Dag 3 – De Baai van Halong op aarde

Hier in het noorden van het land, kent men wel degelijk vier seizoenen net als wij, al blijven de winters zeer zacht met temperaturen van rond de 15°. In het zuiden kennen ze echter maar twee seizoenen, een droog- en regenseizoen. Het weer is voorlopig erg veranderlijk. Zo kregen we gisteren zowel zon als motregen en een dreigend onweer in de verte bij 27°. Vandaag is het blijkbaar een stukje frisser dan gisteren en is het nog steeds zwaarbewolkt.

Onze nacht in het zeer luxueuze Movenpick hotel heeft deugd gedaan. Iets verder in onze straat, ligt het zogenaamde ‘Hanoi Hilton’, dat minder luxueus is dan de naam laat vermoeden. Erger nog, het is de plaats waar je vooral niet wilde zijn. Want Hanoi Hilton is de bijnaam van de Hoa Lo gevangenis, waar tijdens de Vietnamoorlog Amerikaanse krijgsgevangen werden ondergebracht.  Over hun lijden, brutale behandeling en zelfs foltering werd de film ‘Hanoi Hilton’ gemaakt, een film die focust op hun belevenissen maar vooral op de hechte band en vriendschap die ontstonden tussen de gevangen soldaten en die op deze manier weerstand boden aan hun cipiers.  Eén van de beroemdste krijgsgevangenen hier was voormalig Amerikaans presidentskandidaat  John McCain.

Op weg naar onze bestemming van vandaag maken we voor het eerst kennis met het Vietnamese platteland. Rijsvelden, rijstvelden en nog eens rijstvelden. Vietnam is niet voor niets de grootste uitvoerder van rijst ter wereld. In die rijstvelden zien we ook nog de restanten van een vroeger gebruik. In het verleden werd een overledene immers begraven temidden van zijn rijstveld. Familie is zeer belangrijk in het leven van de Vietnamees en op deze manier blijft een dode ook verbonden met het dagelijkse werk. Deze gewoonte werd ondertussen verboden om  hygiënische redenen en net zoals bij ons moeten alle doden begraven worden op een kerkhof. Op de rijstvelden getuigen oude grafstenen echter nog van de ooit wijdverspreide praktijk. De overheid probeert trouwens het cremeren aan te moedigen door hiervoor subsidies te geven, maar slechts 3% van de bevolking wordt effectief verast. De begrafenisrite in Vietnam is ook wel bijzonder te noemen. Men wordt immers niet één- maar tweemaal begraven. De eerste maal wordt men begraven zoals bij ons in een gewone houten kist. Die gaat voor ongeveer drie jaar de grond in. Na drie jaar wordt deze weer opgegraven en worden de overgebleven botten gereinigd met geparfumeerd water. Deze botten worden dan herbegraven, maar deze keer in een kleinere porseleinen kist.

We zijn op weg naar Hoa Lu, dat diende als decor voor de Franse film ‘Indochine’ met Cathérine Deneuve.  Daar aangekomen, nemen we een kleine jonk waarmee we door het prachtige landschap van de ‘Baai van Halong op aarde’ varen. Het landschap bestaat uit kalksteenrotsen die hoog oprijzen uit ondergelopen rijstvelden en lagunes. 

De bewolking hangt als een zwaard van Damocles boven onze hoofden, maar het zorgt ook voor een soort van nevel over het landschap waardoor de hele ervaring iets mysterieus krijgt. De jonken worden veelal bestuurd door vrouwen die met hun … voeten de peddels bedienen. Vissers staan tot hun middel in het water  terwijl wij spelevaren. We genieten van de uitzichten en varen  onderweg doorheen drie grotten  (opgepast voor het hoofd) en meren na 1,5 uur en een ervaring rijker terug af. 

Na onze bootsmannen en –vrouwen te  hebben zien werken, is het onze beurt. Er staan immers fietsen voor ons klaar voor een tochtje langs de rijstvelden en de kalksteenformaties. Het wordt puur genieten. Het is op zich een ontspannend ritje via een smal paadje tussen de met water gevulde  rijstvelden en rijzende kale rotsen.  

De uitzichten zijn fenomenaal ondanks de mistige toestand en gelukkig blijft het droog. De zogenaamde ‘Baai van Halong op aarde’ smaakt naar meer. Oh ja, natuurlijk. Er komt nog meer, met de enige échte Baai van Halong.