100 jaar Grand Canyon

100 jaar Grand Canyon, dat verdient een feestje.

100 jaar als Nationaal Park wel te verstaan, want de kloof zelf bestaat uiteraard al veel langer. Teddy Roosevelt was een eigenzinnig persoon, een boeiende persoonlijkheid maar als president van de Verenigde Staten van fundamenteel belang in het behoud en bescherming van natuur.

En dat was ook nodig. 200 jaar geleden trokken karavanen inderdaad met pioniers, pelsjagers en goudzoekers over de Great Plains op zoek naar een nieuw en beter bestaan in het Westen. Ze beschouwden zichzelf uiteraard eerder als veroveraars dan als beschermers van de natuur. En dus hakten, brandden en ploegden de pioniers zich een weg dieper naar het westen. Ze legden moerassen droog en slachtten dieren af. Ze veranderden de aanblik van het landschap voor altijd. Na vele jaren aandringen werd er eindelijk iets gedaan aan natuurbescherming en werden nationale parken opgericht. Het oudste is Yellowstone National Park. Het werd in 1872 ingehuldigd.

En op 26 februari 1919 volgde ook Grand Canyon National Park.

Ik ben zelf moeten gaan grasduinen in mijn albums maar mijn allerlaatste bezoek, dateert alweer van even geleden.

We schrijven mei 1998. Ik heb net met mijn mama het huwelijk van mijn beste vriendin in Los Angeles bijgewoond. Onze eindbestemming is Las Vegas in Nevada als pretentieloze afsluiter van een leuke twee weken in de Verenigde Staten. Maar zoals steeds is niet de eindbestemming van een reis het belangrijkste, maar wel de reis zelf en is de beste weg tussen A en B niet noodzakelijk de kortste afstand. Dus hebben we een kleine omweg ingelast die ons via de Grand Canyon in Arizona brengt. Teddy Roosevelt vond dat de Grand Canyon een bezienswaardigheid was die elke Amerikaan moest gezien hebben. Zelf vind ik de natuurkracht van Yellowstone nog indrukwekkender, maar ik wil de president zeker bijtreden.  Meer zelfs, ik vind dat iedereen, Amerikaan of niet, die een bezoek brengt aan het zuidwesten van de Verenigde Staten zeker halt moet houden aan de Canyon. Want geloof me, de kracht van erosie is hier op zijn indrukwekkendst.

Ik herinner me perfect de eerste aanblik van de gigantische kloof. Letterlijk  : gigantisch, ontzaglijk, immens, indrukwekkend, meedogenloos, onvoorstelbare natuurkrachten, het zonlicht dat naargelang de uren verstrijken, de kleuren van de canyon anders doen lijken… en een paar vochtige oogjes.   

Ik heb verschrikkelijk last van hoogtevrees, dus ik blijf tot op een metertje van de rand. De Colorado rivier die verantwoordelijk is voor die gigantische erosie ligt als het ware als een onbeduidend plasje onderaan de kloof. Het resultaat vandaag is de erosie van miljoenen jaren, waarbij de kronkelende Colorado een ontzagwekkend landschap heeft uitgesleten in de rode steenlagen van Arizona. Vanaf het bezoekerscentrum worden we met een shuttlebus naar  enkele uitkijkpunten op de South Rim gebracht, de meest bezochte kant van de kloof. Het is mei, maar al verschrikkelijk warm. Ik herinner me nog dat ik mijn flesje water in de auto had gelaten, niet direct mijn beste idee. Want neem het van mij aan, er zijn al doden gevallen door uitdroging of een hitteslag. Niet alleen daardoor vallen er doden. Al vind ik zelf dat het al een hele waaghalzerij is om tot een metertje van de rand te blijven, de Grand Canyon is ook een geliefde plaats voor echte waaghalzen. Zo kan je de gemiddelde hoogte van 1.600 m afdalen in de kloof, er met een paard op uittrekken, over de canyon vliegen met een klein vliegtuigje of helikopter of erger nog : de Skywalk doen. Mij zal je er nooit op krijgen, dat overleeft mijn hart niet, maar de liefhebbers van een adrenalinestoot, kijken ongetwijfeld uit naar een wandeling op het uitkijkplatform dat zich op ongeveer 1200 m boven de Colorado bevindt. Een  uitkijkplatform met glazen bodem wel te verstaan. Brrr, de gedachte alleen al, maar ongetwijfeld biedt het een uniek perspectief op één van de meest indrukwekkende natuurfenomenen.

Een eeuwling, die verdient een feestje.