Dag 5 - Op zoek naar een neushoorn in Matobo Hills

Vanochtend staat er een speciale wandeling op het programma. 

Om 9u komt de ranger ons oppikken voor een wandelsafari met als doel het vinden van neushoorns.

Inderdaad … een wandelsafari. Dat betekent eerst een stukje rijden en dan de bush in te voet. De neushoorn behoort niet voor niets tot de big five, dus het is niet zonder gevaar er zomaar bij te gaan wandelen. We moeten dan ook eerst allemaal een papier ondertekenen dat we dit doen op eigen risico. De neushoorn wordt met uitsterven bedreigt. Men gaat ervan uit dat hij binnen tien tot twaalf jaar niet meer op deze planeet zal rondlopen. De grootste bedreiging voor deze dieren en ook hun enige vijand is de mens. Stropers slachten deze dieren af voor hun hoorn. In  Azië is het een wijdverspreid geloof dat de hoorn van neushoorns potentieverhogend zou werken. Er wordt dan ook zo’n 10.000 euro betaald voor een kilo hoorn. En dan te bedenken dat de stof van hoorn gewoon terug te vinden is in ons haar en onze nagels. Anders dan bij een olifant is het afzagen van een hoorn hetzelfde als het knippen van nagels bij de mens. Er zitten geen zenuwen of bloedvaten in, dus het kan pijnloos gebeuren en de hoorn groeit toch terug aan. Om de traffiek van hoorn stop te zetten had men het plan opgevat de hoorns bij de dieren te laten weghalen door de natuurbeschermers en deze zelf op de markt te brengen. Op deze manier zou er toch hoorn beschikbaar zijn en zouden de dieren niet afgeslacht moeten worden. Maar dit is in strijd met de conventie op beschermde dieren. In Zimbabwe alleen al ligt er nu tonnen hoorn waar niets mee gedaan wordt. In Zimbabwe worden neushoorns goed beschermd zoals in Matobo, door speciale natuurbeschermingseenheden. Dev vijftig neushoorns van Matobo worden door zo’n vijfentwintig man beschermd. Deze hebben het recht iedereen dood te schieten die met een geweer in de buurt van een neushoorn komt. Deze beschermers ten spijt, verloor het park vorige week nog een vrouwelijke neushoorn. Zij werd door vier kogels neergeschoten. Men heeft haar nog proberen te redden, maar tevergeefs. Spijtig genoeg was zij mama van een vijftien maanden oud kalf. Men probeert dit kalf nu te redden door haar bij een andere groep neushoorns te laten verblijven in de hoop dat zij daar verder zal opgevoed worden. We ontmoeten tijdens  onze rit in de 4x4 twee van deze natuurbeschermers die ons vergezellen op onze trip. Ze hebben uiteraard een idee waar enkele neushoorns zich ophouden. Alvorens te voet verder te gaan, krijgen we nog eerst een paar instructies om het veilig te houden : op één rij wandelen, niet te veel lawaai maken, ons bukken als de gids daar teken toe doet en ons stil houden achter een struik als er echt gevaar dreigt. Een neushoorn kan er log uitzien, maar vergis je niet. Hij haalt zo’n 55 km op drie seconden tijd. Weglopen van hen zal niet lukken.

Na een wandeling van zo’n tien minuten zien we in de verte iets wat lijkt op een grijze rots. Het bljikt een neushoorn te zijn. Nog beter, iets verder ligt er een tweede.

En terwijl we deze staan te bewonderen voegt ook neushoorn nummer drie zich bij het groepje. Een uniek moment om dit vanop zo’n tien à vijftien meter gade te slaan. 

Ze nestelen zich in het lange gras voor een welverdiend dutje. Na deze geslaagde wandeling, wordt ons ook een welverdiend drankje aangeboden. Heerlijk na  een inspanning bij temperaturen van boven de dertig graden.

We rijden verder naar het graf van Cecil Rhodes, die zoals je wel kan raden, zijn naam heeft gegeven aan Rhodesië zoals het land heette tot zijn onafhankelijkheid in 1980. Cecil Rhodes is uiteraard geen onbesproken man.

Toen in 1867 diamant werd gevonden in zuidelijk Afrika, kwamen tal van Europese immigranten hierop af. Op korte tijd werd dit een ware industrie. Er werden grote investeringen gedaan in mijnbouw, machines en spoorlijnen. Cecil Rhodes was één van die investeerders en maakte  fortuin in de diamantindustrie als één van de stichters van de De Beers Consolidated Mining Company, een bedrijf dat maar liefst 90 percent van de diamanthandel wereldwijd beheerste. Rhodes die ondertussen de British South Africa Company had opgericht, werkte hard aan zijn droom : een spoorweg van Kaapstad naar Caïro over Brits koloniaal gebied. Hij kreeg toestemming van Groot- Brittanië om het gebied dat toen werd aangeduid als Zambezië onder Brits bestuur te brengen onder zijn leiding. Rhodesië werd een Brits protectoraat.

Cecil Rhodes was een pure kolonist die zijn fortuin maakte met het delven van de grondstoffen van de kolonie. Op zijn 18^de had hij al miljoenen dollars verdiend.  Hij werd parlementariër en zelfs premier van de Kaapkolonie en kreeg er een wet door dat iedereen die zijn handtekening kon zetten (al was het maar een kruisje) het recht had te stemmen. Spijtig genoeg werd deze wet jaren later teruggedraaid.

Cecil Rhodes stierf op 49-jarige leeftijd nadat hij al heel zijn leven met zijn gezondheid had gesukkeld. Hij was nooit getrouwd en had geen kinderen. Zijn familie erfde niks van zijn gigantisch fortuin. Bij testament schonk hij zijn hele vermogen aan Rhodesië : er werden studiebeurzen ingericht en nationale parken werden met dit geld onderhouden. Ondermeer Bill Clinton studeerde met een Rhodes beurs. Vele Zimbabwanen vandaag kunnen naar school gaan dankzij Rhodes.

Hij heeft veel genomen, maar ook alles teruggegeven. Er zijn twee kanten aan elk verhaal.

Het was zijn laatste wens begraven te worden op één van de heuvels van Matobo, wat in zijn ogen de mooiste plek ter wereld was. Deze plek wordt World’s View genoemd, een indrukwekkend uitzicht op het landschap van Matobo.

Tussen een aantal enorme, ronde stenen, ligt zijn graf alsmede dat van een aantal andere prominente kolonisten.

In de namiddag maken we een toertje en stoppen om enkele foto’s te maken van de rotsformaties. We houden ook halt aan de White Rino Shelter. Het gebied van Matobo werd 40.000 jaar geleden al bewoond door de oorspronkelijke bewoners van zuidelijk Afrika : de Bosjesmannen.

Ze hebben in verschillende grotten rotstekeningen achtergelaten waaronder in White Rino Shelter. Deze specifieke tekeningen dateren van zo’n 20.000 jaar geleden. De tekeningen zijn traditioneel met gekleurde oker en bloed gemaakt en stellen taferelen voor zoals de Bosjesmannen de wereld zagen. Het zijn voornamelijk jachttekeningen.

Tegen zonsondergang gaan we terug naar de lodge ondertussen genietend van de gouden herfstkleur die de acacia bomen beginnen te krijgen. De zonsondergang zorgt vanavond voor een fantastisch kleurenspektakel op de rotsen.

We maken ons op voor de volgende etappe van de reis, hopelijk ook één van de hoogtepunten...