Dag 2 - Hallo Namibië

Namibië is  ettelijke malen  zo groot dan België maar telt slechts 2,7 miljoen inwoners. We kennen het land pas onder die naam sinds 1990 toen het onafhankelijk werd van Zuid-Afrika. Het land was oorspronkelijk een kolonie van het Duitse Keizerrijk. Op 26 juni 1919 raakte Duitsland echter met het Verdrag van Versailles al zijn kolonies kwijt. Zuid-Afrika kreeg de verantwoordelijkheid over Duits Zuidwest Afrika zoals het land toen heette als zogenaamd mandaatgebied van de Volkerenbond. 75 jaar lang zou de invloed van Pretoria er heersen, een lange onafhankelijkheidsstrijd. Op het einde werd de strijd beslecht in het voordeel van Zuidwest Afrika. Op 9 februari 1990 werd de nieuwe grondwet unaniem aangenomen waarna het land net na middernacht op 21 maart 1990 onafhankelijk werd als Namibië.

Vanmorgen landen we net na 5u op Hosea Kutak International Airport, dat op zo’n 45 km van de hoofdstad Windhoek ligt. Sinds 1891 is Windhoek de hoofdstad van het land. Het is ook meteen de grootste stad van het land  met ongeveer 300.000 inwoners. Aangezien we pas tegen de middag verwacht worden in onze eerste lodge, maken we eerst een korte rit door de stad. Die beginnen we aan de Duits-Lutherse Christuskirche naar een ontwerp van Gotlie Redecker, met een mix van gothiek en jugendstil.

Achter deze kerk ligt het Onafhankelijkheidsgebouw met daarvoor het standbeeld van de eerste Namibische president.

Iets verderop bevindt zich het Gibeon Meteorite National Monument bestaande uit 33 brokstukken van de grootste meteorietenregen die de aarde ooit heeft getroffen. Deze brokstukken zijn circa 500 miljoen jaar geleden terechtgekomen in een gebied rond het huidige Gibeon. Sommige exemplaren wegen tot 555 kg.

Ten tijde van het Zuid-Afrikaanse bewind, was er ook apartheid in Zuidwest-Afrika en moesten blanken, zwarten en kleuringen gescheiden wonen. De blanken woonden in de stad,  de anderen in townships. Die townships bestaan nu nog steeds maar dat heeft niets meer met ras maar alles met economische omstandigheden te maken. Wie een vergunning van de overheid heeft om te komen werken in Windhoek, mag komen wonen in deze townships. Meer dan een aluminium hut zonder comfort is het niet. Er is geen stromend water of elektriciteit. Er wordt verlicht met kaarsjes en douchen doe je in open lucht. Op weg naar onze bestemming van vandaag passeren we zo’n township. Onze eerste bestemming en meteen ook onze verblijfplaats voor vannacht is de Daan Viljoen Game Reserve op zo’n 20 km ten westen van de hoofdstad. Dankzij de afwezigheid van 'gevaarlijke' dieren zoals olifanten, neushoorns en katachtigen kan je hier mooie wandelingen door het park maken.  Tot 2010 was het een overheidspark, nu is het in privé handen. Na een welgekomen lunch aan het prachtige zwembad blijkt een namiddagje luieren aan het zwembad misschien nog wel de beste oplossing. Er werd immers  niet veel geslapen vannacht aan boord en er staan ons nog zware dagen te wachten. Niets moet, alles kan vandaag. De wandelaars hebben als waarschuwing meegekregen dat de  baviaan misschien nog het meest onvoorspelbaar is en dat daarom vrouwen best niet alleen kunnen gaan wandelen. Als ik van mijn chalet terug  richting zwembad stap, word ik dan ook verrast door een hele meute bavianen vergezeld van wrattenzwijnen die me langs de kant van de weg aanstaren. Er zijn er een paar bij waar ik liever geen ruzie mee maak. Even wachten dus alvorens ze zelf verder trekken.

Aan het zwembad worden we door het management getrakteerd op thee en cake terwijl de zon langzaam begint te zakken. Lekker. Het is bijna winter in zuidelijk Afrika en dus ook vroeg donker. Eens de zon weg is, wordt het dan ook bitter koud. Om je een idee te geven : deze ochtend bij landing om 5u was het amper 3°.

We duffelen ons dan ook warm in voor het avondmaal. Onder straalverwarmers eindigen we onze eerste dag in Afrika. Het Afrikaanse ritme hebben we al te pakken.