Dag 5 – Het binnenland van Oman

Nizwa is de hoofdplaats van het binnenland van Oman. Het ligt in een gebied met vele oases en wordt omgeven door verschillende dorpjes. De vruchtbare grond zorgt voor vele palmbomen en veel dadels, groenten en fruit.  Het ligt op een kruispunt van verschillende karavaanroutes tussen Muscat en het zuidelijker gelegen Dhofar. In de geschiedenis werd Nizwa verschillende keren uitgeroepen tot hoofdstad, maar geldt nu vooral als bakermat van het islamisme in Oman.

En uiteraard kan in de historische hoofdstad een fort niet ontbreken. Dat bezoeken we dan ook deze ochtend. Het fort dateert origineel uit de 9^de eeuw maar werd stevig herbouwd in de 17^de eeuw.  -Het staat centraal in het gezellige stadje en het eerste dat opvalt is de enorme majestueuze verdedigingstoren. 

20m hoog en maar liefst en 36m in diameter. Het is daarmee de grootste verdedigingstoren in Oman. We spurten de trappen op richting het kanonnenplatform op 14m hoogte. Onder onze voeten is het fort volgestort met puin en aarde. Via de gaten gemaakt voor de kanonnen,  kunnen we de omgeving aanschouwen. Zelf kijken we op dit platform nog aan tegen een muur van 6m hoogte. Dat verschil kunnen we overbruggen via houten trapjes zodat we over de kantelen kunnen kijken. En wat een zicht. Een schitterende oase, met honderden palmbomen. Aan de ene kant ligt het majesteitelijke Hajargebergte statig op de achtergrond. Aan de andere kant van het fort hebben we een ongestoord zicht op de Sultan Qaboos Moskee van Nizwa.

Met schietgaten, opgestelde kanonnen, gebruikelijke vergeetputten en gebruik van dadelsiroop,  is het fort gemaakt om elke aanval te weerstaan. Het werd dan ook geacht niet inneembaar te zijn en dat is ook zo gebleken.  We bezoeken in het fort nog de gevangenis en de verschillende vertrekken.

Naast het fort ligt de  levendige soek. Alles wordt hier verhandeld van vissen, geiten, tot wapens en juwelen. Dat laatste is niet zo verwonderlijk aangezien Nizwa vooral om zijn zilverwerk bekend is. Maar ook de alomtegenwoordige wierook, kruiken, parfums en kruiden kan je hier vinden. En dadels, in alle soorten en kwaliteiten, de ene al zoeter dan de andere. De verse groenten en fruit worden verkocht in een naburig luchtgekoeld nieuw gebouw. 

Wat er hier ook te koop is zijn de zilveren khanjars. De khanjar is het  officiële wapen van Oman. Het is een dolk die in een gekromde schacht zit, dit om te vermijden dat bij het vooroverbuigen de punt in het lichaam zou prikken. Hij heeft nu enkel een ceremoniële waarde en wordt door de Omani gebruikt bij festiviteiten, feestelijkheden en formele gelegenheden.

We rijden dieper het dorre landschap in. Onderweg  kruisen kuddes dromedarissen de weg. We zijn op weg naar Mizfah. 

Dit oud dorpje lijkt voor het grootste deel nog een schim van zichzelf te zijn, en bestaat voor het overgrote deel uit ruïnes. Maar hier en daar wordt door een eigenaar toch overgegaan tot de restauratie van een pand. De ene al meer geslaagd dan de andere. Door soms de oude stijl minutieus te kopiëren, krijg je een soort slecht imitatie effect zodat het een kitscherig gebouw lijkt dat plompverloren in een oeroud dorpje staat. Uit de restanten van de gebouwen lijken deze vooral te hebben toebehoord aan de gegoede klasse. Met mooie decoraties, huizen bestaande uit verschillende verdiepingen, nissen en bogen, machtig stukwerk en schitterend houtwerk, moet dit de duurdere buurt zijn geweest.  

Iets verderop verandert het dorre landschap in rood zand. We zijn aangekomen in Wahiba Sands, de grootste woestijn van Oman. Maar liefst 80 pct van het land bestaat uit woestijn. Tijd dus om onze minibus weer in te ruilen voor 4X4. Ze brengen ons naar een tentenkamp in de woestijn waar we de avond en nacht zullen verblijven. Nu ja tenten. Uiterlijk zien ze eruit als tenten, maar vanbinnen ontwaar ik toch stenen muren en een volledige badkamer van alle comfort voorzien. Er is zelfs airco aanwezig, en geloof me die kunnen we hier goed gebruiken. De temperaturen zijn al ontzettend hoog de hele reis. In de woestijn is de lucht wel droger dan aan de vochtige kust, maar toch.

De zon komt altijd op en gaat altijd onder, waar ook ter wereld. Maar op sommige plaatsen zijn zonsondergangen net dat beetje spectaculairder.  Vooral aan de Afrikaanse, bewaar ik mooie herinneringen. De zonsondergangen in de Sahara waarbij de zon verdwijnt achter de horizon van die onmetelijke zandbank. De Kalahari lights waarbij de hemel felrood kleurt. De avondlucht van Zimbabwe verandert in kleurschakeringen van rood. In Namibië verdwijnt de zon achter die spectaculaire hoge zandduinen. En vorig jaar nog genoot ik van de absolute stilte van de Grote Arabische woestijn.  Ook vandaag komt de zon op en gaat ze onder.

Maar eerst wachten de duinen op ons voor een adrenaline stoot van een uurtje of twee. De Grote Arabische woestijn heeft uiteraard niet de reuze duinen van Namibië maar zijn nog steeds hoog en steil genoeg om je op een roetsjbaan te wanen. 

Ready, steady, go. Terwijl de andere jeeps nog vrij behouden de duinen opstuiven, is onze chauffeur een echte rallypiloot. Met vier gillende vrouwen in de auto, toont hij ons zijn beste kunstjes. Steil omhoog, bruusk stoppend, zijdelings op twee banden naar beneden of we vliegen in duikvlucht van een duin. Op bepaalde momenten, verliezen onze banden alle contact met het zand. Of hoe een immense zandbak een speeltuin voor volwassenen wordt. Onze auto wordt bedolven onder al dat opstuivende zand en trekt diepe sporen in het zand. 

Na twee uur spelen is het tijd voor een nostalgisch moment. Even een rustig plaatsje opzoeken voor het hoogtepunt van de dag. 

Terwijl de wind met onbesuisde kracht de zandkorrels laat opstuiven en geen één duin morgen nog hetzelfde zal zijn, zakt de zon steeds dieper richting horizon. En dan gebeurt het ondenkbare. Aan de voorheen wolkenloze hemel, verschijnt een wolk recht voor de zon. 

Onze grote vuurbal verdwijnt achter een verloren wolk en ons wordt een prachtige Arabische zonsondergang ontzegd. De zon maakt plaats voor een prachtige  grote volle maan. Haar licht schijnt over ons tentenkamp.  Terwijl de rest van de gasten zich teruggetrokken heeft in hun stulpje, geniet ik vanop mijn terras van de absolute stilte en van de sterren aan de hemel. Ik laat mijn laatste voetstappen van de dag achter in het zand alvorens ik ga slapen onder duizenden sterren. 

Ook vandaag ging de zon onder, weliswaar zonder ons een blik te gunnen op het normaal prachtige schouwspel. En ook morgenvroeg zal ze weer opkomen, haar eerste stralen schijnend over die prachtige oranje, rode zandduinen.  En met die gedachte leg ik mijn hoofd te rusten terwijl duizenden fonkelende sterren over me waken.  Een sprookje van één nacht.