Dag 7 - Het waterballet van Tadoussac

De wonderen van Oost-Canada. Zo noem ik dit verhaal. Wonderlijke steden, wonderlijke natuurfenomenen, en als alles goed gaat vandaag nog een wonderlijke dag op het water wanneer hopelijk het wonderlijke dierenrijk op post zal zijn.

We rijden vanmorgen via de panoramische route langs de St. Lawrencerivier. Hoe verder we van de bewoonde wereld rijden, hoe prachtiger de herfstkleuren worden. Bloedrode, goudgele en wintergroene bladeren zorgen voor een prachtig nazomers kijkspel. We hebben dan ook de perfecte periode gekozen voor deze reis want vroeger dan eind september is er nog niet veel verkleuring te zien en later in oktober vallen de bladeren af.

We rijden door het charmante Baie St. Paul, gelegen op de oevers van de St. Lawrencerivier. In dit idyllische kunstenaars- en schildersdorp werd het bekende Cirque du Soleil opgericht door twee voormalige straatartiesten en dat al in 1984.

Het is een stralende dag vandaag. De zon is overvloedig  van de partij  en die zorgt voor een aangename 16°. Maar op het water straks zal de gevoelstemperatuur veel lager liggen alleen al door de wind. Voor we op de boot stappen, trekken we nog wat warme spullen aan. Ook al zie ik eruit om naar de Noordpool te gaan, je kan niet warm genoeg aangekleed zijn.

Ik hoop op een topdag want we maken ons klaar voor een … walviscruise. Die zal zo’n drie uur duren.
Walvissen zijn niet alleen de grootste zeezoogdieren ter wereld, velen ervan zijn ook bedreigd. Eén van de beste manieren om deze reusachtige dieren nog in de natuur te zien is een walviscruise. Dit soort cruises worden op verschillende plekken in de wereld aangeboden, maar één van de beste plaatsen om ze te zien is de St. Lawrencerivier.
De rivier ter hoogte van Tadoussac waar de Saguenayrivier uitmondt in de St. Lawrence, is een uitzonderlijk voedzame plaats voor walvissen, mede dankzij de samenvloeiing van zoet en zout water. Dit produceert een hoop plankton wat vissen aantrekt die op hun beurt graag worden verorberd door de walvissen. De St. Lawrence is zowel lang (3.260 kilometer) als breed (2 tot 100 kilometer) en diep genoeg zodat walvissen zich hier vrij kunnen bewegen.
Het walvisseizoen loopt grosso modo van mei tot en met oktober, al is dat wel een beetje afhankelijk van het weer. De beste periode om walvissen te zien is juni, juli en augustus omdat in deze periode veel walvissen aankomen in de St. Lawrence.
De meest gespotte walvis in Tadoussac is de beluga of witte dolfijn. Dit opvallende witte dier migreert niet en beschouwt de St. Lawrence als zijn thuis. In de winter, wanneer de rivier quasi volledig dichtvriest (november tot april), verhuizen de beluga's naar de plek waar zoet en zout water samenstromen of tot de monding van de St.  Lawrence.
Een tweede belangrijke walvis in de rivier is de dwergvinvis. In tegenstelling tot de beluga, die in troepen zwemt, is dit een solitaire walvis.
De bultrug is wellicht de meest indrukwekkende walvis, wegens zijn spectaculaire sprongen. Ook deze walvis leeft alleen en groepeert zich enkel om te jagen. In de hele wereld zijn er nog zo'n 12.000, waarvan slechts enkele honderden in de Atlantische Oceaan.
In de St. Lawrence worden ook nog andere walvissen en dolfijnen gespot, zij het op minder regelmatige basis. Daaronder valt onder meer de blauwe vinvis, het grootste zoogdier ter wereld en een zwaar bedreigde walvis. Over de hele wereld zijn er nog maar 5.000.

Dit is de theorie. Nu maar hopen dat we iets te zien gaan krijgen. De natuur laat zich niet dwingen. Na enkele kilometers varen, zien we  aantal boten verzamelen in de verte. Bingo. Ik wrijf me in de handen. Onze boot zet koers richting walvissenschool al houden we nog wel even halt aan een uitgebreide troep zeehonden. Ze zwemmen, duiken en spelen er op los.
En even later duiken ook de eerste walvissen op…
Onze missie is dan al geslaagd. Het wordt drie uur genieten. Met de regelmaat van de klok komen de walvissen boven. We krijgen voornamelijk de dwergvinvis te zien. Het zijn gigantische dieren die zich toch sierlijk en kwiek zich uit het water hijsen.  De ademspuit is niet erg zichtbaar, maar eens dicht genoeg wel goed hoorbaar. Trouwens de dieren spuiten eigenlijk geen water. Wat we zien is de condensatie die ontstaat door het ademen van het dier. 

Als prima ballerinas lanceren de walvissen zich elegant uit het water. Net zoals balletdansers lijken ze te dansen op het puntje van hun staartvinnen. Het resultaat van dit spektakel is een prachtige balletvoorstelling waarbij alleen de muziek van Tchaikovsky ontbreekt. Toch wat anders dan dolfijn- en walvisshows in Seaworld of het Boudewijnpark.
Het is een beetje spannend om ze op foto te krijgen, want tegen dat je er één gezien hebt, is hij alweer onder water gedoken. Of je staat gewoon aan de verkeerde kant van de boot wanneer een dier zich stijlvol de lucht in zwiept. Resultaat :  tientallen foto’s met vééééél water… maar toch ook met walvissen 😀.

We rijden nog zo’n twee uurtjes tot aan onze overnachtingsplaats in Chicoutimi. De weg daarnaartoe is zo mogelijk nog mooier dan al wat we tot op heden gezien hebben. Diep verkleurde bossen met kabbelende beekjes afgewisseld met rimpelloze meren. Postkaartplaatjes. Spijtig genoeg kunnen we nergens stoppen voor een foto. De herinnering zal ik nochtans nooit vergeten. Ook niet die aan die prachtige dieren die we het voorrecht hadden vandaag van heel dichtbij te mogen observeren.