Dag 8 - Hakuna Matata

De natuur heeft me deze ochtend al vroeg wakker gemaakt. Om 3u werd ik wakker van het geblaf van de jakhalzen. Iets later schreeuwt een luipaard het uit. Slapen zat er niet meer in. Tegen 5u30 komen onze mannekes het water brengen voor een kattenwasje. Ik was me buiten voor de tent met zicht op de opkomende zon. Dit zijn momenten om nooit meer te vergeten.

Stipt op 6u vangen we aan met de eerste safari van de dag. We willen vroeg vertrekken om geen katten te missen. We zijn nog maar net vertrokken of een cheetah geniet op een boomstronk van de eerste zonnestralen. Ze rekt zich nog eens goed uit alvorens ze aan een ochtendwandeling begint. Prachtig gewoon. Dit scenario kan je gewoon niet bedenken.

Iets verderop zitten twee jakhalzen aan de waterkant te spelen. Ee andere loopt ons tegemoet op de weg. Dan komen we weer vast te zitten in een file. Onze troep leeuwen van gisteren is weer op stap. Nog even de benen strekken voor ze aan hun welverdiend slaapje beginnen. Een leeuw slaapt immers tot twintig uur per dag. De McDonald's is nu gesloten. Hopelijk hebben ze hun buikje vol kunnen eten. Enkele versperren de weg en hebben geen zin om op te staan. Het verkeer zit alweer muurvast.  Het begint echt zo’n beetje op de E313 te lijken.

Verkeer is wel een groot woord : het is enkel onze jeep die vaststaat. Dit is niet het Krugerpark in Zuid-Afrika. Dit is niet de Masai Mara in Kenia of de Serengeti in Tanzania. Dit is geen toeristisch gebied. We rijden in dit nationaal park zo goed als alleen rond. Tenslotte spoort hun mama hen aan om verder te stappen. Het is een troep jonge leeuwen die onder de vleugels van hun mama de kneepjes van het vak leren want vroeg of laat laat mama ze los en moeten ze op eigen benen staan.

In de open grasvlakte genieten de zebra’s en impala’s van hun ontbijt. Ze lopen er ontspannen bij, dus geen jagers op de loer. We rijden iets verder naar een picnic plaats voor ons ontbijt. Er wordt thee of koffie met muffins en cornflakes gepresenteerd. Vanaf hier maken we met de helft van de groep een wandelsafari. Bedoeling is vooral iets bij te leren over sporen en de werking van bepaalde planten.  De wandeling neem zo’n twee uur in beslag. Onze rangers laden hun geweren; we wandelen tenslotte in het territorium van wilde dieren. Rangers genieten een 5-jarige opleiding die van alles omhelst : de dieren kennen, hun gedragingen, sporen zoeken, planten herkennen en last but not least  ook het doden van dieren ingeval van zelfverdediging. Om hun certificaat te halen moeten ze minstens vijf dieren gedood hebben. Je wilt immers bij gevaar geen ranger die enkel  de theorie van het neerschieten kent. In Zimbabwe geldt nog altijd het principe dat een mensenleven meer waard is dan dat van een dier. In nood mag men een dier dat bedreigt, neerschieten. De wandeling gaat over vlak terrein maar we stappen tussen het hoge gras, over omvergevallen boomstammen en boomstronken. We wandelen tussen bomen en over kleine struiken. Tussen de dichte begroeiing blijft er van alles aan ons kleven. Vliegen zoemen rond ons hoofd. Een monotoom concert waar je zot van wordt. De zon brandt meedogenloos op onze huid op de open plekken in de bush. Je moet  iets overhebben voor dit unieke avontuur. We wandelen op één lijn op armslengte van elkaar in een ketting die niet mag gebroken worden. Zo zien de dieren ons als één geheel en zien ze geen gevaar in ons. Als twee impala’s ons opmerken, kunnen ze niet snel genoeg weg zijn. Ze springen dartel het bos in. Immers in een auto zien ze ons niet als mens, maar hier wandelen we zomaar en herkennen ze ons wel als hun jagers. De enige die niet op de afspraak zijn, zijn de olifanten. We hadden graag een olifanten approach te voet gedaan. Gelukkig is er plan B. Om nog geen uren verder te moeten wandelen op zoek naar olifanten, stappen we verder naar de jeep. We rijden een stukje rond en als we ergens een olifant ontwaren, stappen we uit om hem te voet te benaderen. 150 m verder is het al prijs, de plaats waar we twee uur daarvoor aan onze wandeling waren begonnen.

De olifant heeft net een modderbad genomen. Hij gaat het bos in. Onze rangers kijken eerst vanwaar de wind komt, zodat we wandelen met de wind naar ons. Zo kan de olifant ons niet ruiken. We zorgen er ook voor dat we uit het gezichtsveld van de olifant blijven. Bij olifanten is dat niet zo moeilijk, want ze zien zeer slecht.  Hij weet echt niet dat we er zijn en gaat gewoon verder met zijn rituelen.  Als de modder op zijn huid is opgedroogd, vindt hij het zalig om te schuren tegen de bomen. Op die manier komen de opgedroogde modder en de beestjes die op zijn huid zitten (zoals teken) los. We horen het schurende geluid als we de olifant tot op zo’n 15m naderen. Ongelooflijk dit van zo nabij te zien. Alweer een uniek moment.

We wandelen terug naar de jeep op zoek naar meer olifanten. Die vinden we 100 m verder. Er staan er drie aan een poel om te drinken en zich te verfrissen. Tot onze verrassing zit er hier ook een cheetah te drinken.

Het is dan ook dorstig weer. Plots duikt er een vierde olifant op die de cheetah wegjaagt. Deze verstopt zich snel tussen het hoge gras. Het is niet echt normaal cheetah’s op dit middaguur nog rond te zien stappen. Deze heeft blijkbaar flexibele werkuren of denkt outside the box. Twee olifanten vechten het nog even uit. Na dit tafereel te hebben aanschouwd, verrekken we terug naar het kamp voor de lunch. Dat wordt een wrap met een slaatje en een verse fruitcocktail als dessert. De douche wordt weer gevuld. Na de  uitputtende wandeling doet dit deugd. En dan nog even verpozen alvorens we aan de middag/avond activiteit beginnen.

Eerst drinken we natuurlijk nog een kopje thee met wat koekjes erbij. Dan terug de jeep in, voor een volgende safari.

We treffen al snel een nieuwe kudde olifanten. Ook hier zitten er een paar kleintjes tussen. Het is fantastisch de tactiek te zien die ze ten toon spreiden bij het beschermen van de kleintjes.  Drie grote olifanten omringen het kleintje constant. Andere volwassenen proberen te intimideren.

We krijgen niet genoeg van het te voet benaderen van olifanten en iets verder stappen we dan ook terug uit en naderen we twee olifanten die aan hun 4-uurtje zitten.  We stoppen nog voor een laatste sundowner terwijl de dag in avond verandert.

We rijden terug naar het tentenkamp en worden daarbij begeleid door leeuwen en olifanten die in het duister tegen elkaar op brullen. Onze laatste avond in het kamp staat in het teken van een Afrikaans avondmaal met daarbij de traditionele ‘pap’. Dit is een soort maispap dat met een tomatensaus wordt gegeten. Daarbij wordt een worstje en rundsvlees geserveerd.

Om de dag af te sluiten, neem ik nog een douche in het maanlicht terwijl dieren huilen op de achtergrond. Dit waren dagen om nooit te vergeten.