Dag 2 - Georgia on my mind

In haar boek schreef Margaret Mitchell over de verwoesting van Atlanta, de  hoofdstad van Georgia. Zelf was ze niet afkomstig van de stad maar ze woonde er wel.  Ooit gesticht aan het kruispunt van twee belangrijke spoorwegen, werd de stad volledig platgebrand tijdens de Burgeroorlog. Het Atlanta van vandaag is dus een vrij nieuwe, moderne stad. Enkele grote bedrijven houden hier vandaag hun hoofdkwartier. De grootste werkgever is Delta Airlines. Hun hub in de luchthaven van Atlanta zorgt ervoor dat dit de drukste luchthaven ter wereld is.

Maar meer nog dan van Delta Airlines is Atlanta bij ons bekend voor twee andere bedrijven. In 1980 richtte mediamagnaat Ted Turner CNN op : Cable New Network. Het werd op 1 juni boven de doopvont gehouden en werd de eerste omroep die 24u per dag 7 dagen op 7 het nieuws uitzond. Het bedrijf breidde over de jaren uit met CNN International (initieel bedoeld voor hotels en luchthavens), CNN en Espanol, CNN Headline News, … Zo  bereikt de nieuwszender ondertussen al miljarden kijkers wereldwijd in meer dan 200 landen. Het hoofdkwartier bevindt zich sinds de oprichting in Atlanta, maar heeft verschillende bureaus wereldwijd van waaruit ook uitgezonden wordt. Wil je eens een kijkje achter de schermen nemen? Dat kan. CNN organiseert zogenaamde Studio Tours, die je een blik gunnen in de dagelijkse werking. 

Alvorens we  worden ontvangen in de regiekamer krijgen we de kans ook even voor de camera te staan. Niet een TV-camera maar een fotocamera voor een kleine fotoshoot. Zeker doen als je ook eens met een CNN-microfoon wil vereeuwigd worden en je voor één keer ook het breaking nieuws kan presenteren of het weerbericht.

We worden binnengeleid in de zogenaamde regiekamer.  Niet de echte, maar wel een exacte kopie ervan. We zien op de verschillende monitors de presentatoren zitten, klaar om live te gaan. Ondertussen komen de ruwe beelden binnen die de verscheidene reporters te lande doorsturen. Er zijn maar twee belangrijke topics vandaag : in de eerste plaats de vuurzee van Californië met de diverse bosbranden -  California Burning. We horen de regisseur aanwijzingen geven aan de reporter die als eerste zijn verhaal mag doen. Ondertussen selecteert de regisseur ook de beelden die binnenstromen vanuit Californië.  Die job van regisseur is misschien wel de populairste van allemaal. Maar mijn god, om dat allemaal in goede banen te leiden, heb je stalen zenuwen nodig. 

We krijgen de tekst te zien die de presentator voorleest van de autocue. Elke lijn bevat maar vier woorden, zodat de presentator de tekst in één oogopslag kan lezen zonder met zijn ogen van links naar rechts te gaan.  We worden een kamer verder gebracht waar ons een paar truukjes worden uitgelegd zoals de groene achtergrond waarmee de weerpresentatoren werken. Maar niet alles wat we te zien krijgen, is ‘gemaakt voor de toeristen’. We worden naar Studio 7 gebracht, jawel de echte, en bovendien de meest vooruitstrevende studio van allemaal met HD videowalls en hoogtechnologische camera’s. Vanachter een raam kijken we binnen hoe het programma ‘On the Story’, gepresenteerd door Mike Galanos, wordt opgenomen. Hoe hij professioneel blijft terwijl er 40 personen van achter het raam meegluren, alsof ze kijken naar een vis in een bokaal,  is mij een raadsel. Hij voelt zich duidelijk in zijn sas voor de camera. 

Even verderop kijken we binnen bij de ‘Newsroom’, de plaats waar de journalisten het nieuws vergaren en die overal ter wereld hun bronnen hebben. Er is nog een ander hoofdpunt vandaag : het overlijden van Stan Lee, de geestelijke vader van o.a. Spiderman, de Hulk, Iron Man en zoveel andere Marvel legendes. Hier wordt continue aan deze breaking story gewerkt met om de paar minuten een update.  Deze ‘nieuwsvergaarders’ verzamelen extra informatie en reacties om het verhaal steeds bij te schaven. Ze zijn druk bezig aan de telefoon, schuimen het web af en typen hun tekst. De eindredactie heeft het laatste woord. Na een rondleiding van een uur, stappen we tevreden buiten, mét de foto’s onder de arm. CNN heeft geen geheimen meer voor ons. 

