Dag 6 - Onafhankelijkheidsdag

Vandaag is het de onafhankelijksdag van Zimbabwe en hebben de meeste mensen vrij. Maar niet voor de politie-mensen die de controle van de weg doen. Vandaag moeten we zo’n 260 km rijden naar Hwange Nationaal Park, één van de grootste en belangrijkste parken van zuidelijk Afrika. Na het ontbijt om 7u vertrekken we. We hebben de lodge nog niet verlaten of daar staat  al de eerste controlepost. 2 km verder de tweede, 5 km verder de derde. Als dit zo heel de weg gaat duren, zijn we nog lang niet in Hwange. Het plan is daar kort na de middag aan te komen.

We rijden terug via Bulawayo en dan  noordwaarts.

Het landschap trekt aan ons voorbij : bossen, graslanden en valleien. Geen dorp of stad in de omtrek te bespeuren. Toch zijn er mensen op wandel. Er staan kraampjes (of toch de Zimbabwaanse versie van kraampjes) langs de weg. Hier worden fruit en groenten verkocht. Vrouwen torsen de koopwaar op hun hoofd. Vanwaar ze komen of waar ze naartoe gaan, wie weet het?…

Koeien in alle kleuren, bruin zwart, wit, bruin met wit, zwart met wit grazen langs de kant van de weg.

Ezelskarren gevuld met kinderen rijden in alle richtingen. We passeren overladen bussen met de bagage en in sommige gevallen ook  met passagiers op het dak. Af en toe  zien we een eenzame fietser die de hitte en de brandende zon dapper trotseert.

De herfst nestelt zich nu ook stilaan in Zimbabwe. Van herfst zoals bij ons is hier natuurlijk geen sprake, je ziet het enkel aan de verkleuring van de bladeren. Geel, groen, rood wisselen elkaar af.

Je kan je wel inbeelden dat er hier op het platteland geen goede medische voorziening is. Vroeger had je nog mobiele verpleegposten maar die zijn door de financiële problemen van het land al lang afgeschaft. De emigratie van de blanken heeft er natuurlijk ook geen goed aan gedaan. Bovendien trekken ook de zwarte dokters weg, aangezien ze in de buurlanden meer kunnen verdienen. Het sterftecijfer van Zimbabwe ligt dan ook enorm hoog. Er zijn drie belangrijke oorzaken. Ten eerste het grote aids probleem. Dit zorgt niet alleen voor een hoog sterftecijfer, het drukt ook op de economie want een groot deel van de actieve bevolking is besmet met het virus. In Zimbabwe bestaat er een verbod op kinderarbeid onder de 18 jaar, dus deze niet besmette kinderen mogen nog niet werken. Niet besmette ouderen, zijn te oud om te werken en/of dragen al de zorg van hun kleinkinderen wier ouders al overleden zijn. Blijft de actieve klasse die dus veelal niet kan werken door ziekte en ook vroeg sterft. Hun culturele achtergrond zorgt ervoor dat preventie hier nog steeds moeilijk ligt. Condooms en medicijnen zijn er wel, maar de bevolking doet er niet aan mee.

Voorts is er ook TBC en bovendien nog malaria ook : zowel de gewone als de cerebrale.

Iets na de middag komen we aan de ingang van Hwange. Hier stappen we over in 4x4 terreinwagens want en het is nog zo’n 30 km naar ons logement. De wegen in het park zijn uiteraard ongeschikt voor onze minibus. Onze rit zal zo’n twee uur in beslag nemen en is eigenlijk al een soort game drive. De bavianen staan ons al op de wachten. 

Ook de giraffen komen een kijkje nemen.

Verder zien we nog impala’s, zebra’s en gnoes.

De koedoe’s, blijven schichtig. Het wordt al vroeg donker en we zullen onze slaapplaats pas na het donker bereiken. We stoppen nog even om iets te drinken en een snackje te eten aan een waterplas waar zich krokodillen schuilhouden. Op de achtergrond slaat een giraf die zijn avondwandeling doet, het tafereel gade. De zon zakt langzaam.

Terwijl de lucht zich hult in schakeringen van rood, roze en oranje en de jeep zich al zichzaggend een weg baant in het hoge gras tussen de bomen op weg naar onze slaapplaats, weet ik al dat dit een reis wordt om nooit te vergeten.