Dag 2 - Toronto à la New York

Heb je er ooit al bij stilgestaan dat je favoriete film of TV-serie die zich afspeelt in New York misschien helemaal  niet in de ‘City that never sleeps’ wordt opgenomen? De reden ligt vrij voor de hand : New York is duur om te filmen om dan nog niet te spreken van de paperassenwinkel om straten en wijken verkeersvrij te maken. Gelukkig bevindt er zich niet ver van New York, maar wel aan de andere kant van de grens met Canada, een stad die de cinematografische vergelijking met New York kan doorstaan en waar de productiekosten een stuk lager liggen. Een stad vol met reuzen van beton, glas en staal  die in hoogte niet moet onderdoen voor New York. Ik heb het over de Canadese stad Toronto.

Toronto telt maar liefst 5,5 miljoen inwoners en is daarmee de grootste stad van Canada. Het is trouwens ook het financiële, economische en industriële hart van het land. Natuurlijk kan niets op tegen die bijna iconische skyline van New York, maar ook die van Toronto mag er best wezen.

Van ver duikt de CN Tower op.  Met zijn 553 m was deze communicatietoren tot 2007 het hoogste vrijstaande gebouw ter wereld op het land. Hij werd gebouwd in de jaren 70 door de Canadian Broadcasting Company in samenwerking met het spoorwegconcern Canadian National als nieuwe zendmast. Door de bouw van de vele wolkenkrabbers bleek dit noodzakelijk om de televisie signalen te kunnen doorzenden. En die flatgebouwen blijven rijzen als paddenstoelen uit de grond. Ook nu nog staat de bouw niet stil. De stad staat vol met bouwkranen en iedere centimeter wordt benut om een gebouw neer te poten. Tja, die 5,5 miljoen inwoners moeten toch allemaal een dak boven hun hoofd hebben. Ondanks de grote populatie,  blijft de  stad in zekere mate leefbaar. Het valt op hoe proper de stad is en ook de criminaliteit is slechts in beperkte mate aanwezig. En dat kan niet elke grootstad zeggen.

Maar Toronto en New York hebben niet enkel gigantische flatgebouwen gemeen.
Met Bay Street heeft Toronto zijn antwoord op Wall Street. Hier bevindt zich de beurs en de kantoren van de vijf grootste Canadese banken. Wat Bay Street nog meer bijzonder maakt is de perfecte oplossing die ze hier hebben voor de koude wintermaanden. De duizenden bankwerknemers hoeven niet door de strenge koude  te gaan of regen met pijpenstelen te trotseren om iets te eten of te winkelen. Ondergronds bevindt zich hier immers een stad met winkels, restaurantjes, snackbars en andere kantoren. Je kan het best vergelijken met een ondergronds shopping center. 

Toronto kent extreem weer met bijhorende temperaturen. Barre winters met hevige sneeuwval en ijskoude temperaturen aan de ene kant en bloedhete zomers met verstikkende temperaturen aan de andere kant. Zo’n stad moet wel creatief omgaan met de omstandigheden om het leven niet te laten stilvallen bij extreem weer. We maken een kleine wandeling ondergronds en komen uit aan City Hall, zowel het oude als het nieuwe.  Het elegante oude gebouw in Engelse stijl staat in schril contrast met het ultramoderne en ietwat controversiële gebouw er net naast. Geen idee wie bedacht hier dit gedrocht neer te zetten. Misschien  wilden de architecten iets ontwerpen dat meer past bij de rest van de moderne wolkenkrabbers én ultramodern kan ook mooi zijn natuurlijk. Maar met dit gebouw sloegen ze in mijn ogen de bal mis. Het staat als een tang op een varken in de omgeving.
Schreeuwlelijke gele uithangborden met rode Chinese tekens en oranje lampionnen verraden vervolgens dat we in Chinatown zijn aangekomen. 

Het Chinatown van Toronto is het grootste buiten China. De geur die uit de restaurants komt, zorgt ervoor dat het water ons in de mond komt. In de vele winkeltjes kan je leuke hebbedingetjes kopen. We rijden door naar de knappe campus van de universiteit van Toronto. Moest ik niet beter weten, zou ik denken dat ik in Oxford zit. De gebouwen doen helemaal denken aan die prachtige Engelse universiteiten,  en stralen ook helemaal die sfeer uit. Ongeveer 45.000 studenten staan ingeschreven aan de universiteit die vooral vermaard is voor haar faculteit geneeskunde.  Hier werd het stamcelonderzoek gehouden en werd insuline uitgevonden.  Er worden opleidingen gegeven die nergens anders ter wereld te vinden zijn. 