Maar Atlanta bezit een nog groter geheim, misschien één van de grootste geheimen ter wereld : het ultrageheime recept van het populairste frisdrankje ter wereld : Coca-Cola. 

Buiten het hoofdkwartier dat zich in Atlanta bevindt en waarmee Coca-Cola Company ook één van de grootste werkgevers is in de stad, is er ook The World of Coca-Cola. En die wereld van Coca-Cola is allesbehalve saai. Geen groots opgezet stoffig museum, maar een leuke trip langsheen het iconische verleden en bruisende heden van Coca-Cola. Want marketing beheersen ze als geen ander. Denk maar aan al die prachtige foto’s waarmee ze vroeger en nu adverteerden, vintage gebruiksvoorwerpen uit de jaren vijftig en zestig die trots het logo dragen, een verzameling perfect ontworpen en ondertussen al iconische flesjes,  en nu de kerstdagen aanbreken is ook de  Coca-Cola kerstman niet van het scherm weg te denken. Kerst is nooit meer hetzelfde (of dat laten ze ons toch geloven).

Apotheker John Pemberton had in de late 19^de eeuw nooit kunnen bedenken dat zijn medicinaal drankje ooit het populairste frisdrankje ter wereld zou worden. Het geheime recept is nog steeds enkel gekend geweest door een beperkt groepje intimi. En met beperkt, bedoel ik slechts één of twee mensen. Het geschreven origineel recept zou in een goed beveiligde kluis in de World of Coca-Cola liggen. En via de Vault, kunnen we daar zeer dichtbij komen. Niet te dicht weliswaar, want wie een stap te dicht zet richting kluis of een hand te ver uitsteekt, laat een schel alarm afgaan.

Een gimmick of ligt het recept hier echt? Wie zal het zeggen? Dankzij de naam kunnen we wel al zeker twee ingrediënten identificeren : coca bladeren en kola noten. De rest, daar hebben we het raden naar. Maar in de World of Coca-Cola is er ook plaats voor experimenten. Zo kan je zelf proberen het drankje of je eigen frisdrank samen te stellen. 

Misschien hebben jullie meer geluk. Maar verder dan commentaren zoals ‘Are you serious???’ en ‘Try again’ kom ik niet. Nog niet dicht in de buurt zelfs heb ik zo het vermoeden. M.a.w. mijn brouwsels zijn niet te drinken J. Natuurlijk wordt ook de eigen loftrompet gestoken  met een film over naar hun zeggen beste reclamefilmpjes. Maar het summum van de cola beleving, bevindt zich net voor de souvenirwinkel, in de Taste Room waar je over de 100 soorten frisdrankjes van de Coca-Cola Company kan proeven. Want het merk omhelst meer dan cola,  cola-light, cola-zero.

Er is ook Fanta, Sprite, en nog een hele resem andere frisdranken. De basis van elk drankje is een siroop die in elk land op een andere manier wordt aangelengd waardoor het overal anders smaakt. Benieuwd hoe Coca-Cola smaakt in Mexico? Of Fanta in Zweden? Neem een beker en proeven maar. Alle soorten geprobeerd? Dan sta je nu ongetwijfeld  stijf van de cafeïne en suikers en ga je een rusteloze nacht tegemoet. Of misschien doet  de herinnering aan een omarming met de Coca-Cola ijsbeer, want ook dat kan in die fantastische wereld van Coca-Cola, je toch nog in het donzige en pluizige dromenland verzeilen.

Hij was één van de meest charismatische sprekers die ooit op de aardbol heeft rondgelopen, voorvechter van burgerrechten en rassengelijkheid in het bijzonder en vermoord in Memphis voor hij zijn levensdoel bereikte. Zijn droom heeft hij nooit gerealiseerd geweten, maar de naam Dr Martin Luther King, zal nooit vergeten worden. Zeker niet in zijn geboorteplaats Atlanta. Zijn geweldloos verzet tegen ongelijkheid op basis van huidskleur inspireerde hem in 1963 tot een mars op Washington DC, waarbij hij zijn legendarische ‘I have a dream’ speech hield op de trappen van het Lincoln Memorial. Een jaar later ontving hij de Nobelprijs voor de vrede. 

Vijf jaar later, op 5 april 1968, werd hij doodgeschoten terwijl hij op het balkon stond van het Motel Lorraine in Memphis, waar we later op deze reis nog even halthouden. Hij werd  op 9 april begraven in Atlanta te midden van de gemeenschap waar hij opgroeide, niet ver trouwens van zijn ouderlijk huis dat nog steeds te bezichtigen is. Door de jaren heen werd het MLK Center opgericht dat op een mooie manier een overzicht geeft van zijn leven, inclusief uittreksels uit al die inspirerende speeches die hij gaf. Een tijdslijn geeft de belangrijkste data uit zijn leven weer. Een groot stuk van het museum is opgebouwd rond de gebeurtenissen van die dramatische vijfde april : zijn laatste toespraak, de beelden van het hotel, de lijkwagen waarop zijn doodskist werd getransporteerd en de pakkende begrafenis. 

