Dag 10 – De hoofdstad Thimphu

In Thimphu, vrij vertaald ‘stad van de zinkende rots’ wonen zo’n 20.000 mensen.  Een kleine stad met wel druk verkeer, maar  zonder verkeerslichten. Wat ze wel hebben zijn duizenden honden. Deze wilde honden zijn overal in Bhutan een probleem, maar hier is de kakafonie niet meer te overzien. Zij die geen oordopjes bij zich hadden, gingen een moeilijke nacht tegemoet.

Bij aankomst gisterenavond, schitterde de verlichte nationale dzong in het donker.

Ons hotel bevindt zich recht over de boogschietbaan. Boogschieten is de nationale sport van Bhutan en ik schrik van de afstand die de pijl moet overbruggen. Spijtig genoeg voor ons zijn er maar een paar boogschutters aan het oefenen en vindt er geen wedstrijd plaats. Deze wedstrijden zijn blijkbaar een plezier om naar te kijken. Immers de ploeg die het doel mist, wordt uitgelachen door de tegenstanders die het op een dansen zetten. Omgekeerd, als het doel geraakt wordt, is het de scorende ploeg die aan het dansen gaat.

Na het ontbijt trekken we de stad in. En zoals bij elke grote stad, is het maar een grijze trieste plaats. Een fan kan je mij niet noemen.  Het staat mijlenver van het Bhutan zoals we het tot nu gezien hebben. Er blijft niet echt veel meer van de charme van het land over. We bezoeken eerst de Memorial Chorten, een indrukwekkend monument, gebouwd ter herinnering aan de derde koning. Elke morgen komen de inwoners hier hun drie toertjes rond de stupa lopen alvorens ze gaan werken. De ouderen brengen hier de dag door.

Het regent lichtjes tijdens ons bezoek. Geen zware regen, maar een beetje blauwe lucht is toch aangenamer en ook wat warmer.
We rijden wat hoger de bergen in om naar het grote verbronzde boeddha-beeld te gaan kijken. Met zijn 51 m, het grootste in heel Bhutan. Het beeld werd gefinancierd door een Chinees. De bouw van het monument heeft al heel wat jaren geduurd en nog zijn de werken niet afgerond. Men probeert nu 1.000 boeddhabeeldjes in de voet van het beeld te zetten waar men dan tussen kan rondlopen. Een beetje afgekeken van het Vrijheidsbeeld in New York.

We rijden iets ver naar het Chanankha Lakhang, één van de oudste kloosters van de vallei van Thimphu gebouwd in de 15^de eeuw. Hier komen de inwoners van de vallei naartoe om hun pasgeboren kind een naam te laten geven door de monnik. Deze is ook een ‘genezer’ die zieke kindjes zegent. Vanaf hun geboorte tot  ze naar school gaan (op hun vierde), moeten er elke maand offers voor dit kind gebracht worden. 

Bij het afdalen van de heuvels, krijgen we een mooi zicht op het dzong die we deze keer niet kunnen bezoeken. Hij is van vrij recente makelij (einde 19^de eeuw), maar is overdag niet toegankelijk voor bezoekers.  Deze nationale dzong is niet enkel de zetel van de regering (nadat de derde koning Thimphu tot hoofdstad had gemaakt), maar ook het religieuze centrum van het land. 

De nationale dzong is in theorie de residentie van de koning, maar de huidige koning heeft beslist in zijn ‘stulpje’, dat hij bewoonde toen hij nog kroonprins was en dat zich rechts van de dzong bevindt, te blijven wonen. En dat stulpje is een gewoon woonhuis, niks dat verraadt dat het staatshoofd hier resideert.  Naar koninklijke normen dus eerder bescheiden. De koningen van Bhutan (toch zeker de laatsten) houden er een vrij sobere levensstijl op na. Ze verplaatsen zich in gewone auto’s, vliegen met de lijnvluchten van de nationale luchtvaartmaatschappij DrukAir en proberen zoveel mogelijk het land door te reizen en te praten met de inwoners over hun dagelijkse problemen om daar een oplossing voor te vinden. Hij is dus eigenlijk zelden te vinden in Thimphu. 
Recht tegenover de dzong bevindt zich het nieuwgebouwde parlement. Sinds de laatste verkiezingen bestaat de regering van Bhutan uit tien ministers, onder wie één vrouw. 
Als laatste stop voor de lunch gaan we nog even naar het postkantoor. Bhutan beschikt blijkbaar over een fantastische collectie zegels voor verzamelaars en je kan ook je gepersonaliseerde zegels laten maken.

We lunchen in de stad en maken nadien nog een wandeling naar het klokkentorenplein. Tijdens deze wandeling zien we een verkeersagent het verkeer op het drukke kruispunt van Thimphu regelen. Zijn armbewegingen lijken eerder gecontroleerde ballet- of tai-chibewegingen en zijn zalig om naar te kijken. Van een gestilleerd optreden gesproken. Dat is wel wat anders dan onze verkeersagenten die in het beste geval een oranje salami rondzwieren. 

Ik zal blij zijn als we straks Thimphu verlaten. Geef mij  toch maar het platteland, veel charmanter, veel authentieker. De mensen daar hebben niks of minder dan niks, maar blijken toch gelukkig te zijn. Hier in Thimphu merk je toch een hogere levensstandaard, veel meer westers gericht, maar de streek heeft geen originaliteit meer. Het toerisme is hier dan ook begonnen. Het is duidelijk waarom enkel de mensen hier in het westen belasting moeten betalen, althans zij die werken in loondienst. De boeren op het platteland worden met rust gelaten.

Na deze wandeling verlaten we Thimphu met bestemming Paro. We rijden eindelijk eens over een normaal geasfalteerde weg. Deze werd aangelegd tussen Paro en Thimphu in 2008 voor de kroning van de huidige koning, want alle buitenlandse genodigden en hoge bezoekers moesten van de nationale luchthaven in Paro  een beetje comfortabel naar Thimphu worden gebracht. 
Onderweg houden we nog even halt aan de Simtoka dzong. Dit is het oudste kloosterfort van Bhutan gebouwd in 1627. Om het fort te bereiken moeten we over een hangbrug gemaakt van … afrasteringsdraad. Niks voor mij dus. Ik bekijk de dzong wel vanaf de overkant van het rivier

De 65 km zijn deze keer snel overbrugd. We logeren in Paro in het enige 5-sterren hotel dat Bhutan rijk is. Het is een prachtig resort in Bhutanese stijl, maar niet kitscherig. Het werd recent door National Geographic uitgeroepen tot één van de vierentwintig uniekste lodges in de wereld.

Ik ga hier zeer gelukkig zijn.