Dag 4 - Kennismaking met Zimbabwe

Vandaag begint het echte avontuur met de verplaatsing naar Zimbabwe. Het avontuur ligt hem in de grensovergang waarvan niemand echt kan zeggen hoe lang het gaat duren. Dat kan variëren van drie uur tot wel zeven uur. We starten de dag dan ook met een vroeg ontbijt om 6u om zeker op tijd aan de grensovergang van Beit Bridge te geraken. We moeten Zuid-Afrika eerst verlaten, wat al een heel zoekwerk blijkt te zijn om de juiste loketten te vinden. De Zuid-Afrikaanse autoriteiten  verplaatsen nL deze loketten met de regelmaat van de klok.

Eens Afrika uit, moeten we natuurlijk Zimbabwe binnen. Daarvoor hebben we als Belgen eerst een visum nodig. Dat kan aan de grens aangekocht worden. Elf paspoorten worden afgegeven om maar liefst twee uur later terug te komen met een visum en een stempel. Zoals de Zimbabwanen zeggen : jullie hebben het uurwerk maar wij de tijd. Al bij al vindt de gids dat het fantastisch snel gegaan is. We waren er dan ook op voorbereid, hadden leesgerief genoeg bij maar de grootste attractie was het mensenkijken en de bewegingen aan de grens gadeslaan. Ongelooflijk wat auto’s, auto’s met aanhangwagen, vrachtwagens, enz. meesleuren aan bagage en dat moet dan ook nog eens allemaal gecontroleerd worden aan de douane, onze volgende stop, waar ook net zoals voor iedereen de koffers moeten opengedaan worden. De controle bestaat vooral in het openmaken van onze koffers, want  eens we die hebben opengemaakt en opengelegd gebeurt er …. niets. Welkom in Afrika. Rond 11u30 kunnen we eindelijk Zimbabwe, voorheen Rhodesië genoemd, binnenrijden.

We hebben nog een rit van 370 km voor de boeg en die zal ook nog eens met horten en stoten verlopen. De Zimbabwaanse autoriteiten hebben er nl. niets beters op gevonden dan om de zoveel km een controlepost op te richten. In het beste geval kunnen we hier zo voorbij, in het mindere geval worden de papieren van de auto en chauffeur gecontroleerd, en in het ergste geval de hele auto waarbij de Zimbabwanen dan wel altijd iets vinden. Een stickertje te weinig, een licht dat toch niet goed genoeg werkt, ….

Vandaag blijken we wel wat geluk te hebben. Normaal gezien zouden we over de eerste afstand, zo’n 17 posten moeten passeren, vandaag zijn dat er welgeteld 0. Zo gaat ie goed. Maar even later, duiken de posten toch op. Bij veel posten mogen we zo voorbij rijden, bij slechts twee moeten de papieren getoond worden. Al bij al een succes.

Wat vooral opvalt als we zo door het landschap rijden, is de dorheid. Er staan wel bomen, maar weinig gras zoals we dat in Afrika gewoon zijn. Ook zuidelijk Afrika wordt geteisterd door el nino. Zeven natte jaren worden afgewisseld met zeven droge jaren. Momenteel zitten ze in Zimbabwe in het vierde droge jaar op rij.

Ons einddoel vandaag is Matobo Hills. Om de weg daarnaartoe zo comfortabel mogelijk te maken, maken we een omweg via Bulawayo. Dit is de tweede grootste stad van Zimbabwe. De stad is typisch koloniaal met brede lanen. Achter muren, hekken en grote poorten met prikkeldraad liggen grote huizen verscholen. De oorspronkelijke gebouwen zijn hier goed bewaard gebleven. Bulawayo staat niet alleen bekend als een rustige, gezellige koloniale stad. De president van Zimbabwe, dictator par excellence Robert Mugabe, heeft hier nog niet zolang geleden heel wat tegenstanders laten liquideren. Despoot Robert Mugabe is al sinds mensenheugenis president en wint elke verkiezing. Die verlopen natuurlijk niet op een eerlijke manier. Dit heeft hij te danken aan zware intimidatie langs regeringszijde, arrestaties en moord op de oppositieleden. Ondertussen is Mugabe al in de 90 en ondanks sancties van de rest van de wereld is hij niet van plan zich terug te trekken.

Hij heeft niet alleen keizerlijke allures, hij is ook verantwoordelijk voor de economische ondergang van het land. In de jaren 80 groeide de economie van Zimbabwe nog met bijna 6 %. Iets waar wij en de buurlanden van Zimbabwe alleen van kunnen dromen.  In de periode 2000-2005 slonk de economie met bijna 6 %.

De economie stortte aan het einde van de jaren 90 in door politieke onrust, corruptie, nepotisme, en algemeen bestuurlijk wanbeleid van de regering Mugabe. Daar kwam dan in 2002 nog eens een grote droogte en de gevolgen van de landonteigeningen bovenop. Deze hadden zogezegd de bedoeling de blanken hun grond te ontnemen om die aan de arme landloze bevolking te geven, maar in realiteit kwamen deze grond grotendeels in handen van politieke vrienden van Mugabe.

Door het wegvallen van de zeer efficiënte blanke boerenbedrijven werd de economische crisis alleen maar groter. Zimbabwe stond voornamelijk bekend voor het rundsvlees, paprika en tabak die tot de beste van de wereld behoorden.

Door het wegvallen van de boerderijen en droogte ontstond er hongersnood wat vele Zimbabwanen aanspoorden naar Zuid-Afrika te trekken.

Alhoewel  de perceptie nog steeds leeft dat Zimbabwe economisch en maatschappelijk aan de grond zit herstelde de economie zich wonderbaarlijk.  Langzaam weliswaar, maar toch. In 2013 werd er nog een groei opgetekend van 5 %. En ook het toerisme wakkert de laatste jaren terug aan.

Zoals gezegd is Matobo Nationaal Park het eindpunt voor vandaag. Dit park ligt op zo’n 55 km ten zuidwesten van Bulawayo. Het landschap van Matobo is bijzonder indrukwekkend. Het werd zo’n drie miljard geleden gevormd door vulkanisch gesteente en  ziet er vandaag uit als granieten koepels waarop enorme granieten stenen liggen die op elkaar lijken gestapeld. We komen in het park aan net na zonsondergang, te laat om nog echt van het park te kunnen genieten.

Onze lodge is helemaal opgebouwd op één van deze  granieten koepels en lijkt helemaal versmolten met de omgeving. De perfecte plaats om morgen  van de zonsopgang te genieten.