Dag 1 - 15 jaar na 9/11

Van grote wereldgebeurtenissen weten we nog precies waar we waren toen we het nieuws vernamen of waar we het live zagen : de moord op John F. Kennedy in 1962, de eerste maanlanding in 1969, de dood van Elvis Presley in 1977, de vijfde overwinning in de Tour de France van Eddy Merckx in 1974, het huwelijk van Charles en Diana in 1981 … en de gebeurtenissen van 9/11.

We schrijven 9 september 2001. We hadden net enkele boodschappen gedaan tijdens een weekje vakantie met als doel de verbouwingen van ons nieuwe huis te starten en hadden de boodschappenronde afgesloten met een lunchke, het was tenslotte vakantie. Na onze lunch te hebben verorberd stapten we in de auto op weg naar huis.  Op de autoradio klonk het relaas van de spannende verhaallijn van het nieuwe boek  van Stephen King of was het de nieuwste film  van Martin Scorsese of Steven Spielberg …???  Dat dachten we althans : het ging immers over vliegtuigen die van de radar verdwenen waren, blijkbaar gekaapt werden en in de World Trade torens van New York vlogen. Niets van dat alles bleek aan het brein van een bekend schrijver, gevierd scenario schrijver of beroemd regisseur te zijn ontsproten. Wat we hoorden, was een live verslag van de verschrikkelijke gebeurtenissen van die dag. We haastten ons naar huis waar we op CNN de brandende World Trade Torens zagen staan, die plotseling veranderden in een reuzegrote donkergrijze wolk… Weg waren de torens, de straten werden gevuld met puin en  vluchtende mensen. Vluchtend voor de as,  de rook, de brand en voor nog meer onheil. Mensen bedekt onder een dikke laag stof, waarin tranen en bloed zich een weg baanden over het gezicht. Doodsangsten stonden op de gezichten te lezen.  

Op 11 september 2001 vielen er 2.996 doden, waarvan 2.606 in en rond de Torens, 265 in de vier gekaapte vliegtuigen en 125 in het Pentagon.

Het veranderde New York voor altijd.

Elke tragedie laat littekens na. Voor de overlevenden zijn dit hun verwondingen en psychisch lijden. Voor de overgebleven familieleden en vrienden is dit de pijn van het verlies van een dierbare. Voor de stad zit het in de vorm van een geamputeerde skyline.

Maar New Yorkers zijn sterke mensen. Hun voornamelijk immigrantenachtergrond heeft daar veel mee te maken. Destijds vluchtten zij voor de honger en oorlog in Europa, voor de mislukte oogst in Ierland. Er waren grote migratiegolven van Joden, Italianen, Grieken en Chinezen.  Zij werden allemaal New Yorkers  en wisten uit het niets iets op te bouwen. Een sterk ras dus, niet klein te krijgen.

Ondertussen heeft de stad een prothese aangemeten gekregen met de bouw van de Freedom Tower, One World Trade Center.

En op deze iconische plek, begint morgen ons echte bezoek aan New York,  15 jaar na 9/11 en 18 jaar na mijn vorig bezoek.

Vandaag bij aankomst New York doen we het eerst nog iets kalmer aan.

New York ligt voor ons niet aan de andere kant van de wereld, maar een vlucht van meer dan 7u gaat niet in je koude kleren zitten. Die vlucht is  sowieso al speciaal, want het is de eerste keer dat mijn allerliefste schoonbroer als crew op één van mijn vluchten zit.

Voorbij de immigratie en douane staat de bus ons op te wachten voor de rit van JFK naar downtown Manhattan. We krijgen er een eerste glimp van Manhattan te zien. Het is weer even wennen aan het drukke verkeer, het afwisselende geluid van de sirenes, en het vele blauw op straat. De bus zet ons af aan Madison Square Park met zicht op de Fuller Building, als sinds 1902 de Flatiron Building genoemd vanwege zijn opvallende vorm.

In een wandeling hebben we niet veel zin. Het is nog warm in New York, niet meer de verzengende hitte van de vorige dagen, maar nog steeds een stevige 26 graden. We gaan dus op zoek naar één van de meest hippe plaatsen in New York met prachtig zicht op de skyline. Dat vinden we naast het Belgian Beer Cafe,  op Fifth Avenue namelijk de Rooftopbar.

De bellini smaakt heerlijk.  Van hieruit vertrekken we naar ons hotel voor het avondmaal en ons bedje. We proberen het toch nog tot 22 u te trekken om  snel over de jetlag te zijn. Een tweede bellini in de bar van het hotel zorgt iets later voor zoete dromen, dromen over het enige echte New York.