Dag 12 - The Big Five

Het is zondag vandaag.  Net zoals bij ons gaan de gelovigen naar de kerk. Als we ons hotel na het ontbijt verlaten richting Botswana, lopen hele gezinnen langs de kant van de weg naar hun viering. Ze zijn allemaal op hun paasbest. Sommige helemaal in het wit, andere in het groen… Er doet zich dan ook een ‘duisternis’ aan religies voor in zuidelijk Afrika. Dat stamt natuurlijk nog voort uit hun koloniaal verleden. Elke godsdienst die je maar kan bedenken komt hier voor,  inclusief Getuigen van Jehova en Scientology. Er zijn zelfs godsdiensten die een mengeling zijn van christelijke godsdiensten en de lokale, traditionele geloven.  Nog straffer : ten zuiden van de evenaar, gaan al deze godsdiensten probleemloos met elkaar om. Daar kunnen we nog van leren.

Vandaag verlaten we Zimbabwe voor onze laatste halte van deze reis. Op de grens van Zimbabwe met Botswana gaat het er in elk geval veel gemoedelijker aan toe dan bij het binnenkomen.

Botswana is zo’n land waarvan je weet dat het bestaat maar het komt nooit in het nieuws. Dat komt omdat Botswana het enige echte democratische land van Afrika is en economisch en politiek stabiel. Tot zijn onafhankelijkheid in 1966 heette het land Bechuanaland en was het een protectoraat van de Britten.  Deze onafhankelijkheid vond plaats zonder bloedvergieten. Het lokale bestuur was feitelijk in handen van de Britten maar de lokale chiefs waren wel in functie gebleven. De Britten hielden vast aan Botswana als protectoraat en als strategische wig tussen de Portugese kolonies Angola en Mozambique, de Duitse kolonie Namibië en de Boeren uit Zuid-Afrika.

Toen dit niet meer nodig bleek te zijn, gaven ze Bechuanaland op en Botswana was geboren. De president werd bij democratische verkiezingen gekozen. De jonge republiek Botswana stond er economisch beroerd voor. De enige echte economische activiteit was de veeteelt. In 1967 bleek dat de Britten zich enorm vergist hadden in het opgeven van Botswana, toen bleek dat het land over enorme diamantvoorraden beschikte. Dat zou in de jaren 70 en 80 de grootste economische groei ter wereld opleveren en het land tot één van de welvarendste van Afrika maken. Het land drijft nog steeds op de diamantwinning. Het voert de lijst aan van de grootste diamantproducenten ter wereld. Botswana heeft zijn huishoudboekje op orde. Het heeft zelfs een begrotingsoverschot. Het zorgt voor zijn bevolking. We zien zelfs een sociale woonwijk. Dit land is niet alleen een voorbeeld voor de rest van Afrika, maar ook voor ons.

In Botswana bezoeken we het Chobe Nationaal Park. Dit is zo’n 12.000km2 groot en niet omheind zodat de dieren vrij kunnen migreren tussen Chobe en Hwange. Chobe begint waar de Kalahari woestijn eindigt.  Alle dieren die in zuidelijk Afrika voorkomen, kunnen hier waargenomen worden met uitzondering van de neushoorn.

Wat ze hier wel hebben is een antilope die nergens anders te vinden is, de puku. Zij ligt in het namiddagzonnetje op ons te wachten als we aan onze safari beginnen.

Iedereen die een safari maakt, is eigenlijk pas gelukkig als ze de Big Five zien. Deze benaming is uitgevonden door de jagers indertijd en duidt de gevaarlijkste dieren aan om te voet te jagen.

Dit zijn de olifant, leeuw, neushoorn, luipaard en buffel. Tot nu toe ontbreken er twee op het lijstje, nl. de buffel en het luipaard. Dat wordt de inzet van de safari van vandaag. Aan de oever van de Chobe rivier, ligt een buffel in het water wat te verpozen en zich te ontdoen van de insecten. Check, buffel kunnen we ook  afvinken. 

Het zal niet bij die ene buffel blijven. Want we komen er nog massaal tegen. Op deze tijd van het jaar bevinden de buffels zich in Chobe waarna ze terug naar Hwange migreren.  Aan de waterkant ligt een krokodil op de loer. Twee impala’s komen niets vermoedend aangewandeld.  Zullen we dan toch onze kill te zien krijgen? Toch niet. De impala’s hebben het op tijd in de gaten en de krokodil laat rustig begaan.

Een giraf poseert als een volleerd model voor onze lens.

De bavianen zijn ook van de partij. Ze hebben babytjes bij zich die alles nog moeten leren, en dat gaat letterlijk en figuurlijk met vallen en opstaan. Schattig om zien.  

Ook de olifantenpopulatie is alweer aangedikt. We komen een groep tegen met wel heel veel kleintjes. In Chobe moeten ze niet wakker liggen van de olifanten, ze hebben hier verreweg de grootste populatie van de wereld.

Om onze Big Five te vervolledigen, hebben we echt wel een luipaard nodig. Onze gebeden worden dan ook verhoord om exact 17u. Een luipaard ligt in de schaduw van een struik nog wat te verpozen alvorens op stap te gaan op zoek naar een exquis avondmaal.  

De Big Five is binnen. Op onze weg het park uit, komen we een paar mannetjesolifanten tegen die boel hebben met elkaar. Er is er één bij die al briesend gevaarlijk dicht bij de auto komt. Oef, dat was nipt. Even de adem ingehouden. 

We houden nog even halt aan de oever van de Chobe rivier om van een prachtige zonsondergang te genieten.

Op de achtergrond horen we de gevarenroep van de impala’s. Dat doen ze om andere impala’s te waarschuwen dat er gevaar dreigt. Ook nu blijft een kill uit…