Dag 10 - The Victoria Falls I presume?

Die grote ontdekking van Dr. Livingstone staat vanmiddag op het programma. Vanmorgen doen we eerst nog wel iets heel speciaals.

We staan om 10u klaar als het busjes ons oppikt voor … een leeuwenwandeling.

Dit gebeurt in een soort reservaat waar men een kweekprogramma voor leeuwen is begonnen met als doel uiteindelijk deze leeuwen uit te zetten in het wild om de dalende leeuwenpopulatie in Afrika tegen te gaan. Dit gebeurt in drie stappen. Allereerst worden de leeuwen via het kweekprogramma in gevangenschap geboren. Hier blijven ze afgeschermd en worden ze gevoederd. Men neemt deze dieren op wandel in de bush om hun instincten te laten ontwikkelen. In een volgend stadium worden de dieren in een afgeschermde omheinde habitat met voldoende wild losgelaten, waar zij niet meer gevoederd worden en zelf op jacht moeten gaan naar eten. Zij worden hier uitgezet in een troep. De welpen die hierin geboren worden, zijn de dieren die uiteindelijk in een laatste fase in het wild worden uitgezet. Dit project wordt volledig  privé gefinancierd  met giften en met wandelingen die ze organiseren. Vanmorgen doen we zo’n wandeling. We wandelen met de leeuwen uit de eerste fase. Broer en zus zijn  ongeveer 22 maanden oud en zullen binnen een viertal maanden worden uitgezet in het tweede stadium. Ze liggen nog een uiltje te knappen als we aankomen. Het is ondertussen al lekker warm en leeuwen houden niet van warmte. Ze hebben immers een klein hart en kleine longen en functioneren daarom beter in de koele uren. Alvorens de leeuwen  ons op een wandeling meenemen, mogen we elk eerst met hen op de foto terwijl we het dier aaien. Dat mag achteraan aan de staart. Het hoofd en oren mogen we onder geen beding aanraken. We naderen de leeuwen langs achteren en praten tegen hen. Zo zijn ze meer op hun gemak. De leeuwen zien hun begeleider  als hun mama en de dominante ten opzichte van henzelf. Daarom kunnen we met hen wandelen. Zogauw wij onze dominante rol verliezen, kan het wel eens gevaarlijk worden. 

We wandelen elk om beurten met de leeuwen. Na een korte wandeling  met mij, besluiten ze even aan waterplas te drinken. Even verder mogen we alweer op de foto met hen. Het blijft toch vreemd ze zo te aaien.

Een mannelijke leeuw wordt zo’n 15 jaar, een vrouwtje iets ouder, net als bij de mens. Buiten de mens is hun enige vijand , geloof het of niet, de hyena. Hyena’s in groep kunnen zelfs verschillende leeuwen tegelijk aan. De leeuw zelf kan behalve grote olifanten alle andere dieren doden. Ze doden om te eten maar ook voor hun plezier.

Na de middag staat hét hoogtepunt op het programma.

David Livingstone zei hierover :  'Geen enkel ander uitzicht in Engeland kan de schoonheid hiervan overtreffen'. Hij had het over wat de lokale bevolking  Mosi-oa-Tunya noemde (letterlijk vertaald: de rook die dondert), door ons beter bekend als de Victoriawatervallen.

Op 17 november 1855 was Dr. Livingstone de eerste blanke die de watervallen aanschouwde. Dat gebeurde toen hij in een kano de Zambezi rivier afvoer en in de verte een mysterieuze wolk boven het landschap zag hangen. Hij moest toen nog 10 km afleggen, maar werd desondanks verrast door Afrika’s grootste waterval. Hij kon net op tijd zijn kano aanleggen op een eilandje midden in de Zambezi. Omdat hij zo onder de indruk was van dit natuurverschijnsel, noemde hij de watervallen naar de toenmalige koningin Victoria. De watervallen zijn dan ook impressionant te noemen. Over een totale lengte van 1.700m stort de Zambezi zich in een 108 m diepe kloof. Het water is afkomstig vanaf de hooglanden van Angola en de verschillende rivieren die nadien  uitmonden in de Zambezi. Het water van Angola is zo’n zes maanden onderweg voor het zich van de kloof stort. Aangezien de watervallen niet gevoed worden door bronwater maar regenwater, verschilt de hoeveelheid water dat de Zambezi aanvoert per seizoen. Op dit moment wordt er zo’n 9.200m3 per seconde verplaatst, in november is dit maar 320m3. We horen en zien de watervallen al van in de verte. Het gebulder is oorverdovend. De damp die zich uitstrekt boven de watervallen, is ongelooflijk. Deze kan tot 50 m hoog uitstijgen. Ons bezoek is voor de namiddag gepland omdat zich dan een regenboog ontwikkelt boven het woeste, schuimende water. Over de lengte van de watervallen, zijn verschillende uitkijkpunten gemaakt. Maar opgepast, de ‘donderende rook’ maakt ons op sommige momenten drijfnat zodat we moeilijk foto’s kunnen maken en zijn door het regengordijn de watervallen niet altijd zichtbaar. Op dit ogenblik zijn de watervallen dan ook het imposantst.

Ze zijn het symbool geworden voor het hele Afrikaanse continent en één van de zeven natuurlijke wereldwonderen. Wij staan er met open mond naar te kijken.

Om het verhaal helemaal af te maken, schepen we in voor een twee uur durende cruise op de Zambezi rivier die de grens vormt met Zambia. De Zambezi is na de Nijl, Congostroom en Niger de vierde langste rivier van Afrika.  Aan boord van het schip worden we verwend met drank en hapjes terwijl in het water de nijlpaarden voor vertier zorgen, zowel langs Zimbabwaanse, als langs Zambiaanse kant. Livingstone noemde de Zambezi ‘Gods snelweg naar de Indische Oceaan’. Vandaag heeft God voor een onvergetelijk einde van de dag gezorgd als de zon met haar laatste krachtinspanning van de dag haar licht laat schijnen op de machtige Zambezi.