterlaten, uit te graven. Het zand vliegt me  bijna letterlijk om de oren. Het deert haar blijkbaar niet dat ik halvelings bedolven geraak onder al dat zand. Iets verderop is een andere schildpad al aan het nesten. De zachte witte eieren vallen in de pas gegraven put. Rustig laat ze ons toekijken.

Binnen zo’n twee maanden zullen deze baby’s uit het ei komen en hun weg in het leven zoeken. Al zal dat vooral in eerste instantie overleven worden. En wie weet, zullen de vrouwtjes bij leven en welzijn over zo’n 30 jaar ook naar hier komen om te nesten. Bedenk dan ook de volgende keer dat je een volwassen zeeschildpad ziet, hoe uniek dat eigenlijk is. Een echte overlever en dat tegen alle verwachtingen in.