Op zijn graf staat : Free at last. Onvoorstelbaar dat in een Westers land in de jaren zestig enkel de dood bevrijding kon brengen voor de zwarte medemens. Martin Luther King, een naam om nooit te vergeten. En zeker ook niet te vergeten, zijn pakkende laatste woorden :

'I may not get there with you. But I want you to know tonight, that we, as a people, will get to the Promised Land. And so I’m happy tonight. I’m not worried about anything. I’m not fearing any man. Mine eyes have seen the glory of the coming of the Lord'.

Maar Atlanta is bij het grote publiek waarschijnlijk het meest bekend als gastheer van de Olympische Zomerspelen in 1996, ook wel de Centennial Games genoemd, omdat ze precies een eeuw na de eerste moderne Olympische Zomerspelen in Griekenland plaatsvonden. Het werd ook één van de meeste gecontesteerde Spelen waarbij het commerciële er duidelijk afdroop. Denk maar aan de ‘McDonald frietzak’ waarin de Olympische vlam ontstoken werd door Mohammed Ali. Toegegeven, McDonalds is al jaren ironisch genoeg hoofdsponsor van de Olympische Spelen maar de olympische vlam, symbool van de Spelen, had net dat tikkeltje discreter gemogen. Bovendien was uiteraard Coca-Cola ook hoofdsponsor. Zij kregen het alleenrecht op de verkoop van frisdranken op en rond de Spelen, wat niet door iedereen in dank werd afgenomen.

Organisatorisch liep ook niet alles van een leien dakje. Het transport tussen de verschillende locaties draaide regelmatig in de soep. Het verkeer zat meestal muurvast.

Maar Atlanta heeft nog een andere twijfelachtige eer. Op dag twee van de Spelen, vond ondanks de strengen veiligheidsvoorschriften een bomaanslag plaats tijdens een concert in het Centennial Olympic Park, speciaal aangelegd in de nabijheid van de stadions om de toeschouwers een plaats te geven om samen te komen. Twee mensen vonden de dood en meer dan honderd werden gewond, maar de Spelen gingen gewoon door.

Het was de eerste keer dat IOC voorzitter Samaranch de Spelen niet ‘de beste ooit’ noemde.

Maar er is ook de andere kant van de medaille, letterlijk in dit geval. Want ondanks al deze perikelen waren de Spelen sportief wel een succes. Er waren fantastische winnaars. Het Amerikaanse dreamteam stoomde als een pletwals naar het goud in het basketbal. Onze noorderburen haalden goud in het hockey en volleybal. Maar vooral de prestaties in de atletiek staan in het geheugen gegrift. Zo was er de legendarische Michael Johnson die goud veroverde op de 200 en 400 m. Op de 200 m verpulverde hij de tegenstand en meteen ook zijn eigen wereldrecord. Carl Lewis slaagde erin voor de vierde keer olympisch kampioen in het verspringen te worden. Hierna hing hij zijn spikes aan de haak. Maar voor ons zullen de Spelen van 1996 voor altijd geassocieerd worden met Fredje ‘Raketje’ Deburghgraeve die als een pijl door het olympische zwembad stoof en zo de gouden medaille veroverde. Het leverde hem zelfs nog een wereldrecord op ook. Natuurlijk mogen we Ulla Werbrouck niet vergeten die zich in het judo naar een olympische titel vocht.

22 jaar later resten enkel de herinneringen aan die grootse prestaties. Het olympische zwembad en de judozaal werden al volledig ontmanteld. Vorig jaar moest ook als laatste het olympisch stadion eraan geloven. Amerikanen houden nu éénmaal niet van ‘oude’ dingen. Een triestig voorbeeld van wegwerpcultuur. Maar in de plaats van die oude stadions, rijzen er nu fonkelnieuwe sporttempels. Ze worden tegenwoordig door de Atlanta Falcons (het NFL team) en de Braves (het MLB team) bewoond.

Het enige restant van dit grootse sportevenement is het Centennial Olympic Park. Nog steeds worden hier concerten gegeven en elke avond dansen de fonteinen in de vorm van olympische ringen op de tonen van  muziek. Hier klinken geen volksliederen meer, maar het is nog steeds een plaats waar mensen samenkomen.  En laat misschien net dat nog belangrijker zijn als olympische gedachte.