Dag 9 - Een mythische dag met de Iban

Was gisteren al geweldig, dan wordt vandaag een topdag. Want we brengen vandaag een volledige dag door bij de Ibans. Ze komen ons vanmorgen afhalen met  lange boten voor een tocht het oerwoud in.  Ik zit in een boot bestuurd door de chief van de chiefs. Een eer. We varen eerst op het meer, daarna op de grote rivieren om ongeveer na een uur op de kleinere stromen te eindigen.

Onze eerste stop is aan  één van de grootste longhouses van de streek. Hier wonen  maar liefst 31 families samen. Het longhouse is zo groot dat het zelfs niet meer kon uitgebreid worden, hoewel dat nodig was. Daarom zijn er ook families die leven in een privéhuisje op het domein, maar ze behoren wel degelijk tot het longhouse. We klimmen omhoog via een wel heel bizarre trap. Tientallen nieuwsgierige kinderen komen een kijkje nemen. Op het erf lopen de kippen vrij rond. 

Het is even wachten op de chief. De man is zwaar getatoeëerd en is al 78 jaar. Wat vooral opvalt zijn de tatoeages op zijn hand. Dat blijken geen onschuldige tatoeages te zijn. Elk speciaal teken betekent een gesnelde kop. En ik tel er algauw enkele bij elkaar. De chief heet ons welkom en de glazen worden alweer bovengehaald. De Ibans kennen hun wereld 😉.

We mogen hier ook een kijkje komen nemen in zo’n privé-appartementje. Veel stelt het niet voor. In de eerste kamer waar je binnenkomt wordt gegeten en geslapen. De matrassen staan gewoon rechtop tegen de muur. De volgende kamer is de keuken annex badkamer. Ze hebben een eigen kookvuurtje dat werkt met een gasfles. Verder hebben ze als badkamer een ‘gat in de grond’. Er is elektriciteit en het water wordt via een elektrische pomp vanuit de rivier opgepompt. Zo kunnen ze toch in hun basisbehoeften voorzien. De Ibans leven vooral van jagen op alles wat eetbaar is en leeft. 

Na een bezoek van ongeveer een uur, stappen we weer in de boten en varen verder het oerwoud in. 
De grote eeuwenoude bomen met gigantische takken reiken van oever tot oever en hangen beschermend over ons. Nadeel is dat de hemel en zon maar af en toe zichtbaar zijn. Sommige van deze bomen zijn wel honderd meter hoog. Het geluid van klaterende watervallen doorbreekt de dierlijke oerwoudgezangen.

De boten zijn behalve de bootsman ook voorzien van een helper. Diep in het oerwoud staat het water laag en hebben de boten niet veel speling in de diepte. Door het kraakhelder  water zien we de witte keien op de bodem liggen. Ook versperren boomstronken af en toe de weg. De helper duwt boomstammen dan opzij en als de boot vast komt te zitten op de ondergrond probeert hij ons met een peddel erover te duwen. 

Gelukkig moeten we zelf niet uitstappen, wat kan gebeuren als de boot echt te zwaar weegt.  Op  een bepaald moment is wel kantje boord als helper en bootsman moeten uitstappen om de boot al schurend over de keien te trekken. De smalle lange boot wiegt ongelofelijk en de bochten worden bijzonder scherp aangesneden en tot een paar maal toe vrees ik dat we gaan omkieperen. Hier en daar wordt een gilletje geslaakt. Ik hou mijn hart vast voor mijn camera. Onderweg  sprokkelen we nog hout en bamboestokken die de Ibans nodig hebben om onze lunch te bereiden. Wat een zalige tocht is dit. Het oerwoud-gevoel is nooit veraf. Het lijkt alsof we alleen op de wereld zijn. Het is puur genieten. Ver van de bewoonde wereld, ver van onze dagelijkse stress, genieten we van de natuur en dat op het ritme van de natuur. Na enkele uren voelen we ons al een echte oerwoudbewoner. De Ibans houden halt aan een mooie waterval, waar we de gelegenheid krijgen een plons te nemen in het water of om het stromende water als in een echt tropisch momentje, over ons hoofd te voelen lopen.

Ik hou het bij pootje baden, maar als de visjes aan mijn tenen beginnen te sabbelen hou ik ook dit voor bekeken. Wat een idyllische plaats hebben onze vrienden uitgekozen voor onze lunch.  Een prachtig stukje oever langs de kronkelende rivier.

Ondertussen hebben de Ibans een barbecue aangestoken voor onze lunch. Het is ongelooflijk wat een lekkere lunch zij voor mekaar krijgen met eenvoudige middelen. 

Wij hebben een buitenkeuken nodig of toch al een state of the art  barbecue om iets deftigs op tafel te toveren. Ze maken met het gesprokkelde hout een vuurtje, leggen er roosters op en de kip en de runderlapjes kunnen beginnen bakken. Kippenboutjes worden op fijne houten stokken gestoken en als een reuze saté gebraden boven een tweede vuurtje. Iemand anders vult bamboestokken met sticky rice, die ook boven het vuur gekookt worden. Er worden ook jungle-varens voorzien. Een ajuintje gaat de pot in, dan de jungle-varens erbij die verschrompelen zoals spinazie en afkruiden met sojasaus, oystersaus en chili. We krijgen thee of water te drinken en als het eten klaar is, is het smullen geblazen. Als dessert worden er ook verse ananas en banaantjes voorzien. Om duimen en vingers af te likken.  Als digestief wordt er nog een glaasje rijstwhisky geschonken.
Deze picknick met de Ibans langs de waterkant is echt één van de mooiste momenten van mijn leven.
Dit is geen Bokrijk of in scene gezet voor de toeristen. Dit is het echte leven van de Ibans en wij mochten het vanop de eerste rij meebeleven. 

Als onze picknick erop zit, is het inpakken geblazen en gaat alles weer mee de lange boten in. Op het moment dat wij willen instappen, begint het hard te regenen. Deze tropische regenbui zullen we niet kunnen verschalken. Maar het maakt het geheel wel af. We hebben al zoveel geluk gehad met het weer (normaal regent het elke dag op Borneo, ook als het niet het regenseizoen is) en het maakt er onze dag alleen maar echter op. Bij het regenwoud hoort nu eenmaal regen.
Gelukkig dat het nu pas begint en niet tijdens onze barbecue. Zeiknat, ondanks de regenvestjes, bereiken we onze lodge.
Tijdens onze dag in het oerwoud ontpopten de gevreesde Ibans zich tot de perfecte gastheren. Wat een voorrecht van hun leven geproefd te mogen hebben, een voorrecht waarbij zij een stukje van hun ziel ontblootten.
Deze dag zal mij altijd bijblijven. Dit was Borneo op zijn best...