Dag 4 – Ohh sole mio

Het weer is uitermate gewillig vandaag, een straalblauwe lucht, geen wolkje te bespeuren. Ideaal weer dus om te genieten van het panorama vanop de Campanile.

De lift brengt ons tot zo’n zestig meter hoogte waar zich de klokken bevinden (deze werken wel niet meer). Met dit perfecte weer kunnen we zelfs de met sneeuw bedekte toppen van de Dolomieten bewonderen die zo’n honderd km verder liggen.

We werpen nog een laatste blik op wat we de voorbije dagen gezien hebben maar dan vanuit de lucht.

Schitterend. Na zo’n tien minuten heb ik het gezien. De wind waait ongemeen hard en is nog steeds erg guur. Brrr.

Ik wandel nog even rond op het statige San Marco plein dat omgeven wordt door de oude regeringsgebouwen.

Want om 10u30 hebben we een afspraak aan de gondels. We gaan een halfuurtje varen. Een gondeltocht is niet goedkoop : officieel 80 Euro voor een kwartiertje varen waarbij je enkel ofwel op het Canal Grande door elkaar wordt geklutst door de grote voorbijvarende schepen ofwel op kleinere kanaaltjes vaart waar je steeds in de file zit. Wij maken een tocht van een halfuur van een combinatie van de twee die 120 euro per gondel kost. Als je wil dat de gondelier zingt, kost het nog extra.

De gondels zijn gemaakt van acht soorten hout en afgewerkt met 10 lagen zwarte verf. Ze  zijn rijkelijk versierd met koperen zeepaardjes en vroeger werd er nog veel met satijn gewerkt. De boeg heeft een ietwat afgeschuinde vorm die ervoor zorgt dat de gondel zeer wendbaar is in de smalle kanaaltjes. In de 16^de eeuw telde Venetië nog 10.000 gondeliers, nu zijn dat er nog slechts zo’n 400. Er is welgeteld één vrouw bij. Ze zijn allen geboren in Venetië en het beroep wordt dikwijls van vader op zoon (of dochter) doorgegeven.  Het wordt ons laatste wapenfeit in Venetië. Na een halfuurtje varen op het Canal Grande en de kleine intiemere kanalen met pittoreske bruggen, meren we terug aan. We werpen nog een laatste blik op het San Marcoplein waar er nog steeds feestgevierd werd door de carnavalisten. Op het podium gaat het feest nog door tot Vastenavond.

We hebben niet de Samba gedanst zoals in Rio, geen stoet gezien van de Voil Jeanetten van Aalsjt, geen hoempapa zoals in Nederland, geen Gilles de Binche en het was ook niet de sfeer van Mardi Gras in New Orleans.  Wat we wel zagen was een uniek feest dat nog dagen zal duren. We waanden ons bijwijlen in een sprookje met prachtige kostuums. Het is inderdaad het mooiste carnavalsfeest van Europa.