Dag 3 - De eerste sneeuw in the Big Apple

Wat dwarrelt er buiten als ik ’s morgens uit het raam kijk? Het zijn de eerste sneeuwvlokjes van het seizoen in de Big Apple. Gelukkig worden er geen sneeuwstormen verwacht. Er wordt wel zo’n 15 centimeter sneeuw voorspeld, maar die zou niet blijven liggen.

Gelukkig maar, want vandaag staat er een grote wandeling op het programma. Maar dat is pas voor later vanmiddag.

Vandaag beginnen we op Ground Zero met  een bezoek aan het 9/11 museum. Het is ondertussen zwaar beginnen sneeuwen  en dat zorgt voor een wit tafereel aan de waterbassins die als herdenkingsmonument werden opgericht voor de gebeurtenissen van 9 september 2001. De waterbassins vullen het grondoppervlak van de twee ingestorte torens van het World Trade Center. Het bloed werd ondertussen weggespoeld door de jaren heen en het witte laagje sneeuw zorgt als het ware voor een warme en knusse mantel van liefde voor alle slachtoffers van de tragische gebeurtenissen van die dag. Die gebeurtenissen, op een dag die begon onder een wolkeloze hemel maar onder een zwarte asregen eindigde, worden allemaal nog eens haarscherp voor de geest gehaald in het museum. De rechtstreekse beelden die de wereld rondgingen, voicemail berichten van werknemers die vast zaten in de torens of van passagiers op de gekaapte vliegtuigen, oproepen aan de hulpdiensten, de bevelen van de dispatch van de hulpdiensten zelf.

Persoonlijke bezittingen die teruggevonden werden in de ravage, de laatste kolom van het WTC die nog rechtstond, een stuk van de oorspronkelijke muur van één van de torens,  trappen waarlangs de laatste overlevenden konden vluchten

en tot slot de foto’s van de 2977 slachtoffers van die dag. Zo krijgen alle getroffenen een gezicht, een stem en komt elk slachtoffer met een eigen verhaal. Ondanks hun verschillende achtergrond, kenden hun leven eenzelfde einde : zij werden allemaal helden op 9/11.

Ondertussen werd er opnieuw een toren gebouwd op Ground Zero.

Hij werd eerst de  Freedom Tower gedoopt maar heet nu officieel One World Trade Center. Op het 100^ste verdiep bevindt zich  het Observatory van waaruit je een weids zicht hebt. Bij goed weer uiteraard. Want als we boven toekomen, plakt de sneeuw in een dikke laag tegen de ramen. Maar zelfs zonder het uitzicht bevinden we ons in het hoogste gebouw van het Amerikaanse continent. Het gebouw is 541m hoog, wat overeenkomt met 1776 voet. Die hoogte is niet zomaar gekozen. 1776 is het jaar van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring, een symbolische betekenis dus. Alleen al de ervaring in enkele seconden omhoog geschoten te worden met de lift is al de moeite waard. De wanden van de lift zijn een technologisch hoogstandje want het lijkt alsof de lift glazen ramen heeft van waaruit je zicht naar buiten hebt (en dan nog wel in het zonnetje 😋). Knap gedaan.

Vanuit het zuiden van Manhatten  (Financial District) trekken we iets noordelijker naar Greenwich Village, meer bepaald West Village.  Op het metrostel komen we de eerste deelnemers aan SantaCon tegen. SantaCon is een jaarlijkse kroegentocht waarbij de deelnemers zich verkleden als de kerstman of toch als kerstfiguur.

Ik heb een 5-kilometer lange wandeling uitgestippeld door de prachtige straten van West Village.

We beginnen in SOHO (South of Houston)  met Spring, Prince, Mercer, Greene, Wooster en Broome Street. Elke straat voorzien van huizen met gietijzeren gevels in prachtige kleuren en met de bekende brandladders.

Voor mij het echte New York en het echte hart van de Big Apple. Wat ook echt wordt is de sneeuw. Ligt het aan mij of worden de vlokken steeds dikker en vallen er steeds meer? Wat zeker is, is dat de sneeuw voor een idyllisch kader zorgt. Kale bomen veranderen plots in bomen versierd met glinsterende diamanten. Auto’s raken bedolven onder een deken van sneeuwkristallen.  De sneeuw zorgt voor een prachtig wit gordijn voor onze ogen… maar ook voor een winterlandschap op het voetpad. Want in tegenstelling tot de weersvoorspelling, blijft de sneeuw liggen. Onze wandeling zal iets langer duren, want we moeten voorzichtig zijn. Het is zeer glad. Maar dat kan de pret niet drukken. Bij kerst in New York hoort nu eenmaal sneeuw. Het maakt de ervaring er alleen maar echter op. We kruisen Houston op weg naar NOHO (North of Houston) ook wel het nieuwe SOHO genoemd. Met Bleeker, Carmine en Bedford Street hebben ze dan ook enkele pareltjes (of beter gezegd sneeuwkristallen) in handen. Prachtig gewoon in het donker van de avond en met sobere kerstverlichting. Deelnemers aan de SantaCon maken ook hier de straten onveilig. Ze stappen van bar naar bar, café naar café, pub naar pub. In sommige gevallen zou ik het meer strompelen of bijna kruipen noemen. Want ja, al die drank heeft zo zijn effect. Niet iedereen ziet ze graag komen want overmatig drankgebruik leidt vaak tot agressie en vandalisme.
In  het rustige en met een dikke sneeuwlaag bedekte Bedford Street houden we halt aan nummer 90 dat in de serie Friends gebruikt werd als buitenzicht van het appartement waar onze vrienden woonden.

Iets verderop vinden we Perry Street terug. Op nummer 66 staat het rijtjeshuis gebruikt in de serie Sex And the City. Hier woonde zogezegd Carrie Bradshaw.

In de serie sprak zij de voor mij legendarische  en de ooit ook op mij toepasselijke woorden :  “Maybe some women aren’t meant to be tamed. Maybe they just need to run free till they find someone just as wild to run with them.” 22 jaar geleden heb ik mijn loopmaatje gevonden 😀.