In deze buurt bevinden zich ook de vele theaters die Toronto rijk is, zeg maar het Broadway van Toronto.  Toronto heeft een grote theater- en kunstscène, veelal gefrequenteerd door de studenten. Vele producties worden hier eerst uitgetest alvorens het theaterstuk, film of musical in New York wordt vertoond.
We verlaten de stad via de Toronto-versie van Times Square. Overdag is er natuurlijk niet veel te zien, maar ’s avonds moet de flitsende neon-reclame heel sfeervol zijn.

Voor de echte liefhebbers kan er maar één New York zijn. Maar geloof me dat Toronto meer dan een bezoek waard is.

De boot stampt, de motoren brullen. Het geluid wordt slechts overstemd door het donderend geraas van het vallende water voor ons. 150.000 m³ liter water stort per minuut naar beneden. Een natte mist verstuift zich in grote druppels over ons. Gelukkig hebben we plastieken poncho’s gekregen. ‘De Zes van Antwerpen’ zouden deze ongetwijfeld als een aanslag op de goede smaak bestempelen, want geschikt voor de catwalk zijn ze allerminst. Maar wel efficiënt om ons droog te houden. Het drooghouden van camera’s is een ander verhaal. De dikke druppels op de lens geven een special effect dat je meestal niet tussen de filters vindt 😉. 

Achter die natte mist van opspattend water ligt Horse Shoe Fall. We bevinden ons op een boot van Maid of the Mist die zo dicht mogelijk stroomopwaarts probeert te varen tot  bijna onder de Niagara Falls.  

De passagiers kijken met ingehouden adem naar de woeste kracht van het water dat 53  meter dieper op de rotsten te pletter stort. De motoren op volle kracht zijn nodig om de boot ter plaatse te houden onder al dit natuurgeweld. Op deze boot voel je pas echt de fenomenale kracht van water. De Niagara Falls bestaan eigenlijk uit drie afzonderlijke watervallen. Hoewel ze pal op de grens tussen Canada en de  Verenigde Staten liggen, heb je het beste zicht vanaf de Canadese kant. De Verenigde Staten hebben ondertussen een flauwe poging ondernomen om een uitkijkplatform te bouwen tot aan de virtuele  grens tussen beide landen om toeristen die niet de grens oversteken een betere blik te gunnen op de spectaculaire Falls, maar het is niet hetzelfde als van de Canadese zijde, waar je de watervallen duidelijk voor je ziet liggen.

De waterval bestaat zoals gezegd uit drie delen: de Horseshoe Falls, de American Falls en de Bridal Veil Falls.  De Horseshoe Falls, ook bekend als Canadian Falls, zijn het bekendste deel van de Niagarawatervallen. De naam komt, hoe kan het ook anders, van de halfronde vorm die deze waterval heeft. De Horseshoe Falls zijn liefst 671 meter breed. De American Falls  zijn de grootste van de twee Niagarawatervallen die volledig in de Verenigde Staten liggen, maar kleiner dan de Horseshoe Falls. De breedte aan de top van American Falls is ongeveer 253 meter.  De hoogte van de waterval is 21 meter waarna het water neerslaat op een partij rotsen die door een grote verschuiving daar in 1954 terecht zijn gekomen. De Bridal Veil waterval is eigenlijk een afsplitsing van de American Falls en wordt hiervan door een klein eilandje gescheiden.

Je kan ook een helikoptervlucht boven de watervallen maken, maar 130 CAD voor een vlucht van negen minuten lijken me toch iets te prijzig. Ook vanop de grond wordt het zicht spectaculair, als we getrakteerd worden op regenbogen boven de watervallen die  het plaatje afmaken.

 

Het stadje Niagara zelf is een toeristische hotspot. Lees druk en duur. Niet echt iets voor mij. Het nabijgelegen Niagara on the Lake weet mij wel te charmeren.  Het is er aangenaam wandelen in dit charmant dorpje uit de 17^de eeuw met elegante huizen en schattige winkeltjes in New England style die zo uit de film lijken weggelopen. Ideaal om iets te drinken en/of een hapje te eten.  Niet dat het er echt rustig is, want het wint ook aan populariteit, maar in vergelijking met Niagara zelf toch een verademing.

In de ruimere omgeving ligt de wijnstreek van Niagara.  De moeite waard voor een ritje als je toch in de buurt bent.  We hobbelen wegen op en af tussen de velden met wijnranken. Het landschap wordt onderbroken door grote, gekleurde houten boerderijen. Het heeft iets idyllisch, zeker onder de wolkenloze hemel waarvan we genieten. Uiteraard kan je je onderweg ook aan proeverijen te goed doen.  

Eén ding is duidelijk, de Indian Summer begint zich te nestelen in het zuiden van Canada. Dus dit betekent dat hoe noordelijker we gaan op onze reis, hoe waarschijnlijker we de verkleuring van de bladeren zullen zien. En dat was toch het hoofddoel van onze reis…