Dag 11 - Sighting van een mylodon?

Puerto Natales wordt ook wel de toegangspoort tot het prachtige Torres del Paine Nationaal Park genoemd. Het park werd opgericht in 1959 en kreeg zijn huidige naam in 1970. Het park is in 1978 door UNESCO aangewezen als World Biosphere Reserve.

Lady Florence Dixie gaf in haar boek in 1880 een beschrijving van de omgeving en verwijst naar de twee torens waarnaar het park vernoemd is als ‘Cleopatra’s naalden’.

Het landschap van het park wordt gedomineerd door het Painemassief. In het oosten liggen de toppen Fortaleza , La Espada (zwaard), La Hoja (blad), La Máscara, Cuerno Norte en Cuerno Principal.

Een groot deel van het Painemassief bestaat uit graniet en geërodeerde krijtrotsen. Het nationale park heeft een oppervlakte van circa 2.400 km² en is een populaire wandelbestemming met zijn ongelooflijke uitzichten.

Straks rijden we naar het park. Eerst stoppen we aan de Mylodon grot in de buurt van Puerto Natales. In deze grot werd in 1896 door de Duitse immigrant Herman Eberhard op de grond een lange behaarde huid gevonden. Het volgende jaar volgde nog een stuk schedel van een groot zoogdier, een klauw en een dijbeen. Algauw werd dit door de wetenschap geïdentificeerd als delen van de zogenaamde Mylodon. De Mylodon is een voorhistorische reuze luiaard, die voorkwam op het Zuid-Amerikaanse continent. Nadien werden er nog beenderen van verschillende mydolons gevonden. Nadat de archeologen onterecht aannamen dat de gevonden huid nog nieuw was en het dier recent moest zijn overleden, doken er overal sightings op van grote harige beesten. Deze sightings ten spijt, werd er nooit een levend exemplaar gevonden. Het enige exemplaar dat wij vinden is de mydolon in de vorm van een standbeeld vooraan in de grot. We maken een kleine wandeling door de grot.

Nadien rijden we door naar het Park, het prachtige, mooie, indrukwekkende Torres del Paine.  Al vanop afstand worden wij getrakteerd op prachtige vergezichten.

Je hoort enkel maar het klikken van fototoestellen … en het gieren van de wind… Dat belooft… We eten onze lunch met een schitterend zicht op het massief. De zware bewolking is doorbroken en de zon komt piepen. Het zorgt voor een schitterende sfeer. We maken deze namiddag een ritje door het park, en houden hier en daar een fotostop. Een kudde guanaco’s staat te grazen langs de kant van de weg. De guanaco is een wilde lama, verwant met de vicuña en alpaca. Deze laatsten leven echter op grotere hoogtes. Hier in het park zijn ze niet schichtig en laten ze zich gewillig fotograferen.  

Iets later wordt onze dag nog beter. Een ‘kei’ die in de verte op een heuvel ligt, blijkt bij navraag een poema te zijn. Poema’s leven hier inderdaad, maar zijn gewoonlijk moeilijk te spotten doordat ze zo schichtig zijn. Toch is het moeilijk om het dier met het blote oog, verrekijker, foto- of videotoestel te identificeren. Maar achteraf wordt ons wel degelijk staalhard bewijs geleverd. 

Het is een prachtige eerste dag geworden in het al even prachtige Torres del Paine.